هَوسِ پرواز

ای   گُلرُخِ   من   بیا   دَمی   در   برِ    من

دستی  بکش  از  عشق کنون  بر سرِ من

سر زد   به   سرم   هوایِ   پرواز   ،  ولی

افسوس که شکستهِ است ، بال و پرِ من

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

حرفِ دل

عشق که زد شعله به جان و دلم

ناله    زد    از    درد    نهانِ   دلم

تا  که  نگاهت   به  دلم خیمه  زد

کرد    شکایت    به    زبانِ    دلم

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

 

 

 

حَرَمِ عشق

کاش دلت با من حکایت کند

از   دلِ  عاشقم  روایت  کند

سجده  کند  بر آستانِ رُخَت

در  حَرَمِ  عشق  عبادت کند

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

 

 

 

 

نگاه

کاش دلم عاشقِ عشقِ توبود

با  نِگهَش  لایقِ  عشقِ تو بود

در  پیِ  هر موج به گردابِ بَحر

ناجیِ  آن  قایقِ عشقِ تو  بود

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

 

 

 

پرتوِ عشق

پرتوِ  عشقِ  تو  مرا  سوخته

بر  دلِ  من  آتشی  افروخته

به هر کرانت تو کشیدی مرا

بر  تو  نگاهم  نظری  دوخته

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

 

 

 

آشفته حال

شبی   که   آمدی   اندر    خیالم

زدی  آتش  بر  این  آشفته  حالم

شدم  مجنونِ به هر کوی و دیاری

ز هجر  خود  شکستی  پر و بالم

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

 

 

 

خزانِ عشق

ز شوقِ  روی  تو دل بیقرارم

برای  دیدنت   طاقت  ندارم

بیا  تا  بلکه  رُخسارت ببینم

زفقدانت خزان  گشته بهارم

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

 

 

 

 

پرواز

با   نَفَست   گرم   شده  حال   من

خیمه   زدی   بر   همه   احوالِ  من

مرغ    دلم    میل    به    پرواز  کرد

حیف  که  شکسته  ،  پر و  بال من

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

 

 

 

 

کلبه ی عشق

کاش   مرا  میل  به   پرواز  بود

کلبه ی عشقت به رخم باز بود

کاش دلت میل جدایی نداشت

گنجه ی  هر  نکته و هر راز بود

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( مجنون بختیاری )

میِ نابِ عشق

تا   به   سحر   سوختم   در   تبِ   بیتابِ  عشق

خواب نرفت چشمِ من ، شد همه بیخوابِ عشق

لب    بنما    بر    لبم    در     شبِ    تنهایی ام

تا  شود  این  جامِ  من  ،  پر   ز  میِ نابِ عشق

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

سارقِ دل ِ تنهای من

با  نگهت  این دلم  عاشق شده

داغ   تر   از   داغِ  شقایق  شده

مَحو    شده   در    گذرهِ   انتظار

همنفسِ    اوجِ    دقایق    شده

در  ره  عشقِ تو  یه رنگی شده

با  دلِ  تو  صاف  وَ  صادق  شده

در    نگهم    از   همگان   برتری

بهر من این عشقِ تو لایق شده

رفته   به   یغما  دلِ  تنهای  من

چشمِ  تو  غارتگر و سارق شده

سوخت  دلم  در  تبِ  بیتابی ام

بر  دلِ  من عشقِ تو فایق شده

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

در وصفِ تو

خوا هم  که  سخن ز وصفت آغاز کنم

آغوش   به   روی  تو  بسی  باز  کنم

افسوس  که  خیمه  زد به جانم تقدیر

نگذاشت   مرا   که   با  تو  پرواز  کنم

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

ناله های عاشقانه

ناله هایم  عشق  را  ویرانه کرد

عاشقان  را  راهی  میخانه کرد

چون  کشیدم  آه سردی از دلم

عشق را با عاشقی  بیگانه کرد

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

عشقِ به معبود

خدایا    دلم    بیقرارت    شده

طنین    نیایش    نثارت   شده

خوش آندم که آیم به مهمانیت

همه    آرزویم    دیارت    شده

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

هوای دل

هوای   دلم   سرد   و   بارانی   است

ز سردی شکست،رو به ویرانی  است

زده        بیوفایی       بجانم       شَرّر

به   دامت   گرفتار   و   زندانی   است

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

رهایی

دمی    بیا    تو     شبی    به     بزم   بیتابی ام

به  خواب  نازت  ببر  مرا  که  اسیر  بی خوابی ام

عمریست که میسوزم در عطش بوسه ای بر لبت

رهایم  کن مرا از  این بند  تشنگی و  بی  آبی ام

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

 

 

7 و 4

 به یادِ لاله های سُرخ و پَر پَر دیار بختیاری ، تمامی شهیدان گلگون کفن انقلاب اسلامی و هشت سال دفاع مقدس .

 

لاله های سُرخ و پَر پَر دیار بختیاری

 

 

همه تون وا یَک جم اووین ، بیاین دی وا دیاری

دوارتهِ وی وهِ ره رسی ، بهار بختیاری

غرور وُ افتخارمون اوویده  ای سه تا کوه :

کوه زرد کوه وُ سوزه کوه وُ کوهِ آسماری

شُکوهِ بختیاری یِن  ، وهِ گَپیسوُن اِنازیم

اوویدِنهِ صلاوَتهِ  ، یهِ ایلِه هفت و چاری

دِلُم اخوا بِرُم سَرهِ اَو چَشمهِ دیمه شینوم

هی سیل کُنُم وهِ پاکیسو ، هی لاله هانهِ بینُم

زُلالیه اَو چشمِمون اِگوی چی اَرس ایمَهنهِ

وهِ یاده گَویل شهید ، وا لاله ای بچینُم    .

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

 

رُخسار تو

امشب  دلِ  من هوایِ رخسارِ تو کرد

شبنم شد و میل بسوی گُلزار تو کرد

افتاد   به   روی   برگِ    زیبای  رُخت

از  شوقِ  رُخت  هوایِ   دیدار تو کرد

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

در دامِ عشق

مزن آن تیر مژگانت به چشمم

تو آهویی  و  من  صیاد دشتم

برای  اینکه  در  دامم  بیوفتی

همه  جا  را  بدنبال  تو گشتم

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

آشفته دل

برای   دیدنت   دل   بیقرار   است

گهی  آشفته  و گه فکر  یار است

مزن   تیر   غمت   را   بر  دل  من

که این دل خود اسیر روزگار است

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

 

سکوتِ معنی دار

سکوتت    معنی    بسیار    دارد

هوای      دیدن      دلدار      دارد

در آن لحظه که دل در بیقراریست

نشان    از   عاشقی   یار    دارد

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

عاشقِ دیوانه

مرا با عشق خود دیوانه کردی

روان  سوی  ره  میخانه کردی

زدی  آتش  به  جانم با نگاهت

مرا  مشتاق  هر پیمانه کردی

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

تی نا

مو  دلُم نیخواس بِری تی نا بِمَهنُم

که  ایجورو  زهِ  تیات  مو دل بِکَهنُم

تَش   نها   مِنِه   دلُم  تیای  کالِت

ای خدا مونهِ بِکُش مِن مال نَمَهنُم

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

لاش اسپید

تیه کالِ لاش اسپیدتَش وَند وهِ جونُم

تیر    کالیه    تیاس    کِردهِ   نِشونُم

چی نِسَه مونهِ وَنهِ وهِ دینِس هر دَم

هر جا  که  دلِس اخوا هی ایکشونُم

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

چی نونِ تیری

عُمریهِ که دِلُمهِ بردی اسیری

دِلِ مو  نازُک تَرهِ وهِ نونِ تیری

پَه بیو دی وهِ کِلُم مَندیرِتُم مو

قُوبَسهِ  نداررُم مو تا روزِ پیری

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

تیا یهِ چنگیس

دُدَری  مِن  مالِمون  وی  وا  دِیاری

وهِ  گِمونُم  ویدهِ  از  کوه  آسماری

هرتیَس که ایبینی اِگوی یهِ  چَنگهِ

آسِمونهِ    دلُمه    کِردهِ     بُهاری

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

مقصدِ فردای ِ من

قلبِ  من  مأوای زهرای من است

چشم هایش اوجِ دنیای من است

با   وفایش   جای   دارد   در  دلم

مقصدِ  امروز  و  فردای  من است

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

آسِمونِ دلِ مو

دُدَر هی پَه سیچه هی دَنگ ایدراری؟

مَیَر   از    حالِ    دلُم   خَوَر     نداری؟

آسِمونِ    دلِ    مو    تیره    وو   تارهِ

دِی  بیو  چی  آسارهِ وهِ  شَووهِ  تاری

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان (سِتین )

وهِ یادِ وارگهِ پاری

هی  زهِ  دَسُم  نَگُروس  بیو دِیاری

پُر   زهِ   دَسُم  کِردُمهِ  گُل  بهاری

یو بریم  زهِ مال وهِ دَر وا یَک بِگَردیم

دل  بدیم  وهِ یکیدُر مِن وارگهِ پاری

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

دیارِ سرافرازِ من

دووارته  وی  رسیده  ،  بهار بختیاری

کِردهِ    دِلُم    هوایِ   دیار   بختیاری

مو افتخارُم یونهِ که مار اوویدوم مِنِس

بنازُم  او  شکوهی  که داره  بختیاری

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

$$$

غمِ بی تَرَحُم

 

ای غم چرا زدی تو ، آتش به عمقِ جانم؟

دردی کشیده ام من ، تا مغزِ استخوانم

من آه سرد کشیدم ، تو آمدی سراغم

با ما چها تو کردی ؟، هرگز من این ندانم

آنگاه که لانه کردی ، در قلبِ عاشقِ من

فریاد زدم ز بهرِ ، آن دردِ بیکرانم

کردم صبوری ای غم ، با حالِ زارم هر دم

تو سالها کشیدی ، خط نشان بجانم

دارم حکایتی از ،دردِ درونِ این دل

رازی نهفته دارم ، افسوس که بی زبانم

صد بار پیشه کردم ، تحمل و صبوری

تا که بگویم از این ، دردِ دلِ نهانم

رها شدی تو از دهر ، چون آمدی سراغم

کردی مرا تو با آن ، تیرت همه نشانم

چون که نشست تیرت ، بر آن تازه نهالم

بردی به غارتِ خود ، آن موسمِ جوانم

ویران نمودی ای غم ، این دلِ عاشقم را

نشاطم را گرفتی ، بردی تاب و توانم

تو آفتی ز دهری ، من سنگِ آسیابم

تو غمِ بی تَرَحُم ، مَنَم  جمشیدیانم   .

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان

 

 

بهارِ عشق

عاشقِ آن چشم و نگاهت شدم

محوِ   تماشایِ    جمالت   شدم

نقشِ  رُخت  خیمه  که زد بر دلم

راهی  آن  کوی  و  دیارت  شدم

روشنی  محفلِ   عشقت  شدم

شمعِ شبت ،در شبِ تارت شدم

رد نکن  ای دوست تو عشقِ مرا

جان  به  تو  دادم  ، فدایت شدم

جز  تو  مرا نیست هوایی به سر

یک شبِه  مشتاقِ سرایت شدم

در  همه ی  فصلِ  زمستانی ات

ناز نکن  چون   که  بهارت  شدم

ای  نفس  و   مونسِ  تنهایی ام

عشقِ تو ام ، عاشقِ زارت شدم

تابه چه حد من به رَهت سرنَهم؟

منتظرم ،  چشم  به راهت شدم

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان (سِتین )

*****

تی عَسَلی

 

گُلِ ماه ،تی عَسَلی، می نانهِ کَندهِ

تُرنَسه وِرد دِیاری ری شونِس وَندهِ

بُرگَلِس هِلالِ مَه چی قَوس رنگی

هر کی نقاشس بیده نونُم چه کَنده

هر فَی که مشکولِنه وَنه وهِ زیر چِل

خنده یاههِ کِرهِ لَوس وُ هی اِخندهِ

هی وَنهِ تَش وهِ دِلُم وقتی نیَهرهِ

چی اَنگِشتهِ سُهری که مِن چالهِ مَندهِ

وقتی که وهِ رَه ایره چی کوگِ مَسته

وا با  او رَه رَهدَنِس دل وِم نَمندهِ

خالَکِس بِرچ ایزَنهِ چی تَش بَرقهِ

نرخِ بوسِ لووَلِس نونُم که چَندهِ

تومونِن که قِر اِده دلُم اِلرزهِ

دلِ عاشقِ مو تی دلِ هو مَنده

آرِمونهِ دیدنُم اووید ای دُدَر

دُدَره خیالُم  از ایل اُسیوَندهِ   .

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

 

 

 

قافیه ای برای شعرِ من

سالها   در   هَوَس  دیدنِ  آن  روی  تو ام

در  هوایِ  زدن  دست  به  گیسوی  تو ام

شاعر  وصفِ  تو ام   قافیه ام  نام  تو شد

زینت شعر منی ، چون که غزل گوی  تو ام

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

گُلِ نرگس سَنبُل انتظار ظهور آقا امام زمان حضرت مهدی عج ( عشق تمامی شیعیان جهان )

گُل انتظار

 

صُبحدم آن نرگس نو  خاسته

اوج غرورش  همه جا  کاسته

گفت که من منتظر مهدی ام

بهر  وصالش  شدم   آراسته

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

داغِ گُل

مو دلُم تنگِ سی گُل اَرسام ایان لَم

چه کُنُم وا ایهمهِ بد بختی وُ غم ؟

هر شَو هی مِن فِرگِشَم یا مِن خیالُم

تَش وهِ جونُم ایوَنهِ عَذاو وُ ماتم

داغ نها مِنهِ دلُم تا وهِ قیامت

چی تَرکهِ تَره انار کَدُم اووی خَم

روزگار وامو نساخت تَش وَند وه جونُم

غَمِنهِ ایاره سیم هردَم و هردَم

ای خدا مونه بکُش تا دی نَمَهنُم

کاشکی که مو نو گُلن بِوُردی وا هم

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

وا با دُحدَر

زِ ایچو  تا  مالِسون  وا مِنِه رَهس گُل بکاروم

بِهیگِ   قارونِ   وا   بِنوم   وهِ   تَرکُم    بیاروم

دَس  بِنُم  مِنِه دَسِس وا یَک بریم وهِ لاله زار

ای بارون نَم نَم بِوار ،تامو وهِ ریس گُل بِوا روم

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان (سِتین )

گُلِ قارون

آسِمون   اوره   گِره   نَم   نَم ِ  بارون   اِزَنهِ

تَشِ بَرقی  که   زَنه   مِن  کوهِ  قارون  اِزَنهِ

خوام بِرُم وهِ مالِ گُل تا سی دِلس گُل بِوَرُم

آساره ی  بخت  مو  مِن  شَووهِ  تارون اِزنه

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

 

فریاد

ای کاش آتش عشق بیداد کرده باشد

مأوای عاشقان را آباد کرده باشد

سر داده با نوایش در پهندشت گیتی

بشکست سکوت شب را، فریاد کرده باشد

 راوی  بکن روایت ، اینک حدیثی از عشق

تا دلبر عاشقش را ، دلشاد کرده باشد

دلدادگان و عُشاق ، در انتظار صُبحند

ای کاش عاشقی را ، آزاد کرده باش

آن تازه مَرحَمش را ، بر زخم او گذارد

تا آزُرده دلش را ، او شاد کرده باشد

امشب صدای عاشق ، از میکده نیامد

شاید نوای عشقش ، از یاد رفته باشد

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

شکوهِ لُر

قوم لُر ، با هویتِ ایرانِ اسلامی و به فرماندهی رهبر معظم انقلاب حضرت امام خامنه ای برای تمامی جهان خط نشان کشیده و اعلان خطر میکند.

تقدیم به همتبارانم در استانهای : خوزستان ، چهار محال و بختیاری ،  کهگلویه و بویر احمد ، لرستان ، اصفهان و تمامی لُر های دلیر و قهرمان در هر نقطه از ایران و جهان .

 

 

شکوهِ لُر

 

مایه یِ   فخرِ   همه   دنیای  ،   لُر

رو    به    حقیقت  زده  ، رویایِ   لُر

مَهد و سرایِ همه اُسطوره هاست

خطه یِ     مردانِ     شکوفایِ    لُر

شیر دلی در همه ی عرصه هاست

در   نِگهان    ،    گُنبد    مینایِ   لُر

دیار     سُرخ  لاله های     پَر     پَر

مفتخر    از      بهر      تمنای     لُر

نسل  جوانش  همه   جویای  علم

آتیه  ساز     همه      فردای      لُر

کوهِ   دِنا   ،   اُشتران   و    زرد کوه

اوجِ   غرورِه   ،   همه  کوههایِ   لُر

آخرتِ     غیرت    و      مردانگیست

ظلم  ستیزیست  به  هر  جای   لُر

شب شکنه،در همه شب های  تار

موجِ  حضورش   همه   پیدایِ     لُر

اصلِ       نژادِ       آریایی         تبار

وارث      آیین       اهورایِ         لُر

ای   همه  دنیا  ،  تو   آماده   باش

اوجِ   خطر   با    دلِ     دریایِ    لُر   .

 

اردیبهشت ماه 1394 ---  داوود جمشیدیان (سِتین )

 

 

عشقِ من ، مولای من

 فرا رسیدن سیزده رجب ،خجسته زادروز ولادت باسعادت مولود کعبه،مولای متقیان ، امیر مومنان،اولین ستاره آسمان امامت و ولایت و یگانه عدالت گستر تاریخ بشریت امام علی(ع) ، را به تمامی شیعیان جهان شادباش میگویم .

 

 

    شیعیان

 

 

عیدتان مبارک

 

 

علی ای شیر خدا ، تو همه دنیای منی

در  گلستان  جهان ، آن گل  زیبای منی

عاشق  روی تو   و  شیفته ی  نام توام

عاشقم  بهر  وَلا یت ،که تو مولای منی

 

داوود جمشیدیان : نویسنده و شاعر معاصر کشور

 

 

 

زندانِ عشق

خَو  پِلا  زَیدهِ  سَرُم   جا   نیگروم  سیت

نَتَرُم     دل     بکنوم    وهِ     تیَّلو    ریت

هَمَش  هی  پَلات  اِیان   وهِ  مِن  خیالُم

چه  کونوم  که  پیروم  کِردِه   غَمِ  دیریت

بُرگَلِت تَش وَند وهِ جونوم هی ایسوسوم

طاقَتِن    وِم    گِرِدی   وا    ای   جُداییت

سَر    وهِ    کوه    نهادُمو    آواریوم    مو

دیوونم    کِردهِ    هَمو    لَو برگِه    بیدیت

شَو وُ  روز  مِن  فِر گِتُم   سیت  بیقراروم

اَر  نبینومِت  ،  مو   هرگز   نیخوروم  قیت

هَمقو  هی  تاووم  نَده  ویرت   وا بام  بو

نظری    بُکون     وهِ   عشقِ    مالِمیریت

وَندیمه   مِن   زِندونو   کِردیم   وهِ   زنجیر

مِن  تَلَت  وَندیم   وُ  بُردیم  وهِ    اَسیریت

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

 

نوایِ عشق

یک  شبی  این  دل  هوای  عشق کرد

در  سکوت   شب   صدای  عشق  کرد

تا    که    بیتابی    درونش   رخنه  کرد

جستجو ها   در   سرای    عشق  کرد

عمق  این دل  پر   ز  درد   و  ناله  شد

شِکوهِ   از   دردش  برای   عشق  کرد

در   سرش   نجوایی    از  عشاق  بود

لحن   و    آواز   با   نوای   عشق  کرد

کاش  می شد  تا   ابد از خود گذشت

جانفشانی ها   به پای    عشق   کرد

تا  به  کی  در  این   سراب  عاشقی؟

عشق بازی   در   لوای   عشق    کرد

این   دلِ   جمشیدیانِ  عاشق   است

که  وجودش   را   ،  فدای  عشق کرد    .

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان (سِتین )

 

مو دِلُم تنگهِ سی مال

مو دِلُم تنگهِ سی مال

 

اَرس اِوی مِنِه تیام ، وُ مو دِلُم تنگهِ سی مال

مَندیرُم  وهِ مال بیام ،که مو دِلُم تنگهِ سی مال

مِنِه شهر جا نیگروم وُ خَش خار حالُم بَده

یوفتُم یاد کوچیری یام ، وُ مو دلُم تنگهِ سی مال

ایچو هیشکی نیپُرسه زهِ حال و احوالِ کسی

دِی هیچوقت وهِ شهر نی یام ، وُ مو دِلُم تنگهِ سی مال

هی یوفتُم یادِ گلی که ای حرفِن هَمَش ایزی :

هرجا رِی مو وات اِیام  ، وُ مو دِلُم تنگهِ سی مال

دیدنِ دام وُ گلی آرمونی اووی مِن دِلُم

کاشکی که بِرُم تَی دام ،وُ مو دِلُم تنگهِ سی مال

ای خدا رحَمی بُکُن  وهِ حالِ زارهِ دِلِ مو

بِرِسون مونهِ وهِ کام ، که مو دِلُم تنگهِ سی مال

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )
 

شبِ بیتابیِ من

یک  شبی  این دل خریدار  تو شد

عاشق  و  مشتاق  دیدار   تو شد

تا سحر در خواب نوشینی که رفت

تا  که  خوابت دید ، بیدار    تو شد

 

اردیبهشت ماه 1394--- داوود جمشیدیان ( مجنون بختیاری )

 

شهدِ لبت

کاش رُخت خیمه به جانم زند

مَرحمی   بر   زخم  نهانم  زند

شَهدِ  لبت  نقش  نهد  بر لبم

بوسه ای  بر   روی  لبانم  زند

 

اردیبهشت ماه 1394--- داوود جمشیدیان (سِتین )

تمنا

سحر   آمدم   بسویت   به  تمنای  نگاهت

به رُخم نظر کن ای دوست به نگاه آشنایت

دل عاشقم به دامت چو اسیر گشت اکنون

تو  مرا  به  بزم  خود  بَر  به  ضیافت کلامت

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

شبنم ِ عشق

ای دل چرا غمینی  از بهر هجر یاران ؟

طی  میشود  دوباره   افسانه  بهاران

در  مرز  بیقراری  ما   انتظار  صُبحیم

چون شبنمی که افتدبرقلبِ لاله زاران

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

گُلِ من

رنگِ تو کز چه سبب زرد و غَمین است گُلِ من؟

دِلِ من چون رُخَت اندوه و حَزین است گُلِ من

من  و  تو  عاشق  و   معشوقِ   رُخ  یکدگریم

دوریَت طی شده و  وقت  قَرین است گُلِ  من

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

دردِدلِ من

هجر و فغانِ روی تو خیمه زده به جانِ من

شعله کشید ه بر دل و برده همه توانِ من

نای  ندارم  که  کنم  ناله  ز  بهرِ  دردِ خود

تا  که  هویدا  شود  این دردِ دلِ  نهانِ من

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

آرِمونِ دِلِ مو

 سی دِلِ زهرا

 

آرِمونِ دِلِ مو تیایِ زهرا

تَش نَهاد مِنِه دلُم میایِ زهرا

هیچ بُنگی بهتر وهِ او بُنگِش نیایهِ

قُربونهِ صداش برُم ، صدایِ زهرا

هیچ وقت دِل وِش نیکَنوم ایرُم سُراغِش

تا  مِنهِ دَسُم بیا ،پَلایِ زهرا

بِهلین تا بوگوم مو از وفا وو خووِیش

بهترین وفا ایگوی ، وفایِ زهرا

هر چی که گُلِ سُهرهِ سیش وا بچینوم

اَر مِنهِ دلِ تی نام ، بیایِ زهرا

جونومهِ اَیَر بخوا ای دُدَرِ مال

جونومهِ مو وا کونوم فدایِ زهرا

هر فَی که مِن فِرگِشوم شَو خَو نَداروم

ایزَنهِ سَرُم هَمَش هوایِ زهرا

مَندیرِش که ایمَهنوم وُ  تی وهِ رَهشُم

نونُم که دی  کَی  وهِ تَیم ایایِ زهرا؟

اَر یِه روز بِخوا وداع کُنه وابا  مو

ایمیرُم  وا رَهدَنو  ودایِ زهرا   .

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

چی شَونَمِ بُهاری ( مثل شبنم بهاری )

اِوی وهِ  رَه  رسیده  یِه  گُلِ  هفت و چاری

کاشکی بیا دِیاری   چی  گُل  وهِ مَرغزاری

ای   دُدَره   خیالُم   نَهل   مَندیرت   بِمَهنُم

بیَو  بیوفت  ری  بَلگُم  جُور  شَونَمِ   بُهاری

مو  هی  وِت  اینیَهرُم  تا  که   تونهِ   بِوینُم

زیتر  بیو  وهِ  بالُم ،  پَه سیچه دَنگ دِراری؟

هر فَی یوفتوم وهِ دِینِت زِ  دَسُم ایگُروسی

مونِه   هی   ایکِشونی   تا   مرزِ   بیقراری

دِلُمِ     ایدِراری     چی    آرد  وِ  مِنِه   تاپو

تاووم  ایدی نیای  تَیم  وُ  هی  بَهونهِ یاری

رنگِ تیات ، ایگوی  ، چی قوسِن بعدِ بارون

چی    تیَلِت    ندیدُم   مِن   ایلِ   بختیاری

زِمِسون  رَه   بُهار  وَی  هَنی  مو  بیقراروم

پَه دی کی وا وهِ  تَه دل ، آرمونُمِ  ووراری ؟

 

اردیبهشت ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

زه دَسهِ روزِگار

ای  خدا  مونه   بِکُش  تا  صُحو نَمَهنُم

نَتَرُم   که   زه   گُلُم   مو   دل   بِکَهنُم

خوام بِرُم وه مال وه دَر مِن مال نَواسُم

که   زه   دَسه   روزِگار   اوچو   بِمَهنُم

 

فروردین ماه 1394 --- داوود جمشیدیان (سِتین )

سی دُدَرِ مالِمون

تَش   نهاد   مِنِه   دِلُم   دُنگُل  تی   کال

هَمسو   که  دِرُم   ایدهِ   ایبال   و   اوبال

چی سَوزی تیاس ایگوی هیشکی نَدیدهِ

جاهِلون    تَو    ایکُنن    سی   دُدَرِ   مال

 

فروردین ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

جدایی

هر شَو هی وه ویرِتُم سیچه نیایی؟

تَش  نهادی  وه  دِلُم  وا ای جدایی

اَر  نَیای  چی  آساره   وه  آسِمونُم

دیه   باورُم   ایبو   که   بی   بفایی

 

فروردین ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

عشقِ بی وفای مو

وا  اَمشو چارده  شَووه  که  خَو  ندارُم  ای دُدَر

زِمِسون  ره  وو  هَنی  مو  بی  بَهارُم  ای  دُدَر

دی   بیو   مِنِه  دلُم   که   ای  دلُم  وه  نازُکی

سیت   بَهونه    ایگِره   طاقت   ندارُم   ای دُدَر

توگودی تا جون دارُم زه تَیت نیرُم ای عشق مو

تو   که   از  تی  مو  رَهدی مو بیقرارُم ای  دُدَر

اَر  ایخوای  ترکُم  کنی  مونهِ  بِکُش خینُم  بریز

چی  گُل  پژمرده ای   وه   لاله  زارُم   ای  دُدَر

هردَم هی تاووم ایدی وو تَیم نیواسی چه کُنُم؟

اَر  بری  زه  مِن  دِلُم  چاره  چه  دارُم  ای دُدَر

دونُم     که    اِوَرگَردی   ایای  سُراغُم   اِگِری

مِنِه    مال    مَندیرِتُم   گُل   هَمتبارُم   ای دُدَر

اَر  بِری  زه  مِن   دِلُم  اَمشو   ایمیرُم  وهِ  خدا

روزگارُم   تَهل   ایبو   جون    ایسپارُم   ای دُدَر

پَه   بِیو   زیتر   بِوَر    تاریکینه    وهِ   بختِ   مو

چی  مَهی  وه  دَر  بیو  مِن شَووه تارُم ای دُدَر

 

فروردین ماه 1394 --- داوود جمشیدیان (سِتین )

 

پَه سیچه هی ناز اِکونی؟

مِنهِ   مال   گُم   زیدَنِن   چی   کوگِ  تاراز  اِکُونی

یَقَتهِ   سی   دلِ   مو   پَه  دیه  کی  واز  اِکُونی؟

هَمقو  دی  تاووم  نده  وُ  نَکشوم  وه   دینِ خوت

اَر اِخوای وا با مو بووی پَه سیچه هی ناز اِکونی ؟

 

فروردین ماه 1394 --- داوود جمشیدیان (سِتین )

 

گُلِ همتبارِ من

گُلِ همتبار من

 

عاشقِ  چشمانِ  تو  ام  ، ای گُلِ همتبارِ من

محوِ  جمالِ   تو   منم   ،  عاشقِ  بیقرارِ  من

خیمه  زدی تو  در  دلم  ، در شبِ آشنایی ام

در  دلِ  سرنوشتِ  من ،   نوگلی  از  دیارِ من

صُبحدم  از  ابر  بهار  راهی  کوی  من  شدی

چون  نَمِ  شبنمی  شدی ، بر گُلِ لاله زارِ من

شَهدِ  لبانِ  نازِ   تو  ، طعم  گذاشت  بر   لبم

پُر  ز  شکوفه شد کنون ، موسمِ بی بهارِ  من

خوش آمدی به بزمِ من ، در شبِ تنهاییِ  من

ای گُلِ  بختیاری ام  ، ای گُلِ هفت و چارِ  من

ثبت شد این حدیث عشق به  دفترِ خیالِ  من

خاطره ای بجا گذاشت ،به عهد  و روزگارِ  من

 

فروردین ماه 1394 --- داوود جمشیدیان (سِتین )

شوقِ نگاه

چون عاشق  و  بیقرار  گشتم

مشتاقِ    نگاهِ    یار    گشتم

عشقش همه خیمه زد بجانم

سر گشته به  هر دیار گشتم

 

فروردین ماه 1394 --- داوود جمشیدیان (سِتین )

سی دیدنِ گُل

اَفتو   رَه   شَوگار   اِوی   گُلُم   نَویدهِ

وا اَمشو  چارده  شَووهِ  وِم سَر نزیده

هرشَو هی سی دیدَنِس رَهنهِ اِپاهُم

پَه   دیه   کَی   ایبینُم   گُلُم   اِویدهِ ؟

 

فروردین ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

سرابِ عشق

کاش   قلبم  دردِ  و حیرانی   نداشت

لحظه ای  در  خود  پریشانی نداشت

عشق را در دل سرابی بیش  نیست

در  سرابش ،  کاش  ویرانی  نداشت

 

فروردین ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

کامِ دل

با   نگاهت  دلم  آرام   گرفت

لحظه ای از لبِ تو کام گرفت

میل هر میکده را نیست دلم

که فقط از میِ تو جام  گرفت

 

فروردین ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

شهید اسلام ، افتخار ایران

برای سردار رشید اسلام ، پدر موشکی ایران ، سردارحسن تهرانی مقدم که در حین انجام مأموریت غریبانه و عاشقانه دعوت حق را لبیک گفت و به جمع شهیدان اسلام در وادی بهشت  پیوست ، روحش شاد و یادش گرامی باد .

فرازهایی از وصیتنامه شهید تهرانی مقدم :  بر سنگ قبرم بنویسید : بزرگترین آرزوی سردار تهرانی مقدم  نابودی کامل اسراییل غاصب و ستمگر بود .

 

شهید اسلام  ،  افتخار ایران

 

ای  قهرمان  این  دیار

نام   تو   مانده  پایدار

عزمت  حدیث  بیکران

رزمت شکوه و  افتخار

سردار جنگ موشکی

در   پهنه   این  روزگار

رشادت نجوای عشق

اندیشه هایت ماندگار

تیرت رها گشته ، زده

بر چشمِ دشمنان چو خار

ما  در فراغت گشته ایم

از   بهر  هجرت  بیقرار

تو     افتخار    میهنی

نامت    شهید  جانثار

آوازه     نامت    کنون

بر  جای  مانده  یادگار .

 

فروردین ماه 1394 ---- داوود جمشیدیان ( سِتین )

من و دل

بیا  ای  دل  که  هر دو  بیقراریم

روان  سوی  دیار  و  کوی  یاریم

تو  در  فکر  من  و  من فکر یارم

که تا وصلِ رُخش سامان نداریم

 

فروردین ماه 1394--- داوود جمشیدیان ( سِتین )

غمِ من و غم ِدل

عمریست  که  خو گرفته ام با غمِ دل

دل  را  غم  من باشد و من را غمِ  دل

گویند که لحظه ایست  رویایی عشق

آن لحظه که می گریست در ماتمِ  دل

 

فروردین ماه1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

 

برای تو

در خلوتِ دل ، دَمی صدایِ تو زدم

اوج  نَفَسم  را   به  هوایِ  تو زدم

آندم  که  بیامد به  خیالم   رُخِ  تو

جامی  ز  میِ  ناب  برایِ   تو زدم

 

فروردین ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

ابرِ بهار

ای    ابر   بهار   ،   بر    رُخِ    یار    ببار

از    جانب   او ، خبر    برایم    تو    بیار

عمریست که بی تاب شده این دلِ  من

از   بهرِ  رسیدنِ نگاهِ  ،    بر    رُخِ    یار

 

فروردین ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

عشقِ من

کاش دلت سر به هوایی نداشت

تا  به  ابد   میل  جدایی  نداشت

عاشق  اگر  شد  دل  بیتابِ  من

جز  به  دلت راه به جایی نداشت

 

فروردین ماه 1394--- داوود جمشیدیان ( سِتین )

 

بحرِ عشق

بحریست بحرِ عشق که در آن کرانه نیست

در   بزمِ    آن   جز  بزمِ     شاعرانه  نیست

به ساحلش رسیدن بوَد  آرزوی  هر  کسی

مطربا     بنواز   که   جز   آن   ترانه  نیست

 

فروردین ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

 

گُلِ آسِماری

همه  وا یَک جَم اُووین ،  بیاین  دی وا دیاری

ایخوایم بریم  وه سیله گُل مِنِه کوهِ آسِماری

چی اَفتو هی برچ ایزنه یهِ گُل هفت و چاری

چی اَنگِشتی ایمَنه  که ، مِنهِ  چالهِ ایدراری

 

فروردین ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

با برگِ زردِ پاییز

دنیا چقدر قشنگ است ! ، با  برگِ  زردِ  پاییز

آخرِ   هر چه رنگ است ،  با   برگِ  زردِ  پاییز

خزان دوباره سرزد به کوه  و دشت  و   صحرا

اما  دلِ  من  تنگ است ، با  برگِ   زردِ   پاییز

 

مهرماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

بهار بختیاری

 

.دورگَله بگوین کِل  بزنِن بیان دی وا دیاری

دوارته وی  وه   ره  رسی  بهار   بختیاری

مَندیرو  بی  قرار ه  یه گُل هفت و   چاری

بیاین بریم وه سَیلِ گُل مِن دلِ وارگه پاری

 

فروردین ماه 1394 ---  داوود جمشیدیان ( سِتین )

دیو ا نه ی عشقِ تو

ز هجر خود  مرا بی خانه کردی

روان  سوی  ره   میخانه  کردی

شکوه عشق را  از  من  گرفتی

تو مأنوسم به هر  پیمانه کردی

 

فروردین ماه 1394--- داوود جمشیدیان ( سِتین  )

تا بیکرانه ی عشق

کاش  که  شبی  بیایی  به  بزم  شاعرانه ام

برایم از عشق بنوازی ،که من عاشق ترانه ام

عمریست   که   در   هَوَس  دیدن  روی  توام

به  دنبال  تو ، از  این  کرانه تا  به آن کرانه ام

 

فروردین ماه 1394--- داوود جمشیدیان ( سِتین )

برای استادم مصطفی رحماندوست شاعر نامی ایران

برای استادم مصطفی رحماندوست ( پدر شعر کودک ) که تخصص هنری ادبی ام را در شعر کودک  مدیون او میدانم .

 

برای استادم

 

در  نظرم  نقش  بست  نغمه و   آواز تو

عاشق شعرم نمود بانگ خوش الفاظ تو

خاطره ی  نام  تو  شوق  مرا   تازه  کرد

در دل من زنده  شد ،  نام  غزلساز   تو

 

فروردین ماه 1394 === داوود جمشیدیان ( سِتین )

وولاتِ عاشِقون

ای دودَره خیالُم تو گُل دودَرونی

تَش ایوَنی وه جونُم وا بُرگَل کمونی

هر دَم ایای وه ویروم ایوفتی مِن خیالُم

هرجا ایخوای وابا خوت مونه هی ایکشونی

تو چی مُشک ایگروسی مو چی گُلو وه دینت

کَدُم بُری ایوفتُم ، وَنیم وه پا وو زونی

پَه سیچه هی دِروم دی نیای وه مِن دلُم دی

مو عاشق تیاتُم ، مَیَر یونهِ نَدونی ؟

هر شَو وه یادت تا صُحو آساره ایشُماروم

جمشون که ایکُنُم مو ،  ایبون چی کهکشونی

دی ناز نکن ای دودَر بیو وه مِن دِلُم دی

ایخوایم بریم وه جایی که جاشه خوت ایدونی

 

فروردین ماه  1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

 

غم دیری تو

زه   غمِ   دیری   تو  شَو  خوَ  نَداروم

بنیَهر  وو  اَرس  بریز  وه   حالِ  زاروم

اَر بیای چی گُل سُهر وه دشتِ جونُم

چی  اوره  بهار  وه  ری  برگِت ایواروم

 

فروردین ماه 1394 --- داوود جمشیدیان (سِتین )

وه دینِ دودَرِ مال

دودَری وَس مِن دلُم کسی نَدونهِ

نرخ بوسِ  لووَلِش چی زعفرونه

هی گروسه زه بَرُم ای دودَره مال

چی نِسَه مونه وه هر جا ایکشونهِ

هرفَی که چی کموتر شینُم وهِ بامِش

مونه زِ کِلِش هَمَش هی ایپرونه

هردم هی ناز سیم کُنه ای دُنگُل مو

نونین که ناز کِردَنش چندی گرونه!

وقتی که وا با تیاش وم اینیَهره

تیرِ مرزنگ تیاش گِروم نشونه

لُفِشه وه من عمرُم هرگز نَدیدُم

هو قشنگ ترین دودَر مِن دودَرونه

 

فروردین ماه 1394 ---  داوود جمشیدیان ( سِتین )

 

کوگِ کو ه دنا وو شیر زرد کوه

چه دنیای قشنگی ! دنیای بیقرارون

زی تر بیو ای دودَر تا ریم وه کوه قارون

دَسِت بنه مِن دِسُم ای سَول کهگلویه

تا که بریم وری کوه مِن موسمِ بهارون

نَهل دی مندیر بِمَهنُم سی دیدنِ گُل ریت

هَمَش مو بیقراروم مندیر وه زیر بارون

ای بارون بهاری  نم نم تو وا بواری

تا که برُم وا با گُل مِن دل کوهسارون

ایخوام سی خاطر ریش قارچ و کلوس بچینُم

تا مِن ویرش بِمَهنه هَمَش وه یادگارون

کاری بکن خدایا تا برسُم وه عشقُم

که آرمونُم ووراهه وه عهد و  روزگارون

ای کوگِ کوه دنایی مو شیر زرد کوهم

بیو بریم وا با یک  وه بالِ چَشمه سارون

 

فروردین ماه  1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

وه یادِ گُل

دوش پسین وه یاد تو مِن مال ایگَشتُم

هر جا  که جا پا تو بی  وش  اینیشتمُ

سر  اینادُم  جا  پُهاتِ   بوس   ا یکردُم

چی غزالی بیدی که ویدی  وه  دشتُم

 

فروردین ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

گُلِ هفت و چار

دودَرِ خیالِ مو بیو دِیاری

عاشِقِت اوویدومه خَوَر نداری

عُمریه که دِلُمهِ بردی اسیری

هردَم هی وِلُم کُنی وا بیقراری

وا تیات تَش ایوَنی وه مِنهِ جُونُم

تِیهِ کالِ عاشِقُم گُلِ بختیاری

بُرگَلِت هَمَش ایا وه مِن خیالُم

چی مَهی که ایدِرا وهِ شَووهِ تاری

لووَلِت وهِ نازُکی چی بَرگِ بیدِن

بیدی که سوز کِردهِ مِن جا وارگه پاری

پَلاتِ هَرفَی وَنی ری بالِ می نات

وه قشنگی چی گُلی وهِ سوزِماری

پَه سیچه وهِ تیلِت هی اَرس دِراری ؟

نَکُنهِ رَهدی وهِ کو  اَندَش بیاری ؟

وا اِمشو چارده شَووهِ سیت خَو نَدارُم

اَر نیای خومهِ وَنُم وهِ آسِماری

مَندیرِت مَندُم بیو گُلِ هفت و چارُم

دی بیو پَه سیچه هی دَنگ ایدِراری؟

هر گُلی که تو بخوای مو سیت ایچینُم

وه گُلِ بو سونی تا گُلِ بُهاری   .

 

                            فروردین ماه  1394 --- داوود جمشیدیان (سِتین )

دلِ پُر خینِ مو

بزن نی زن که  دل غم  داره  امشو

عذاوو   درد  و  ماتم   داره    امشو

بزن  سی  ای  دلِ  پر خینُم  امشو

گِلهِ   از  مو   وهِ  عالم  داره  امشو

 

فروردین ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

کوگِ بی لُف

شَو وُ  روزوم  تارهِ   وو   دلِ  مو  سرده

زنده ایم    تَهلو     دلُم    دنیای   درده

چی کَوگی که بی لُفش تی نا  ایمَهنهِ

هَمَش هی سی دیدنت دیندات ایگرده

 

فروردین ماه 1394--- داوود جمشیدیان ( سِتین )

 

شَو نمِ صُحو

دلُم  هی   پَر   ایزنه  سی  دیدنِ تو

آرمونی  اووی  سی  مو  بوسیدنِ تو

بِل بیام چی شَونمِ صُحوی ری برگِت

موسمِ   گُل   دادن    و   روییدنِ   تو

 

فروردین ماه 1394  --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

 

بلازه ( شعله )

دوارتهِ  ماتم  و  غم   وی  سُراغُم

بیو  چی  شَو نَمی  ری  گُلِ باغُم

غمه دیریت زَنه هی تَش وه جونُم

بِلازه   ایکشه    وو    کِردهِ   داغُم

 

فروردین ماه1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

عَطَش

یا   علی  من   عاشق  نام تو ام

خادمی    افتاده    در   بام  تو ام

سوخته ام  در  عطش وصل رُخت

تشنه ی  یک  جُرعه  از جامِ تو ام

 

فروردین ماه 1394 --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

شعرِ من

شعر  من  درد  دل  تنهایی است

آن  دلی  که عاشق زیبایی است

هر  که   خواند   دفتر   شعر  مرا

از نگاهش شعر من رویایی است

 

فروردین ماه 1394 --- داوود جمشیدیان (سِتین )

شوقِ وصل

منو   دل   همنشین   کوی  یاریم

ز  شوق   وصلِ   رویش   بیقراریم

به  هرجایی  که   او  ما را  کشانَد

شتابان در پی اش  در  هر  دیاریم

 

اسفند ماه 1393 --- داوود جمشیدیان

خیمه عشق

چشم من تا به سحر خواب نرفت

بر    دل   تشنه   من   آب  نرفت

یاد  او  خیمه  که   زد بر  دل  من

عشقش  از  این  دلِ  بیتاب نرفت

----------------------------------------------------------------

 

بهمن   1393   ---   داوود    جمشیدیان

دِلِم مو رَه تی گُلی

اَفتو زی وو  وی  گِره   ایلُ  بُهونِه

ای اَفتو وه  مِن بُهون  دل  نِگَرونِه

دِلِ  هو   وه   نازُکیهِ  نونِ   تیری

دِلِ مو رَه تی دِلِش کسی نَدونِه

 

بهمن ماه 1393 --- داوود جمشیدیان

 

دُدَر هی بیو دِیاری

کِلِ  مال  بَنگِت  کُنُم بیو دیاری

عاشقت  اوویدُمه  خَوَر  نداری

دی بیو  مِنِه دلُم که خَو  ندارُم

اَر نیای خومِه وَنُم  وه آسِماری

 

بهمن ماه 1393 --- داوود جمشیدیان

تا دیر مِجال وابا گُل

چه خووه فصل بهار  مِن دشتِ لالی

وا   گُلِت   بری   تا  وه  مالِ  زووالی

زِ مجال تا دیر مجال  وا باش بِمَهنی

تا خروس خون بشینی  وا تیه کالی

 

بهمن ماه 1393 --- داوود جمشیدیان

گُلُم اویده

زِمِسون  ره  بُهار  وی

گلی  وه  لاله  زار وی

وه    آرمونُم   رسیدُم

عاشق    بیقرار   وی

 

بهمن 1393 --- داوود جمشیدیان

روزگارنافِرِنگ

ای  خدا  مونه  بُکُش  تا صُحو نَمَهنُم

نَتَرُم   که   وه   گُلُم  مو  دل  بِکَهنُم

خوام بِرُم زه مال ودِر مِن مال نَواسُم

که  زه   دَستِ  روزگار  اوچو  بِمَهنُم

 

بهمن ماه 1393 --- داوود جمشیدیان

حَسرت

در  حسرتِ   دیدار   رُخَت   تاب  ندارم

عاشق شدم و بهر تو من خواب ندارم

هر  لحظه  خیالت  زند آتش به دلِ من

جز  عشق  تو  و  این  دلِ بیتاب ندارم

 

بهمن 1393 --- داوود جمشیدیان

شاهکاری جدید در ادبیات زاگرس نشینان

زمستان فرا رسید و برف دیار بختیاری را سفید پوش کرد ، در اندرونی سیاه چادرهای ایل بختیاری پژواک صدای نبض قلب هایی عاشق در دل زردکوه  طنین انداز میشود ، بختیار پسر ایل برآنست که  هرچه زودتر معشوقه اش را ببیند و اندکی دورتر و در روستای همجوار آساره ( ستاره ) دختر زیبا روی ایل بیقراری می کند ،  زیبا ترین تراژدی عشق در قالب دلنوشته ای قلم زده میشود و بر دفتر شعرم حک میشود ، قلم من بر این باور است که : عشق هرگز نمی میرد و تا تاریخ پایدار است عشق نیز جاودان خواهد ماند .

 

برفِ عاشقی

 

سرگُذشتی خوام بوگوم زه وارگهِ پاری

عاشقی ،گُل کِرده مِن دلِ بختیاری

زردکوهنهِ برف گِرهد ریش برف اِبارهِ

دُدَری وه مِن او مال  ، دل بیقرارهِ

هی ایا وه ویرِمو خَو نیبَرُم سیش

نونُم که چه وا کُنُم سی دیدن ریش؟

خَووُ قیتِن وم گِرهد ای دُدَر مال

عشقِ هو هی ایکِشُم ایبال و اوبال

چی گُلو وه دینِشُم چی مُشک گُروسهِ

لاشُم سیش گُر ایگِره چی تَش ایسوسُهِ

هرفی که مِن مالشون ایا دیاری

چی گُلی که سوز ایبو وه سوزِماری

خالکِ نُفتِش زَنهِ هی تَش وه جونُم

هرجا که دلِش ایخوا هی ایکِشونُم

عشقِ هو وَس مِن دِلُم درودرُم کِرد

هر دَم هی تاووم ایده دَس وه سَرُم کِرد

کاشکی که سی همیشه  بیا وه بالُم

آرمونی زه مو وُراره  ، تیهِ کالُم

ای دُدَر دی رَه بِوَر وه حالِ زارُم

مَر نَونی کم طاقتُم ، طاقت نَدارُم؟

دل مو چی کاردیمِ تَری ایمَهنهِ

ایجوری نَیَنجِنِش بِل تا بِمَهنهِ

ای خدا کاری بُکُن دی برف نَوارهِ

بَختُمِ تو واز بُکُن وا با ستاره

خوام بِرُم وه مالِ گُل رَهم نا هُوارهِ

دلِ مو سی دیدَنِش طاقت نَدارهِ

 

بهمن ماه 1393 --- داوود جمشیدیان

مَشکول عشق

هر  فی  که  مَشکِ  دونِ   هی  ایبری ایاری

خنده    ایا    کِرِ   لَوت    دونُم    که  بیقراری

دَس  ایبری   مِن  مَشکول  تا   کَره نهِ دراری

یَهو   میات    وا    تُرنَت    ایاهه    وا   دیاری

مو  سیل  کُنُم  وه مَشکول  امّا  ویرُم  وا باتِه

زِ   حالِ   عاشقُم    تو   ،  مَیَر   خَوَر  نداری؟

دِلُمِ     هی    ایدراری    ای   گُل   بختیاری

فرخی سی مو نداره ، تو  هفتی یا که چاری

کاشکی که چی  آساره  بیای  مِن  آسمونُم

بِرچ  بزنی  وه  بختُم  بیای  مِن  شَووه  تاری

موچی  دشتی   ایمَنُم    که   بارونی  ندیده

بِوار  وه  دشت  جونُم  پَه سیچه دَنگ دراری؟

شَو  رَهد  وو  صُحو رسیده مو  بیقرارت مَندُم

پَه  دی  بیو  تو  زیتر  ای  عشقِ  وارگه  پاری

از سرِ شَو نِشَسُم  هَمَش  مو تی  وه رهَتُم

بیو  وه  مِن  دِلُم  دی   ،  تا   آرمونُم   وُراری .

 

                                      بهمن ماه 1393 --- داوود جمشیدیان

 

وا تیات

دو وارتِه وا  تیات   تو ،  داری  سی  مو  پیومی

تَش وه  دلُم  و نی  وو ، وَنیم  وه  پا  وو  زونی

ز  عشقِت  خَو  ندارُم ، مو   وا  خیالِت  هردَم

هر جا ایخوای تو وا خوت ، مونِه هی ایکشونی

 

بهمن ماه 1393 --- داوود جمشیدیان

بدنبال عشق

دو چشمانت زده خیمه بجانم

کمان ابروّان کرده نشانم

من آن سرگشته ام که درپی تو

به شوق عشق ،بدنبالت دوانم

اگر پرسی ز درد حال زارم

نگویم من ز دردی که نهانم

ز دیدار رخت بیتاب گشتم

کجایی که من از حالت ندانم؟

زده آتش بجانم دوری تو

کشیده شعله ای بر استخوانم

مکن اصرار که گویم درد دل را

نمی گویم من هرگز مهربانم

مرا مجنون عشق خود نمودی

گرفتی ازمن آن نای و توانم

چوشمعی که بیافروزد سرایی

بیا در تاری این  آسمانم

 

                        بهمن ماه 1393--- داوود جمشیدیان

تی گُل

بِوَرینُم  تی  گُلُم  تی  نا  نَمَهنِه

هی بیا وه  ویرُمُ  وم دل نَکَهنِه

دَس بِنِه مِنِه دَسُم ستینُم  اووُ

تا  ابد  بیا  کِلُم  وا  بام  بِمَهنِه

 

بهمن ماه 1393 --- داوود جمشیدیان

 

 

پَه سیچه هی گروسی؟

مو چی گُلو وه دینِت ، تو چی مُشک ایگروسی

هیچی نیخوام  وت  دُدَر  ،  فقط  بِدُم یِه بوسی

پَه سیچه  سی مو  همقو  دوارتِه  دَنگ  دِراری

هی ناز کُنی تو هردَم ، دونی که خیلی لوسی

 

بهمن ماه 1393--- داوود جمشیدیان

وِ شوقِ تیات

هَمش هی پیت ایکُنُم سیت بیقرارُم

کی  بیام  مِنِه   دلِت   طاقت  نارُم؟

همق دی تاوُم  نده دنگ نَدِرار سیم

شوقِ  دیدنت   وا   با   تیاتِ   دارُم

 

بهمن ماه 1393 --- داوود جمشیدیان

دیارِ یار

الا  ای  دل  که  امشب  بیقراری

تو  آن  مشتاق  وصل  کوی یاری

مرا هر دم بسویش می کشانی

به عشقش میروی در  هر دیاری

 

بهمن ماه 1393 --- داوود جمشیدیان

به ضیافت معبود

خدایا  دلم   بیقرار  تو  شد

به عشقت کنون همجوار تو شد

بُوَد شوق دیدار تو  در سرم

که دیدار من در دیار تو شد

 

بهمن ماه 1393 --- داوود جمشیدیان

پریزاد

باز  امشب دلِ  من یادِ تو کرد

در سکوتش همه فریاد تو کرد

در هوایش همه دروصل تو بود

یادی از  عشق  پریزاد تو کرد

 

بهمن ماه 1393 --- داوود جمشیدیان

تیر غم

تیر غمت  شد  رها  بر  دل زارم نشست

شدهمه فریاد من ، بغض مرا چون شکست

در  هَوَست  سوختم  شعله  بجانم  فتاد

مرغ دلم جز به تو بر  دگری  دل  نبست

 

بهمن ماه 1393 --- داوود جمشیدیان

 

باران اشک

برای شهیدان هشت سال دفاع مقدس ، کبوتران خونین بالی که نامشان تا ابد در قلب تاریخ جاودان خواهد ماند .

ای  ابر ها  دوباره   باران  بیاورید

اشکی  در   فراغ   یاران  بیاورید

دلم گرفت و درسوگشان نشسته ام

نمی زشبنم به لاله زاران بیاورید

 

بهمن ماه 1393--- داوود جمشیدیان

یه گلی سی دل گل

دلِ مو جور رنگ و ریت ایگوی چی خینه گُل سُهر

بِل   دلُم   ز   باغ   تو    گلی   بچینه   گُل  سُهر

خوام   بِروم  وه  مال  گُل تا  ای گُل  بدُم  وه  گُل

تا   وه   دَس   آروم   دلِ   یه   دُدرینه  گُل  سُهر

 

بهمن ماه 1393--- داوود جمشیدیان

بهیگ دُنگُل

صدای گِم گِمِ تُشمال اِیاهه

بهیگ  دُنگُلی  وه مال ایاهه

بوگوین تا دُرگَلُ کُرگَل جم اووُن

بِوازن چون که تیه کال ایاهه

 

بهمن ماه 1393--- داوود جمشیدیان

گرداب عشق

دل  آزرده ام  خون  شد  ز  دست  بیوفایی ها

شدم چون موج سرگردان به گرداب جدایی ها

چو مجنونی که آزرده ،  شود  از  جور  لیلایش

گریزانم   ز  عشقی  که  بنا  کرد  آشنایی  را

 

بهمن ماه 1393--- داوود جمشیدیان

بیقرارُم سیت

شَووُ روز مو هَمش سیت بیقرارُم

ز شوقِ عشق تو ،هیچ خَو  ندارُم

اَیَر  گُلی   اووُی  بیای  وه  دشتُم

چی  بارون ِ بُهار   مو   ریت  اِبارُم

 

بهمن ماه 1393--- داوود جمشیدیان

غم عشق

تیر  غمت  را  مزن  بر  دل   تنهای  من

تاکه به عشقت رسم ای گل زیبای من

شوق وصال رُخت  می کشد هر جا مرا

تا به حقیقت رسد  قصه ی  رویای  من

 

بهمن ماه 1393--- داوود جمشیدیان

اورِ بُهاری

آهای  اوره  بُهاری

نم نم تو وا بُوواری

بِل بگُدَردُم  وا  گُل

ز  مرز  بی  قراری

 

بهمن ماه 1393 --- داوود جمشیدیان

شراب شوق

دل تنگم   به  سویت  پر   کشیده

شراب شوق  وصلت   سرکشیده

به  سر  دارد   هوای   دیدنت   را

چو بوی خوش که از عنبر کشیده

 

بهمن ماه 1393--- داوود جمشیدیان

بیمار عشق

ز  شوقِ  وصل  ،  بیزارم  تو کردی

نخوابیدم  ،  که  بیدارم   تو  کردی

چه میخواهی از این آشفته حالم؟

به  جرم  عشق ، بیمارم تو کردی

 

بهمن ماه 1393 --- داوود جمشیدیان

 

ساحل نگاه تو

اسیردست امواج پر تلاطم انتظارم

  و سرگردان در

گرداب عشق،

برای رسیدن به ساحل نگاهت

هیچ راهی نیست ،

ای کاش هرگز

عاشق نمی شدم ،

و ای کاش

 هرگز

عشقی نبود .

دی ماه 1393 –- داوود جمشیدیان

وصلِ یار

به میمنّت دوازده بهمن سالروز بازگشت پیروز مندانه حضرت امام خمینی (ره) به میهن اسلامی:

 

بار دگر دی که رفت  ،  وقت بهــــــــــاران رسید

 

مژده فجری دگر بر  همه  یــــــــــــــــاران رسید

 

بوی  خوش  وصل  یار  شب  زدگان   را   گرفت

 

بت شکن پیر ما ، سوی جمـــــــــــــاران رسید

 

بهمن ماه 1393 –- داوود جمشیدیان

دی بیو که مَندیرتُم

ای که  وا  تیات  زنی  تَش  منه  جونُم

مو  اسیر  عشقتــُــــم  دردت  وِ  جونُم

هی  بری  مونه  مِنِه  خیـــالِت  هردم

بیقرارت  که   ایبوم   هیچی  نَدونـــــم

 عمریه  که   مونه  بردی وِ  اســـــیری

مو  وِ   شوقِ  گُلِ  ریت  دیندات  دَوونُم

پَه  سیچه  ولُم   کنی   وا   دلِ   زارُم؟

دی  بیو   چی  اَفتویی  وِ  آسمونـــُـــم

یادته   هی  ایگودی  وابات  ایمهــــــنُم؟

تو  عزیز  دلـــُـــــــــمی  ای  هم  زَوونُم؟

پَه بیو  مِنِه  دلـــُــــــــــــم مندیرتُم   مو

همش  هی سی دیدنت  دل  نگــرونُم

آسمونِ  دلِ  مو  چی  شُو وه  تــــــــاره

دی بیو   مِن  آسمون  ای کهکشــــونُم

نونُم که  چه وا  کُنُم  وابــا  ای عشقِت؟

عشقی که هر جا ایخوا  هی ایکشُـونُم

مو  سی  دیدنِت  دیه طـــــــاقت  ندارُم

ارنیای خومه  کُشـُــــــــــم  ای مهرَوونُم

 

دی ماه 1393 –- -داوود جمشیدیان

اَرسِ خین

بزن بارون که دل غـــــم  داره امشو

 

غریوه  ،  درد  و  ماتم  داره  امشو

 

بوار چی اَرسِ خین وِحـــــــال زارُم

 

گِله از مو و ِعالــــــــــم دار ه امشو

 

دی ماه 1393- – داوود جمشیدیان

ضیافت

به ضیافت

بزم شاعرانه من بیا

در کلبه شعر من

و در یک غروب زیبای پائیزی

غروبی که گرچه غم انگیز است

اما زیباست

به زیبایی نگاه پر احساس تو

بگذار تا با نگاهت اوج زیبایی را تجربه کنم

 چیزی ندارم که پیشکش وجود آسمانیت کنم

تنها قلمی دارم

که با آن حرف هایی

از دل تنها  و عاشقم را می نویسم

در انتظارت خواهم ماند

ای دختر خیال من

ای فرشته زیبای من

و  ای  عشق من .

 

بهمن ماه 1393 –- داوود جمشیدیان

شونم ِدَم ِصُحو

دُدَرهی  بیو  دیه  و دشتِ  شیمبــــــار

 

چی نمی که دمِ  صُحو  یوفته وه  گُلزار

 

ای گُلُم  بِمَهن که  تا بیام  ســـــراغت

 

خوام بیـــــام سی دیدنت وشوقِ دیدار

 

بهمن ماه 1393 –- داوود جمشیدیان

گُلُرخِ زیبای من

شدم   مجنون   روی  تو   ، کمند  عنبرین  تارم

 

جز عشقت من نیاسودم که من مشتاق دیدارم

 

الا  ای گل  رخ  زیبا   که  بردی  این  دل  ما  را

 

طبیب  من تویی بنگر ، بر این چشمان بیمارم

 

بهمن ماه 1393 –- داوود جمشیدیان

نازکم کن

چو خوش  باشد به دیـــدار تو آیم

 

به  شوق  چشم بیمــــــار تو آیم

 

تو ای لیلی رخ  امشب ناز کم کن

 

ز  نازت من خــــــــریدارم  تو  آیم

 

بهمن ماه 1393 –- داوود جمشیدیان

صیاد دشت عشق

خوش آنروزی  که بینم من ،کمند عنبرین تـــارت

 

کشم دستی به زلف تو ، ز شوق  وصل دیدارت

 

تو آن آهوی دشتی  و ، من آن صیــــــــاد بیتابم

 

که خواهم تا بدام  اندازم ،آن چشمان بیمــــــارت

 

بهمن ماه 1393 – داوود جمشیدیان

دلِ بی دَنگ مو

دلُم صـــــــــــافه چی  اووِ چشمه دیمـــــــه

مِنهِ  دنیــــــــــــــا کسی  نیده  بدیمـــــــــه

همش  سی  دیدنت  هی بیقـــــــــــــــــراره

بیو  زی تر که  تا  واخــــــــــــوت بریمه

دلُم   زیده    کورو   سیزن   نزن  وِش

ز  دیریه    رُخت   حـــــــــــالُم  و  خیمه

اسیـــــــــــرُم  مو  وِ دامــت دودرِ مـــــال

ز  عشقت  عـــــــــــــاشق  و کِلو اُویمــه

مو  مندیر  تونُم   ای  کوگ  مستــُــــــــم

بِوَن  دسمــــال  هفت  رنـــــگِت و  ریمـه

اجل  ویده   ســــــــراغُم  نیله  واسُـــــــم

گمونُم  یو  هـــــــمی  روز  آخـــــــــریمه

اَیَر  تا  صُحو  نیــــای  که بینمــــــت  مو

ایبینی   لاشــــــــومه   مِن  تشِ  هــــــیمه

خدایــــا   نَهل   که  زِ دیریش  بمــــــیروم

ایدونم    که    خدای     مو    کــــــریمه

 

بهمن ماه 1393 –- داوود جمشیدیان

مو لود نگاه تو

آزرده  دلی   خسته  و  دلداده  عشقـــم

 

مشتاق  تو  و مست  تو با باده عشقـــم

 

پیمان نشکن تا  بکشم  دست  به زلفت

 

مولود  نگــــــاه توام  و زاده  عشقـــم

 

بهمن ماه 1393 –- داوود جمشیدیان

دنیای بیقرارون

مِن موسِم بهارون

یوریم وِ کوه قارون

قارچ و کلوس بیاریم

مِن دلِ کوهسارون

زمسون رَه بهار وی

موسم لاله زار وی

بوی خوشی ز کوهسار

وِ مِنهِ ای دیار وی

مو بیقرار عِشقُم

ز عشقِ تو برشتُم

نومِت ری دلِ  خوم

وا خین دل نوشتوم

ای دودَرِ خیالوم

زی تربیو وِ بالُم

نَهل مندیرت بِمَهنوم

دونگوله تیه کالُم

می نابنوشِ بُردِن

گل تنوشِ بُردِن

تَش وَس وِلاشوم سُهدوم

گلُ مِنِ حوشِ بُردِن

 

بهمن ماه 1393 – داوود جمشیدیان

مندیر وِ زیرِ بارون

بارون اِبارِامشو  مِن دلِ کوهســـــارون

 

یه  دودری مندیرِ ، نشسته  زیر بارون

 

هو  مندیر مو منده ، مو مندیر بهــــارُم

 

زی تربیو دیاری ای موسم بهـــــــارون

 

بهمن ماه 1393 –- داوود جمشیدیان

اسیر بُرگات

مَنُدمه   خومه  و  تک  مِنهِ  غریوی

 

چه کُنُم که وا غمِت رَهدوم وِ پیری؟

 

یادت هی ایوفته  مِن  خیالــُــم هر دم

 

واگمونِ بُر گَلـــــــِــت بُردیم  اسیری

 

بهمن ماه 1393 –- داوود جمشیدیان

عروس اصفهان

 

 

برای فولادشهر ، شهر لحظه ها و خاطرات ماندگار که هرگز خاطراتش در گذشته ها محونمی شوند.

 

 

حدیث  بیکـــــــــرانی  شهر  فولاد

 

نگینی در جهانی  شهــــــــر فولاد

 

اگر خواهی  که  در وصفت  بگویم

 

عروس اصفهانی شهـــــــــر فولاد

 

دی ماه 1393 – داوود جمشیدیان

غم دلم

 

 

دلُمه غم گِرِدِه  وام ساز نیــــــاره

 

چه کُنُم وا ای دِلُم  طاقت  نداره؟

 

یا برینُم  تی گُلُم ، یا  گُل بیارین

 

اَر نیارین  گُلُـــــمِِه دِلِ  مو زاره

 

دی ماه 1393 – داوود جمشیدیان

 

سرزمین من

مو بختیاریُم وو وِ بختیاری بیدَنُم افتخار ایکنُم،وِ کوچیری وِم یاددادِن که سینه نامردِ نشونه بِگِرُم، نه پشتِ مردِ .

 

 

 

سلام    ای   سرزمین  بختیـــــــــــاری

چه   خو   کِردی   اویدی   وادیــــــاری

تو   از  نسل    بزرگ   آریـــــــــــــایی

همو  نسلی  که    بخت کِرد  واتو  یاری

شکوهِت    لاله هـــــــــــای    واژگونه

غرورِت  زرد کوه   و   آسمـــــــــاری

دیارِت     مهد   مردان  دلیــــــــــــــــرِ

بنـــــــــازُم  عزم   و ایمونی   که داری

سرای   لاله هــــــــــــــــــای   انقلابی

حدیث   بی   مثالِ  روزگــــــــــــــاری

 وِ  عزم  و رزمت،دنیــــــا شوکه اووِی

تو یاد دادی  وِ مـــــــــــردُم  سربداری

ببـــــــــــــــــــــالد رهبر فرزانه  از تو

که دائم مردِ جنگی    بختیــــــــــــــاری

 

دی ماه 1393 – داوود جمشیدیان

شیر های زردِ بختیاری

 

 

شیرهای زرد و رام نشده بختیاری از بیشه زار ایل بزرگ و ولایتمدار بختیاری آماده نبرد با دشمنان

ایران و انقلاب اسلامی و گوش به فرمان رهبر عزیز انقلاب حضرت امام خامنه ای هستند .

  ( جانم  فدای رهبر )       ای رهبر آزاده  ،  آماده ایم ، آماده .

 

 

مو  شیرِ  بختیاری  ،  زِه  دِلِ  کوهِ  زردُ م

      چی  کوهِ سخت ایمَهنُم و محکمی چی بردُ م      

مو عاشق  امـــــــــــــا مُم  مطیع امرِ رهبر

بنیامین و  اوبامان  ، اینُم  مِن جیو ایگــــردُم

مو زِ  همو گپو نُم  از  دِلِ  زرد   کو هـُــــــم

 مو   یا د گارِ   جنگُم  ،  و دشمن   نیگُدَ ردُ م

حدیثِ   دشتِ  سُهرِ  لا له  وا ژگو نـــُــــــم

مو  گو  سردارِ جنگم ، وا  ای  لباس  مردُ م

 شا عر یُم     بسیجی    ز    ایلِِ    بختیا ری

جانباز   انقلابُم   ،  وا  ا ی که  مو  لِو ردُ م

ای  رهبرِ آزاده  ، تفنـــــگ دا رُ م  مِن  دَسُم

فرمان  بده  امـــــــــــــــــاما ، آما ده نبردُ م

 

دی ماه 1393 – داوود جمشیدیان ( مجنون بختیاری )

 

دُنگلِ مال

 

 

تیه  کال   مالـِـــــــــمون  وَس  مِن خیالُم

کــاشکی   چی نِسَه  اُوو بیا   وِِ بـــــــــالُم

هَمَش   هی   وِ   ویرِشُم   وا     بیقراری 

نونم    دی    کی   ایرسُم    وِ  تیه    کالُم ؟

و اتیاش    تَش ایوَنه  وِ  لاشـــّـــم  هــردَم

   تا  وِکی  واغم  دیریش  هی  بنالــــُـــــم؟  

آسمون  دل  مو  مند   بی  ستـــــــــــــاره

مندیر  آساره ای  و  دیر    مجــــــــــــالُم

ای خــدا  په   سیچه   مو   مندمه   تی نا؟

ای  دودر عزیزمه  هی  سیش  اینــــــــالُم

 

دی ماه 1393 – داوود جمشیدیان

گل هم تبار مو

 

 

هر دم  وِ فـــِـــــرگِتُم مو ای گُل  هم تبارُم

نهلی مندیر بِمَهنُم مو هیچ  طاقـــــت ندارُم

هی یای مِنِه  خیالُم  تَش  ایونی وِ جونـــُـم

نونی که مو چندی سیت بیتا و وو بی قرارُم؟

هرفی اِیام وِ دینت چی  مَه  هی ایگـــروسی

بلات کنُم واگـــــــــــردُ م نیای و شووِ  تارُم

پَه تا وِ کی دی واهی مِنِه غـُــوارِِ عشقِت؟

هَمَش هی  وا  بگردُم و هی  دَووم  بیـــــارُم

کاشکی خزونِ عشقِت بِرِ وِ  مِن خیــــــالُم

بیای وِ مِن  دلم دی تو ای  گُلِ بهــــــــارُم

ایخوام که سی دلِ تو، هر چی گـُـلِ قشنگه

بریزُم و سرت وو وِ ری پُهــــــات  بِوارُم

 

دی ماه 1393 – داوود جمشیدیان

ترنه

می نان وَنهِ وِری شون دودَرِ آسمـاری

 

مونهِ وَنهِ همیشه وِ یادِ وارگه پـــــاری

 

تُرنَش که یا دیاری ایوفته  مِن خیـــالُم

 

چی گُل که فاش ایبو ووایاههِ وا دیاری

 

دی ماه 1393 – داوود جمشیدیان

ویر

 

 

سی همو دودَری که هَمش مِنِه ویرو خیالومهِ   .

 

 

دلُم      تنگِ   بیو  دی   وا    دیــــــــــــــاری

مو     دشتِ     تشنیُم   ،  وا ریم       بِواری

و  شوقِ   دیدنت   شـَـــــــــــــــو   خو  ندارُم

ولُم     کِردی   مونهِ    وا بیقــــــــــــــــراری

هَمَش    مندیرِ     ویدنت      ایمَهــــــــــــــنُم

مَیَر   زِ  حـــــــــــــــالِ  مو   خَوَر  نــداری ؟

      بیار     ویرت     همو    روز    مِنِه    بارون    

که دادیم   قولی   و   نــــــادیم    قــــــــراری

ندونــــــم  که زِ  هفتی   یا   وِ     چـــــــــاری

که  چینو  عشــــــقِ   مِن  ویرُم   ایــــــــاری

زِ   دَسُم   نگــــــــــــروس  ای    دودرمــــال

بیو تا  که   بـــــریم  مِن       وارگه    پاری

ایخوام  چی  شونم  ری   برگـــِـت   بشیـــنُم

که  تَم  اُووی  همو  گــــلِ   بُهــــــــــــــاری

ندیدم   چی  تیــــــــــــات  وِ  مِنِه   عمــــرُم

پــــری  روی  مونی   وِ  بختیـــــــــــــــاری .

 

دی ماه 1393 – داوود جمشیدیان

مال کنون ( کوچ ) عاشقانه بختیاری .

 

وقت ، وقتِ کوچ است  و آوای خوش کوچ وسعتِ ایل را در برمیگیرد ، پژواکِ صدای دالوی بختیاری در میان ایل طنین انداز می شود ، آنجایی که بانگ بر می آورد : وقت کوچِ   دی وا بار کنیم سوزو  ( سبز کوه ) مندیرمونه .

 

مال کنونی دی   اِویده    ، منِ مو سم بهـــــاری

و ابار کنیم  بریم  دی  زِمِن   وارگه  پــــــــاری

ایخوایم  بریم  وِ ایــلاق دی  وقتِ  کوچ    اِویده

دوارته وی سراغــُــــــــــــم   ماتم  و  بیقراری

اَیَر برُم وا  با ایل که  اوچو   دی نََمَهنــُـــــــــم

دل مو جا  ایمَهنهِ  مِن  کوهِ  آسِمـــــــــــــــاری

هَمَش پَلا گلی  هی ایا  وِ  مِن  خیــــــــــــــــالُم

چه خوش  بیدم همسو ،       که ایویدن  دیاری

دس  اینادُم  من  دَسِش  دِر ایخــــــردیم  وابایک

ایرِهدُم وِِ سرش موهزار گُلِ   بُهـــــــــــــاری

آهای  گلی بیو  دی  وا     یَک بریم    وِ ایلاق

هَمَش وِ  مِن  دلُم   بووی   آرمونُمهِ  ووراری

 

دی ماه 1393 – داوود جمشیدیان

سبزکوه ( کوه سوزو )

برای سبز کوه بختیاری  ( سرزمین اجدادی ام  ) که سربلند و استوار و تا ابد درهمجواری خورشید و آسمان جاودان خواهد ماند . 

 

سبز کوه  ای  خطه ی  زیبای  من

جای  داری  در دل شیــــدای  من

بیکرانی  در  نگــــــاهم   با  رُخت

ای  رُخت  افتاده  در رویــای  من

با  شکوهی  در نگــــــاه  هر کسی

جاودانی   در  دل  تنهــــــای   من

چهره ات عشق و  غرور من شده

با وجودت  گشته ای  دنیــــای  من

یادگــــــــــار  قوم  و  اجداد   منی

شب نشینی  در  دل  شبــــهای  من

خیمه   زد  نام  تو در جـــان و دلم

نقــــــــــــش  تو  آینه   پیدای   من

افتخــــــار من تویی ای  عشق  من

یادگار من ، بمان بر جــــــــای من

 

 

 

دی ماه 1393 – داوود جمشیدیان

هر شَو مِنهِ خیالُمی

 

تَش بِگِرن ای دوورگَل غیرذق ، مِجالو دیر مِجال هَمَش اِیان مِن ویرِ آدم . آدَمنِه و دِینو مسلمونی در اِیارِن .

 

هر شَو که یای  وِ ویرُم تونهِ صدا کُنُــم هی

 

پَلات که یان  مِن  دَسُم خومهِ  بَلاکنـُــم هی

 

هر دم اِرُم مِنهِ فِــــــرگ وِ  شوقِ  دیدنِ  تو

 

تَش که  وَنی  وِ جونُم  بُنگِ  خدا  کُــــنُم  هی

 

هرفَی  یوفتُم  وِ  دینت زِدَسُم  ایگـــــــروسی

 

نونُم که غیر ذق هی  جووَت  یَلا کُنـــُم  هی

 

یَدَم  ایای  نِهِنگُـــــــــم ، یَدَم  ایبوی  زمو دیر

 

پَلات یاری دیاری ، چه  وا  پَلات  کُنُم  هی؟

 

خالَ   زیرِ  لوواتِ   هی   یاری  مِن  خیالوم

 

وِ شوقِ نشقِ خــــــــالِت سیل وِ لِووا ت کُنُم هی

 

 

دی ماه 1393-داوود جمشیدیان

خَو پلا

 

 

هر شَو وِشوقِ یارُم هی خَو پِلاکُنُـــــــم مو

 

ایرُم  مِنهِ خیـــــــالِش خومهِ بِلاکُنُـــــــم مو

 

تَش ایوُنهِ وِ جونُم  هرفَی خَـــــــووِش ایبینُم

 

هی دَس بَرُم زیر می ناش جووَش یَلاکُنُم مو

دی ماه 1393-داوود جمشیدیان

شوقِ دیدار

 

 

چه خووِ  فصلِ  بُهار بری وِ  شیمبار

 

زخروس خون تا وِ  شَو وِشوقِ دیدار

 

هی بیا  مِنهِ  دلِـــــــــــت بلالِ  مَوری

 

وِتیات هیچ خَو نیــــــــــا ،بِمَهنی  بیدار

دی ماه 1393-داوود جمشیدیان

عاشقِ بُنگِتُم

 

 

ای دا بوگو حلالِت شیری که دادی خَردُم

 

هَمَش وِ ویرتُم دا وِ عِشقِت نیگُــــــدَ ردُم

 

هَنی بُنگِ لالایت هی ایرسه وِ  گوشُـــــم

 

عاشقِ بُنگِتُم مو، وا که دورِت بگــــــــردُم

دی ماه 1393 – داوود جمشیدیان

تیه کالِ دشت لالی

همه بیاین دیاری مِن دشتِ سُهرِ لالی

زِ مال خومون گِرِدهِ تا وِ مالِ زُوالی

یه گُل مِنِه بُهونی برچ ایزنه چی افتو

چی مَه هی ایگروسهِ دُدَرِ تیه کالی

آذرماه 1393 _ داوود جمشیدیان

سی لاله های واژگون

ای لاله های واژگـــــــــون مِن دِلِ بختیاری

زِمستون رَه پَه دی کــی ایاین دی وادیاری؟

مو مندیرِ بُــــــــــــــهارُم مِن فِرگِ لاله  زارُم

زی تر بیاین مِنِه دشـــــــــت با مُژده بُهاری

آذرماه1393 داوود جمشیدیان

سی دلِ تو

زشوقِ دیدنِت شو خَو نَـــــــدارُم

هـــــــــــــوای دیدنِ پَلاتِ دارُم

بیودی مِن دِلـــــــــم لوبرگِ بیدی

یه بوسی وا مِنهِ لووات بکـــــــارُم

دو بُرگِت کِردهِ مَستُم مواسیرم

همش عشقِن مِنِ ویرُم ایــــــــارُم

اِویدُم پــاپِتی تاتیت بِمَهَنُـــــــــم

وِ رنگ وریم نَیهر ، واحـــــالِ زارُم

ایر بِهلی بیــــــــــــــــام کنجِ دلِ تو

چی شونم مو وِری بَرگِت ایبــــــارُم

ایگــــــــــردُم مِن همه گُلای دنیــــا

که تا سیت بهترین گُلــــــــــِن بیارُم

آذر ماه 1393- داوود جمشیدیان

چه کردی وا دِلُم ؟

تا دَم صُحو مو رهُدم مِن فرگ و مِن خیالت

چه کردی وا دِلُم تو وا اوتیای کــــــــالِت؟

دَسِت بنه مِن دسُم تا بزنیم وِ مــــــــــــال در

بیودی  مِن دِلُم پَه ، مو مَندُم بیقـــــــرارِت

آذر ماه 1393- داوود جمشیدیان

دیار بختیاری

نجیبی و قشنگی بختیــــــاری

به غُّرش چون پلنگی بختیاری

شجاع و بیکرانی از شهــــامت

نمادِ رَزم و جنگی بختیــــــاری

آذر ماه 1393- داوود جمشیدیان

خیمه گاه عشق

رفتی و داغ هجرت آتش بجـــــــــــــــــان من زد

یک آتش و صد آتش بر استخــــــــــــوان من زد

در خاطرم نگنجد جز عشقِ پاکَت ای دوســـــــت

یـــــــــــــــاد تو خیمه ای بر روح و روان من زد

آذرماه 1393- داوود جمشیدیان

در یک شب رویایی

آن شب که خواب رفتـم ، مست و خُمار رفتم

گـه فکر یار بودم ، گه سوی یار رفتـــــــــــــم

در باور خیــــــــــــــالم ، آهی به دل کشیدم

افتاده در پی عشق ، من بیقــــــــــــــــرار رفتم

آذر ماه 1393- داوود جمشیدیان

سی دِلِ یَک

وقت کوچ اُوی بیو تادی نَمَهنیـم

زایچو وا بار کنیم وُ دِل بِکَهــنیـم

مالِمونهِ بَرف گِرهِ سَرمـــــا رسیده

دی نو سی دِلِ یَک ایچو بِمَهنیــم

آذرماه 1393- داوود جمشیدیان

دلِ تنهاییِ من

شعرِ من دردِ دلِ تنهـــــایی است

آن دلی که ، عاشقِ زیبــایی است

پس بخوان این قصه از دردِ دلـــم

حتم دارم قصه ام رویـــــایی است

آذرماه 1393- داوود جمشیدیان

نگاه عاشقانه

تو چرا شدی عزیزی که دلِ مـــرا رُبودی

دری از بهشت را بر دلِ عـــاشقم گشودی

زدی آتشی بجانم که بنام عشـــــق سوختم

چه کنم که با نگاهت منو عاشقت نمودی؟

آذرماه 1393- داوود جمشیدیان

دِلِ کم طاقتِ مو

آه و نالم بِگرِه ای روگــــــــــــارِ

که هیـچ وقت آرمونِ مونهِ نیوُ رارهِ

بختِ مو وِروزگــار دل خوش نداره

وِ بهونهِ گُلُــــــــــــــم هی بی قراره

آذرماه 1393- داوود جمشیدیان

یادگارِ عشقِ مو

عاشقُم کِرد دودَری که مِنهِ مــالِ

همش هی و کل نفت خالک ایکـــالهِ

خالکی وِ نُفت داره رَنـــگِ طلایِ

یادگارِ عِشقِ مو ، ای تیهِ کـــــــالِ

آذرماه 1393- داوود جمشیدیان

مالِ خَوَرکن

دودَر هی جونِ بَهوت وِ مو نظر کُن

شادینهِ سیم بیارو غَموم وِ دَر کُــــن

تو بِهیگ دِنایی   مو کُرِ مَنگَشــــت

خوام بیام مِنهِ دِلِت مالِ خَوَر کُــــــن

آذرماه 1393- داوود جمشیدیان

دُنگُلی وِ مالِ زوالی

دُنگُلی وَس مِن دِلُم زِمـــال زوالی

هر مِجال مِن ویرُمه تا تادیر مـجالی

بیقرارش ایمَهنُم هرفی نیــــــــاتَیم

کی دیده می نا بنوشه تیه کالی ؟

آذرماه 1393- داوود جمشیدیان

دل بیقرار

ری دِنا که سیل کُنُم هی برف اِباره

دودَری وِ پا دِنا دل بیقـــــــــــراره

ز ایچو تا مالِــــــشون وا گُل بریزُم

تا تَرُم گُل ایریزُم ، تا گُـــــــل بُواره

آذرماه 1393- داوود جمشیدیان

اَندَش

دودَرِ خیالِ مو ، یَو وادِیـــــــــــــاری

عاشِقِت اویُدمهِ ، خَوَر نَــــــــــــداری

تا تیام بُر ایکُنه دیندات ایگــــــــــردُم

خوام بیام سی دیدَنِت ، مِن وارگهِ پـاری

هَمَش هِی شِکلِت ایا  وِ مِن خیـــــــالُم

ایدونُم تَم جورِ خوم طاقـــــــت نَداری

افتورَه پسین اووی وِ مـــــــــال نَویدی!

بُردیمه مِنهِ خِیــــــــــــــال وا بیقــراری

نا وِکی دی وا مو مَندیرت بِمَهنُــــــــم؟

که چی شو نَمی وِ رِی بَرگُــــم بِـــواری

دی بیو زِ کوه به لَم هی ناز نکُن سیـــــم

می نا سُهرِ تیهِ کال ، گُلِ بختـــــــــیاری

پَه سیچه وِ تیلِــــــــت هِی اَرس دِراری؟

نکُنِه رَهدی وِ کوه اَندَش بیـــــــــــــاری

آذرماه 1393- داوود جمشیدیان

کوگِ مو

ویدُمِه بِوینومت ای کوگِ مَستُم

مِنهِ ای همه دُدَر دل وِ بَستُمتو 

یو بریم وِ مال وِ دَر یه چی بگوم سیت

پَه بِنِه دسِتِه دی وِ مِنِه دَستُم

 

                           آذر ماه 1393 - داوود جمشیدیان

رنگِ تیات

دُدَرِ خیالِ مو بیو دیاری

وَسیه مِنِه دلُم خَوَر نَداری

چَندی هی سی دیدنِت مندیر بِمَهنُم؟

سیچه سیم ناز ایکُنی دنگ ایدِراری؟

                                                                  

                        آذر ماه 1393 - داوود جمشیدیان

قصۀ عشقِ مو

اَیَردیدی که عاشقی وِمعشوقش ایگو:خووِتهِ دیدُم بدون که دُروگُـدِ چون آدمِ عاشق هیچ خَونداره.

دودَرِ خیــالِ مو یووا دیــــــــــاری

اَرنیای ، وا چه کُنُــم وا بیقـــــراری؟

شو و روز هَمش ایـای مِنهِ خیـــالُم

وا خیالِت چه کُنُم گُـــــلِ بختیاری؟

مونه هی ودینِ خوت کشی تو هر دَم

وا با اوتیا قشنــــــــــــگی که تو داری

عـــــــــــاشقِت اویدُم وُ دیوونتُم مو

زیدومـه وِ کــــــــوه مَیرَ خَورَنداری

اَر ایخوای بِوینی که تا کُجهِ رَهـــدُم

سیل بِکُن وِ نوکِ کوهِ آسِمــــــاری

یابیو مِنهِ دِلُــــم بِمَهن همیشـــــــــه

یا خومهِ وَنُم وِلَم وِ آسِمـــــــــاری

قصــۀ عشـــــقِ مونو تو سی همیشه

ایمَهنــــهِ مِن ویر همه وِ یادگــاری

آبان ماه 1393 – داوود جمشیدیان

هَمسوکه وِم نیَشتی

تَش نهادی وِ دِلُــــــــــــــم وقتی نیَشتی

دونِستُم تَم جورِ خوم  دینـــدام ایگَشتی

هَمسوکه واتیلت ، دِلُـــــــــــــــم بردی

چی گـُـــــــلِ سُهری بیدی و مِنهِ دَشتی

آبان ماه 1393 – داوود جمشیدیان

عاشقی مِنهِ برف

همه جا اسپید اووی هی برف ایباره

خوام بِرُم و مالِ گُل رَهم ناهُــــواره

عاشق واسیــــرِشُم سیش خَونَدارُم

دِلِ مو سی دیدَنِش هی بیقـــــــرارِ

آبان ماه 1393 – داوود جمشیدیان

لوبرگِ بیدی

 

 

هرکی دیندا رنگین کمون ایگرده وُایخوا رنگین کمونه بِوینه ، بیا تا مو رنگین کمونه نشونش بِدُم ، رنگین کمون فقط بعد از بارون وُ مِنهِ آسِمون نیست ، یه جا دیه هم هِسِش وُ فقط مو ایدونُم کُجِنه،رنگین کمونه واقعی مِنهِ تیا یه دودَریه  که او دودَرو تیاش هَمَش مِنهِ خیالُمِن.

 

 

دودَری مَوری او روز وِی وا دیارُم

از ایچو تا مالشــــــون وا گُل بکارُم

هی زدَسُم گــــروسه ناز ایکُنه سیم

نونهِ که عاشِقِشـــــــوم سیش بیقرارُم

تیَلِش مَستُم کُنه شوخَو نــــــــــدارُم

چی مَهی برچ ایزنه وِ شووِ تــــــــارُم

بُرگَلش مِن خـــــــاطرُم هرفیِ ایوفتهِ

دِلُم سیش کم طاقته ، طــــاقت نَدارُم

اربیا مِنِ دِلُم جـــــــــــــــــا بگرِ هو

چی اورِ بَهار وِری بَرگِــــــــش ایبارُم

آرِمونِ دیدنــــــــــــش مَندِ وِ دلِ مو

کاشکی سی همیشه هی ، بیا کنارُم

پَلَلِش وقتی ایاهه وادیــــــــــــــــاری

نَشقی وِ قشنگیـــــــــن مِن ویرُم ایارُم

عـــــــــــــــزیزِ دل مونه دودَرِ مَوری

قصهِ عشقُم اووی وِ روزگـــــــــــارُم

ای دودَر بیووِتِیــــــــــــم مُندیرتُم مو

دی بیو بِوینومِت گُلِ بهـــــــــــــــارُم

آبان ماه 1393 – داوود جمشیدیان

 

دل نازُک

چه خووِ سی همیشه بیای وِ بالُــــــــــم

خوت دونی ار بی تو بوم چه حالی دارُم؟

اَرنیای مِنِ دِلُم جابِگـِـــــــــــــــــری تو

دِلِ مو نازک دِلِ طاقــــــــــــــت ندارُم

آبان ماه 1393 – داوود جمشیدیان

تی به ره

 

 

کاشکی که دی وَقتِ کوچ کِردَن بیاههِ

 

ایدونُم گُلُـــــــــم هَمَش تیش وِ راهـه

 

خــوام بِرُم وِ دیدَنِش دل بیقـــــــــراره

 

اِنگاری نِهنگُمهِ بُنگِــــــــــــش ایــاهه

مهر ماه 1393 – داوود جمشیدیان

 

زِ ایچو تا مالتون

 

 

دودَرِهی بَنگِت کُنُم یووا دِیاری

 

عاشِقُم کِردی خوتَم خَوَر نَداری

 

دس بِنهِ مِنِ دَسم وا یک بریم تا

 

از ایچو تا مالتون وابیقــــــراری

مهر ماه 1393 – داوود جمشیدیان

 

شعلۀ عشق

 

 

باز امشب من ز عشقت سوختم

 

آتشی بر جان خود افـــــروختم

 

درد بی تو بودنم ، جـانم گرفت

 

شعله بر روحم زد و افــــروختم

مهر ماه 1393 – داوود جمشیدیان

 

طاووسِ قَشنگِ مو

 

 

یه دودَرِینه دیدُم ، نونُم تیاش چه رنگِــــن؟

 

مَندُم مِنِش وُ نونُم از بَس تیــــــــاش قَشنگِن

 

چی طاووسی ایمَهنهِ ، که هر پَریش یهِ رَنگِ

 

تیاش رنگین کموننِ ، آخرِ هر چی رَنگِـــــن

مهر ماه 1393 – داوود جمشیدیان

 

کوهکن بیستونی ، کوهکن آسماری

 

 

ای عشقی که مندیه ، تو از وارگهِ پاری

هی نــــــرو وِ پَس بَرد ، بیودی وادیاری

دِلِ مو وی تی دِلِــــــــت ،کاشکی بِمَهنهِ

ایدونم تَهم جورِ خوم طـــــــاقت نَداری

هَرفی که ایای تَیم وُ کِلُــــــــــــم نِشینی

شونَم صُحوی ، که ری بَرگُـــــــم ایباری

اَر بِـــــــــــری از تی مو وُ دِی وام نَمَهنی

هرجــــــــــا ری، دینت گَردُم وا بیقراری

نَکُنهِ یهِ شوِ بری تی نا بِمَهنُــــــــــــــــــم

دِلِ مو کم طـــــــــــــــــاقتهِ خَوَر نَداری

چی فرهاد که بیستونِ کَند سی شیـــــــرین

مَم کَنُم سیت کوهِ سَختِ آسِمـــــــــــاری

هر چی گشتُم مِن گُلا ، نیدُم چی رَنگِـــــت

تو هونی که جُستُمِت ، گُلِ بَهــــــــــــــاری

مهر ماه 1393 – داوود جمشیدیان

 

خالِ لُووات

 

دودَرِ خیـــــــــــــالِ مو ، دینُم بناتهِ

اَر نَهلی سیل بِکُنُـــــــــــم هَموتیاته

وقتِ کوچ باز وی رسی دُوارتهِ از نو

وات اِیام ، اَرنَوَریم ، عِشقُــــــم واباتهِ

آمُختـــم کِردی وِ خوت ای هَم تبارُم

نَتَــــــــــــرُم و ویر بَرُم بنَگ و صداتهِ

هی بـــــــــــریم وِ مِنِ اوج تا آسِمونا

هــــــرفَی که سیل ایکُنُم مو او پَلاتــهِ

دی بیو مِنِ دِلُــــــــــــــم سیچهِ نیایی؟

اَرنیای ، خومهِ کَـــــــــشُمَ خینُم وِ پاتهِ

تا وِکی مَنـــــــــــــدیرِ ویَدنِت بَمِهِنُم

که بِیونُم خــــــــــــــالی که زیر لُواتهِ

هر چی که گُـــــــلِ قشنگهِ سیت ایارُم

تا که هی گُـــــــل بریزُم ری شونهِ هاتهِ

آرمونِ مو یونه که هی بوبنُـــــــــم وِت

از مِنِ فَرقِ سّرت، تا زیرِ می ناتهِ

مهر ماه 1393 – داوود جمشیدیان

 

بهیگ آسماری

 

 

بهیگ آسمـــــــــــــــاری ، بیودی وادیاری

 

تا بگُــــــــــــدَردیم وا یک ، ز مرزِ بیقراری

 

ای دودَرِ خیـــــــــــــالُم ، نشینُم وِ سَرِرَهت

 

بیو وِ مِن دِلُم دی ، بوگو که دوسُـــــــم داری

 

دَسِت بِنِه مِن دَسُم تا بزنیم وِِ مــــــــــــال در

 

په تا وِ کی؟ دی واهی ، آرمـــــــونُمهِ وُراری

 

هَمســـــو که ایوَنی تو پَلان ری بالِ می نات

 

تَـش ایونی و جونوم ، پَه سیچه دَنگ دِراری؟

 

مو عـاشقِ تیاتُم ، تَو کِــــــــــــــردِه لـوواتم

 

وَسی مِنِ دِلِ مو ، خــــــــــــوتَم خَوَر نَـداری

 

بُرگایِ چی کمونت ، هرفَی یان مِن خیـــــالُم

 

مونِه بَرِن مِنهِ اوج ، ای عــــــشقِ وارگِه پاری

 

هـــــــــرجا که رِی گروسی ، ایام مو هی وِ دینِت

 

حتی اَیَـــــــــــــــــر بری تا ، وِ نوکِ آسِماری

 

                                                             مهرماه 1393 – داوود جمشیدیان

 

کِرومِنجِ عشق

 

 

زِمِستون رسید و زردِکوه سفید پوش اووی ، سرما بختیــــاری وو دیارِ بختیارینهِ گِـــــرِد ، پا یِه تَشِ تُنگی نِشَسمُهِ وُ یِهـو فِـــرگِ دیدنِ دودَرِ خیـــالُم (گُلی) زَی وِ سَرُم ، تَــــش و چـــالَنِ وِل کِردُم وُ رهَدُم دیندا گُلی ، دودَری که یِه چــــن وقتهِ وَسهِ مِنِ خیـــالُم،خوم ایدونُم که عشــــــــقِ گُلی عــــاقِوَت یا کِلوُم ایکُنهِ یا آوارَم ایکنُـــهِ ، وِ پــا تَش وریسادُم و بُنگِش کِردُم ، ایقــــد بلند بُنِگش کِــردُم که صِدام مِنهِ زَردِکــــوه پیچید.گلی یی یی یی یی یی یی یی یی یی ، گلی یی یی یی یی یی یی یی یی یی ، گلی یی یی یی یی یی یی یی یی یی کوجنی بیو وادیاری.

 

 

مِن هــوایِ کِرومِنج دیندات ایگــــــــــــــــــردُم ای گُلی

همقو دی تاووم نده وِت دل نَکُنــــــــــــــــــــدُم ای گُلی

یو دو سالِ که مونه عـــــاشقِ خوت کردی دودَر

تا وِ کی هی وا مو وِجُسِت بِگـَـــــــــردُم ای گُلی

عاشِقُم کِردی وا او پَلات،  وا بارنگِ تیــــــــــات

حــــــــــــال نَمَندهِ وِمو هیچ ، دنیایِ دَردُم ای گُلی

سیل بکُن وِ رنگ و ریم چی تشی که هی ایسوسُم

تَو کِردُم سی دیدَنِت هیچ قیت نَخَــــــردُم ای گُلی

دی بِزن وِدر چی اَفتویی که رَهـــــــــــــــدِ پَسِ اُور

وِ گُدار از تَیلِت بِل بگُـــــــــــــــــــــدَردُم ای گُلی

وِ ویرِت بیـــــــــــــار هَمو روزی که قول دادی وِ مو

نِهِنگِ مال اووَری کِلِ مالِ مـــــــــــــــــردُم ای گُلی

پَه بِمَن وِ ری قولِـــــــــــــــــــــت ای دودَرِ خیالِ مو

تیه کالِ عاشقُم دورِت بگـــــــــــــــــــــردُم ای گُلی

دی بیو بوینُمِـت ای عزیزِ مِنِ دِلُــــــــــــــــــــــــــم

مو اسیرِ عشقِتُم ، گُــــــــــــــــــلِ می نازردُم ای گُلی

 

شهریور 1393- داوود جمشیدیان

 

 

 

دودَرِ تیه کال

مِنِ ای دنیایِ خدا هر کی یه آرمونی داره ، موهم یه آرمونی سی خوم دارُم ، آرمونِ مو دیدن دودَرِ تیهِ کالیهِ که شو و روز ، مِجال و دیر مِجال ، همش ایا مِنِ خیالُم وُ دیدنش و اویدَنِش من دِلُم آرمونِ گَپی اُویده سیم.

 

دودَرِ تیه کال

 

 

شو گِرِدُم کِلِ مال سیت بیقـــــرارُم تیه کــــال

دی بزن وِ مال وِدر، طـــــاقت ندارُم تیه کـــال

وَسُمهِ وِزونی و کَـدُ م بُریده سی تیــــــــــــات

ویدُمِ سر قــــــــــــــرار گُلِ بَهـــــارُم تیه کال

چندی هی سیل بکنُم وِ مِنِ مــــال سی دیدَنت

افتو رَ وِ آسِمون ، مِن شووِ تارُم تیه کـــــــــال

وَستیه مِنِ خیـــــــــــــــــالُم کردیه مونهِ اسیر

وا خیــــالت چه کنم؟ دی حال نَدارُم تیه کال

تَو کِردُم سی دیدنت تَش وَس وِلاشُم ای دودَر

هَمقو دی سیم ناز نَکُن هیچ خونَدارُم تیه کـال

هرچی که سیـــل ایکُنم مِن شووِ تار وِ آسِمون

آســـــــــــــــــارَم نیاوِدَر چاره نَدارُم تیه کـال

دیدنِ رنگ تیات آرمونی اووی وِ دِلـــــــــــُم

بنیَهـــــــــــــر وِ رنگ و ریم وا دِلِ زارُم تیه کال

کــــــــاشکی که بِوینُمِت همیشه مَهنی مِن دِلُم

 مَتَلِ عشقُم اووی وِ روزگــــــــــــــارُم تیه کال

ای خدا یا بِکُشُــــــــــــــــم یا که وُرار آرمونُمِ

که هَمش تا وِ ابد بیا وِبالــــــــــــــــــُم تیه کال

 

                                                                                   شهریورماه 1393- داوود جمشیدیان

عشقِ وارگِه پاری

 

 

وَستی مِنِ خیالُم دودَرِ بختیــــــــــــاری

تا کی مندیر بِمَهنُــــــــم بیودی وادیاری

جورِ رنگِ تیــــــــــاتِ نیدُم و مینِ رَنگا

آخـرِ هر چی رنگی ، ای عشقِ بیقراری

دَسِت که نی مِن دَسُم چی شونَمی ایمَهنی

که یوفتی وُ نشینی وِری گُلِ بهـــــــــاری

هر چی گُــــــلِ قشنگِ سی دلِ تو ایچینُم

تا دِلِتِ بدی مو سیم بَهونهِ نَیــــــــــــاری

هرفِی که وِم نیهَــــری بریم وِ اوج و بالا

عشقت مونهِ کشونهِ تا نوکِ آسِمــــاری

یادت همیشه مَهنهِ مِنِ فِرگ و مِن خیــــــالُم

ای عشقِ خــاطرِمو ، ای عشقِ وارگِه پاری

شهریور ماه 1393 – داوود جمشیدیان

 

کوهِ تنوشِ ایذه

 

 

تِنوشِ زیبا و اُستوار با قدمتی کهن و باصلابت ، توریست ها و گردشگران زیادی را به ضیافتِ آب وهوای چهارفصلش فرا می خواند که ایذه وبختیاری به داشتنش افتخارمی‌کنند.

 

تندیسِ افتخـــــــاری کوهِ تنوشِ ایذه

پر از گُلِ بهــــــــاری کوهِ تنوشِ ایذه

هرفَی گَردِن وِ جُسِت تا که تونهِ بِوینِن

بیو تو وادیاری کوهِ تنـــــــــوشِ ایذه

هوای چــار فصلی و هر فصلی یه رنگی

زمستونِ بهــــــــاری ، کوهِ تنوشِ ایذه

پُربرفی وِ زمستون وقتی که برف ایبـارِه

سرچشــــــــمۀ اووایی کوهِ تنوشِ ایذه

همیشه سوز ایمَهنی چی موسمِ بهــــاری

پُری زِسوزمــــــــــاری کوهِ تنوشِ ایذه

حدیثِ بیکرانی از نسلِ اُستــــــــــواری

ای کوهِ بختیــــــــاری ، کوهِ تنوشِ ایذه

شهریور ماه 1393 – داوود جمشیدیان

 

بارونِ بدمجال

 

 

آسمون اورِ گِرِ دل بی قـــــــــــرارِ چه کُنُم؟

خوام بِرُم وِ مال گُــــل رَهم ناهُوارِه چه کُنُم؟

دل مو کم طـــــــــاقـتِ هی سیش بهونه ایگِرِ

بارون هی تند تند ایا ، ری مو ایواره چه کُنُم؟

دِلِ گُـــــــــل چی دِلِ مو مَندِ وِ تِی نا ای خدا

کاشکی صاف اووُ هوا بارون نَوارِه چه کُنُم؟

فِرگِ دیـدنِ گُلُــــــــــــم هی ایـزَنِه مِـنِ سَـرُم

چه کُنُم وا دِلِ خـوم ، طاقـت نَـدارِه چه کُنُم؟

نونُـم کِـی؟ اورا ایـرِن وِ آسِمـــــــونِ دِلِ مو

ای نَرِن وِ آسِمــــــون ، دِلِ مو زاره چه کُنُم

شـوگِـرِدُم کِــــلِ مال مَـندُم وِ تـی نـایـیِ خوم

ایدونُـم ای اور هَـمو اورِ بُهـــــارِه چـه کُـنُم؟

هرجـا که پا اینومو ایخـوام بِرُم ســــراغِ گُل

همه جا بَخـتُم خووِ چی شووِ تــــارِ چه کُنُم؟

شهریور ماه 1393 – داوود جمشیدیان

 

آواره دیار تو

 

 

در خطهِ عشق بی قــرارت شده ام

آواره به دامــنِ دیــــــارت شـده ام

مجنون تو ام ، لیلی گمگـــشته من

دریاب که من عاشقِ زارت شده ام

شهریور ماه 1393 – داوود جمشیدیان

 

غروب دلتنگی

در کوچه باغ تنهایی دلم

                                        بهانه تو را می گیرم ،

در یک غروب غم انگیزِ پائیزی

                             باد خزان شاخه های درخت

پیر چنار را به رقص در می آورد،

                                                                  منظره ای زیبا اما غم انگیز را در خاطرم مرور می کند.

ناگهان طلایی برگی از میان برگهای درخت چنار به روی دستم می افتد ،

حضورش مرا در اندیشه ام فرو می برد،

                                                      نقشی که بر برگ خشکیده چنار حک شده بود

مرا در اندیشه ام فرو برد ،

ناگهان دریافتم ،

 که بر برگ درخت پیر چنار

اینگونه نوشته شده بود:

در انتظارم نمان مرا فرصت دیدار تو را نیست،

من به دیدارت نمیتوانم بیایم ،

ای همدم روزهای تنهایی من،

ای عشق من،

شاید وقتی دیگر .........

  شهریور ماه 1393 – داوود جمشیدیان

در انتهای شب

 

 

در انتهـــــــــــــــــــــــــای شب

                                                        به دنبــــــــــــــال تو می گـردم،

                                                                                           ســــراغت را از که باید گـرفت،

                                                       ای ستـــــــــــــــــــاره عشق من

در پس کدامین ابر تیره پنهــــانی،

                                                         که نشــــــــــــــــــانی از تو ندارم.

شهریور ماه 1393 – داوود جمشیدیان

 

عشقِ مالمیری

دِلُم ایخوا از ایچو تا مالِمیر هر چی گُلِ قشنگِ سی دل دودَری بچینُم که وقتی اِیا وادِیاری دِلُمِ وا خوش ایبَرِ وِ اوجِ آسِمونا.

چی گُلِ سُهر ، قَشنگی ، ای عشقِ مالمیــری

دل وِ دِلُم َنکَندی ، ای عشقِ مــــــــالمیـری

بُردی هوش و حواسُم ، تا مَرزِ بیقـــــــراری

تش وِ دِلِ مو وَندی ، ای عشقِ مـــــالمیری

هر چی گُلِ قشنگهِ ، سی دلِ تو ایچینُــــــــم

تا خوش بووی بِخندی ، ای عشقِ مالمیــــری

سنجــــــاقِ بالِ می نات ، هَرفَی که بینُمش مو

مِن ویرُم هی ایَمهنی ، ای عشقِ مــــــــالمیری

کمونِ بُرگَـــــــــــــــــــلِ تو چی مَهِ آسِمونِ

حدیـثِ پُر ثَمَندی ، ای عشقِ مالمیــــــــــــری

وا خــــــــــــــالَکِ و نُفتِت تَش ایوَنی وِجونُم

چه خالَکِ قشنگی! ، ای عشقِ مـــــــــــالمیری

پَلات وقتی ایوفتِن وِ ری دو بـــــــــالِ می نات

انگار دِلُمِ کَندی ، ای عشقِ مــــــــــــــالمیری

رنگِ تیــــــــــــــاتِ نیدُم وِ مینِ هر چی رَنگِ

آخرِ هر چی رَنگیِ ، ای عشقِ مالمیـــــــــــری

کاشکی نَری از تی مو ، همیشه وام بِمَهنـــــــی

دل وِ مو هیچ نَکَهنی ، ای عشقِ مالـــــــــمیری

شهریور ماه 1393 – داوود جمشیدیان

آرمونِ مو

 

 

دُوَرگَلِ بختیاری هَمِشون قَشنگِن ، اما دُدَرِ چهارلَنگی که مِنِ خیالِ مونهِ قشنگ ترین و نازترین دودَریِ که تا وِ حال دیدُمهِ ، مِنِش مَندُم وُ نونُم که نومِشهِ چه بِنُم؟ نونُم پریهِ؟ فرشتۀ؟ یا که هورِ بِهِشتیه؟ فقط هَمیونهِ دونُم که وقتی اینیَهرِهوشُ و حواسِنِ وِ سَرُم ایبَرِ.

 

گُل دُدَرِ خیالُـــــــــــم ، مِن ایلِ چارلنگهِ

نونهِ دِلُم همیشه ، سیش بی قــــرار و تنگهِ

هرفَی یوفتُم وِ دینش زِدَسُم ایگــــــروسهِ

وقتی که ناز کُنهِ سیم دِراره دَنگ و فَنگه

ایا وِ مِن خیـــالم وا بُر گَــــــــلِ کَمونیش

چه برگَلِش قَشنگِن ، آخَــــرِ هر چی رنگِ

وا خالِ کُنجِ لوواش مونهِ اسیــرِ خوش کِردِ

چی خالِشه ندیدوم  زهِ بس خالش قشنگه

دَســـــــاش وِ نرمی ایگوی کلوسِ دَم برفِ

هر تیه ایش گَپ گَپ ایگوی یکی یه چنگه

دِلِش چی نونِ تیری نازُک و بیقــــــــــــراره

اما دِلِ مو ایگوی وِ سختی چی هَوَنـــــــــگِ

سی چه نیا دِیاری؟ ، ای گُلِ بختیــــــــــاری

تا وُم ایده نیـــــــــــــــا تِیم خیلی زِورُ زَرِنگهِ

تی به رَهش نِشینُم کِی یاههِ وادیــــــــــاری؟

آرمونِ دیدنِ مو ، دُدَرِ چـــــــــــــــــار لَنگهِ

شهریور ماه 1393 – داوود جمشیدیان

تا وِکِی

مِنِ تَنگ بَنگِت کُنُم گُلِ بختیــــاری

ایدونُم تَم جورِخوم طاقت نَداری

تا وِکِی هِی وا مو وِ دینِت بِگــــردُم

هی نرو وِ پسِ بَرد یَو وادیـــــــــاری

شهریور ماه 1393 – داوود جمشیدیان

گُل بهاری

هَمقــــــــودی تاوُم نَده یووادِیاری

وندیمِ مِنِ خیال وابیقــــــــــــراری

تَش نهادی وِ دِلُم چی تَش ایسوسُم

سوهدُمهِ وِ عِشقِت ای گُــــلِ بُهاری

شهریور ماه 1393 – داوود جمشیدیان

شعرِ نوِ بختیاری : ( غُوارِ عشق )

ابتکار و خلاقیتی نو در شعر و ادبیاتِ مُعاصرِ بختیاری ،

( شعرِ نوِ بختیاری) برای اوّلین بار در تاریخِِ شعرِبختیاری

 

غُوارِ عشق

 

 

بازم شَو اُوِی

                                 همه جا تاریک و تاره

دسام وِ سرما رِچ کِردِنِ،

                                      مِنهِ یکی از کِراقه ها هَوشِمون

کِز کِردُمهِ،

 

                                 نونُم که سیچه خونیبَرُم،

رنگِ تیات هَمش ایا مِنِ خیالُم،

                            هرچی که فِرگ ایکُنم

                                                           نونُم که سیچه؟ هَمقو بیقرارِتُم

فِرگ و خیالِت مونِه کُشتهِ

                                      پَه بیو دِیه

هرچه منِ کِرومِنج دیندات ایگردم

                  هیچ نیبینُمِت،

                                                       رنگِ رُخسارِت هَرفَی که اِیا

مِنِ خیالُم لیوه ایبوم،

                                               رَهدی کُجهِ گروسِسی

دی بیو بِوینُمِت،

 

مونهِ آمُخته خوت کِردی وُ وِلُم کِردی ،

                                               تا کی دی وا مِنِ غُوارِ عشقت بمَهنُم

ای شونَمِ گُلِ تَی ناییِ مو

                                        بیو وِ رِی برگِ گُلِ تَیناییُم بِشین

 

                                               دی بیو مِنِ دلُم

که خیلی وَقتِ مَندیرتُم،

                                                         ای مَی نا سُهرِ عاشقُم

ای دودَرِه خیالِ مو ،

 

ای عشقِ بختیاریه مو  .

 

                 داوودِ جمشیدیان مُتِخَلِص به سِتین

 

            شهریورماه یکهزارو سیصد و شصت و چهار ( ۱۳۶۴ )

 

                           شهرستان ایذه --- استان خوزستان

 

نوری از افق

بار دیـگـر از افـق نوری دمـیـد

دســت بر تـاریـکی گـیـتـی کشـیـد

بوی خوش تا بیکران ها را گرفت

رهـبـرم روح خـــــدا از ره رسـیـد

شهریور ماه 1393 – داوود جمشیدیان

چی برفِ دنا

دِلِ تنگِ عاشـــــقُم سیت بیقــــراره

ترسم که ســــی دیدنت طاقت نیاره

اَر بـــیایــــی مِن دِلِ مو هی بِمَهنی

چی برفِ کوهِ دنا هی ریت ایبــاره

مرداد ماه 1393 – داوود جمشیدیان

عشق های موَقتی

از تَوَهُم های بزرگ تا عشق های موَقتی مُعضلی که در جامعه امروزی گریبانگیر نسلِ نوجوانِ ما شده. این شعرِ طَنزِ اجتماعی با گویشِ لُری بختیاری سروده شده ، توصیه می شود چنانچه برخی از مخاطبین گرامی با این گویش آشنایی ندارند از مترجمینِ زبانِ لُری بختیاری استفاده نمایند.

کُــرگـــــــــــلِ اِی زَمونهِ یا نَهشهِ یا خُمارِن

هرَفی که نَهشهِ ایبون آرتیس و قهرمــــــانِن

ایرِن مِنهِ تَوهُم تا اوجِ آسِمونـــــــــــــــــا

هی چی که میلشونهِ مِن ویرِشون اِیـــــــارِن

خونه اینِن جا آرنولد ، یه دَم ایبون چی را مبـو

دُنیــــــــــــــا وِ ای گپینهِ مِن مُشتِشون اِیارِن

هی ایخورِن حَبِ ایکس ، نونن که مِن خیالن

فِــــــرگ ایکُنِن که ایبو هر چین وِدَس بیارِن

وِ او طَـــــرَف دوَرگل یِه همچو وَعضی دارِن

وِقول خوشون همیشه عــــــــــــاشق و بیقرارِن

گل ایگِرِن وا کُرگل سی دِلِ کــــارتِ شارجی

تا که یِه کـــــارت شارجی وِشون وِ دس بیارِن

وقتی گِــــــــرِن و سختی یه شارج وِ تَهلخواری

هیچی و عشق نَدونن ، نُومهِ عشقِن اِیــــــــــارِن

هَمسو که دِ ن ای کُرگل یه شـــــــارجی وِ دوَرگل

هر کـــــــــــــار کنُن وادورگل بوشونه در ایارِن

ای بویل و اِی دایَل ، اَیَـــــــــــــــــر نونین بدونین

یودنگــــــــیه که هر دَم سی یکیــــــــــــدور درارِن

اِی کُــــــــــــرگل و دُوَرگل همونونِن که ایخوان

وا ای دَنگـــــــــــــــــــا وُ فَنگــــــا آیندِنهِ بسازِن

مرداد ماه 1393 – داوود جمشیدیان

عشق معبود

بیاجانا که وقتِ رفتــــن آمد

صدای کوچ با دل کندن آمد

بیا تا پرکشیـــم تا سوی معبود

به عشقـــش موقعِ دل بستن آمد

مرداد ماه 1393 – داوود جمشیدیان

انفجارِ نور

صدایِ انفجــــــــــــــارِ نور می آید

صدایی پر مهـــــــیب از دور می آید

بیارایید مجلس را به این شکرانۀ شادی

که موسایی دگر از سرزمینِ تور می آید

مرداد ماه 1393 – داوود جمشیدیان

دعوت حق

ز وصف خـالقم شعری بســاختم

شدم عـاشق ، به سویش من بتاختم

بپـــــــــاس دعوتش ، رفتم پی او

چه مشتاقانه ، سوی حق شتـــــافتم

مرداد ماه 1393 – داوود جمشیدیان

قاصد خوش خبر

باز کن پنجره ها را ، که بهـــــــار آمده است

قاصدی خوش خبر از جانب یار آمده است

باغبانا تو بیارای به گل خلـــــــــــعت عشق

چون که موسای دگر سوی دیـار آمده است

دل عشاق خمینی نکند صبــــــــــــــر و قرار

کز وجودش گل امید ببــــــــــار آمده است

نغمه فتح بر آمد ، گل شـــــــادی که شکفت

باغبان داد خبر، گل به شمـــــــــار آمده است

طی شد ایام سیــــــــــــــاه و صبح امید دمید

رهبرم روح خدا سوی دیـــــــــار آمده است

بار دیگر به تمنــــــــــــاییِ این جشن و سرور

وصف داوود دگــــــــــر باره بکار آمده است

مرداد ماه 1393 – داوود جمشیدیان

عشق دو عالم

شبِ میلاد مولایــــم علی است

گل بی خــارِ زیبــایم علی است

تمــــــــــام عالـــــــم و آدم  بدانند

که عشق هر دو دنیــایم علی است

مرداد ماه 1393 – داوود جمشیدیان

بهترین عشق

آنگاه که ملائک و فرشتگان در آسمان و زمین بدنبال زیباترین گلواژۀ عشق می گردند ، کلمۀ (مادر) را می یابند، و آن را بر سیطرۀ زمین و آسمان حک می کنند.

تو ای مادر، رسول مهـــــــربانی

همان زیباتــــــــرین عشق جهانی

وفایت در نگاهت بیکــــران است

هم عشـق انـدر زمین ، هم آسـمانی

مرداد ماه 1393 – داوود جمشیدیان

بیکران دریای عشق

پدر بعد از خدا خالق انسان است ، خالقی بی ادعا ، که اسطورۀ تلاش و مشقت است ، من به عنوان یک نویسنده و شاعرمعاصر کشور، دست  تمامی پدران ایران را می بوسم و بر این بوسه افتخار می کنم.

پدر ، تو بیکران دریای عشقی

ندانستم که از اهــــــل بهشتی

همه بر قلــب من چیزی نوشتند

ولی تو بهتــــــــرینش را نوشتی

مرداد ماه 1393 – داوود جمشیدیان

واخیالت

 

 

واخیال تیلت ، چی کوگِ مَستُــــــــــم

جز وِ عشق تو ، وِکـــــــس مو دل نَبَستُم

ای که هی تاوُم ایدی ، هر جا که ایخوای

نَونی که چندی مو مندیـــــــــرت نِشَستُم

مرداد ماه 1393 – داوود جمشیدیان

کِلوسِ دَمِ برف

چی کِلــــــــــــــوسِ دَمِ برف چَندی قَشنگی

دیدُمِت زیدی وِ دَرمَندیر نَمَنــــــــــــــــدی

ویدی وُ زیدی وِ در وردی بِهـــــــــــــــــارِ

ایوفتی مِن دِلُـــــــــــــــــــــم وقتی ایخندی

لو وَلِت چی برگِ نازُکِ کِلـــــــــــــــــوسِ

گپ که واشون ایزنی ایگــــــــــوی چی قندی

واهَنَف هـــات انگــــــــاری چی کوگِ مَستُم

مَندیرِت مَندـــــــُم که وام عهــــدی بُوَنـــدی

بُرگَلِـــــــــــــت وقتی ایــــــــرِن بالا وُ دووِن

ایونه مونــــــــهِ وِزونی چـــــی کَـــــمَنـــدی

تُرنهِ هــــــات که هی ایـــان وِ وادیــــــــاری

بَرِنُم مِــــــنِ خیـــــــــــال بَسکهِ قَشَنگــــــی

خوام بیـــــــام جـــــابگـــــــــرمُ وِ مِن دِلِ تو

خیفی تــــو که هیچ دَم از مو دِل نَکَنـــــــدی

عاشِقُم کِــــــــــردی همو وقتی که دیـــــدُم

تاز ایکـــــــــــردی وُ پَلاتِ پیش ایوَنــــــدی

کـــــاشکی کــــــه همیشه وامو هیِ بِمَهنــــــی

گوش بدی و حرفـــــمو واکَـــــس نَخَنـــــدی

مرداد ماه 1393 – داوود جمشیدیان

تُرنهِ گُل

سی هَمودودَری که وقتی تُرنَش اِیاوادِیاری لیوَش ایبوم.

رَهدُمهِ مِنِ خیال وا تُرنهِ گُـــــــــل

از مِجالَ تا دیر مِجال وا تُــــرنهِ گُل

همه دَم همهِ دَمون موواش ایسوسُم

هی ایرم ری وِ زَوال وا تُرنهِ گُــــل

عــــاشِقُم کِرد هوشِنِ بُرد وِ سَرِ مو

بی خیـــــال نَه ، واخیال واتُرنهِ گُل

هر کُجهِ که هی ایــــــرُم اِیاوِ ویرُم

حتی وقتی رُم شِکـــال وا تُرنهِ گُل

از ایچو تا مــالِ گُل وِ شوقِشوم مو

مِنِ کُوه وِ مِنِ مـــــــال وا تُرِنهِ گُل

مَندیرش مَندُم اما نونُم که سی چه؟

روزِ مو کشید وِ ســــال وا تُرنهِ گُل

عــــاشق وگیزُم چی ماری که ایسُرِ

هی ایرم ایبال اوبال وا تُـــــــرنهِ گُل

آرمونِش مَند مِن دلُـــــــم تا وِ قیامت

اُویدُم اِشکندِه بـــــــــــال وا تُرنهِ گُل

اِنگاری همی دوش بی که دیدُمِش مو

قربونِ دوشِ اِیمِجـــــــال وا تُرنهِ گُل

دَس اینادُم گَــــردَنِش وایَک ایرَدیم

زای مال تا وِ او مال واتُرنهِ گُـــــــــل

یادُمِ چه خوش بیدیم وُ هی ایخوندیم

بیتِ خو وِ دی بلال واتُرنهِ گُـــــــــــل

هر چی که رَهِدُم دینش نکِرد اِفـــــاده

  بی قرارِ تیه کال واتُــــــــــــــــرنهِ گُل

مرداد ماه 1393 – داوود جمشیدیان

دروِدَرِ غُوارِ عشقِ تو

مِنِ غُوارِ عشقِت هر چه اِیام وِ عشقِت نیَرسُم ، پَه تا کی وا دیندات بیایُم؟

مِنِ مال دِر ایخورُم سیت بی قـرارُم

کاشکی که وِت بِرسُم طاقت بیارُم

تا تیام بُر ایکُنه سیـــــــل ایکُنُم مو

سی چه هی نیبُنمِت ، گَل هُم دیارُم

چی مَهِ چهاردهِ شویی که ایگروسی

هی ایری وِ پس اور ای نو بُهــــارُم

غَــــــــمِ دیریتِ همه وَندیِ وِجونُم

بِنَیر وِ رنگِ ریم چه حـــــالی دارُم!

دلِ مو وِ شــــــــوقِ ریت آرومَ ندارِ

سی رسیدنِ وِ تو مو بیقـــــــــــرارُم

وقتی که عَسکِ رُخت یا مِن خیـالُم

نَشقی وِ قشنگیت ، مِن ویرُم اِیـــارُم

اَربیای چی گُـــل سُهروِدشتِ جونُم

چی اورِ بُهاروِری بَرگتِ ایبــــــارُم

آسِمونِ دلِ مو تـــــــــاریک و تارِ

دی بیو چی آســـــــاره وِشووِ تارُم

هَمقو دی تاوُم نَدهِ دنگ نَدارسیــم

هیچ نَمَند سیم غیــر زا ای دلِ زارُم

عاقِوَت تا کی؟ مِنِ غَـــوارِ عِشقِت

هی بِگردُم جُسِتو دینـــــدات بیایُم.

 

مرداد ماه 1393 – داوود جمشیدیان