دی بیو که مَندیرتُم

ای که  وا  تیات  زنی  تَش  منه  جونُم

مو  اسیر  عشقتــُــــم  دردت  وِ  جونُم

هی  بری  مونه  مِنِه  خیـــالِت  هردم

بیقرارت  که   ایبوم   هیچی  نَدونـــــم

 عمریه  که   مونه  بردی وِ  اســـــیری

مو  وِ   شوقِ  گُلِ  ریت  دیندات  دَوونُم

پَه  سیچه  ولُم   کنی   وا   دلِ   زارُم؟

دی  بیو   چی  اَفتویی  وِ  آسمونـــُـــم

یادته   هی  ایگودی  وابات  ایمهــــــنُم؟

تو  عزیز  دلـــُـــــــــمی  ای  هم  زَوونُم؟

پَه بیو  مِنِه  دلـــُــــــــــــم مندیرتُم   مو

همش  هی سی دیدنت  دل  نگــرونُم

آسمونِ  دلِ  مو  چی  شُو وه  تــــــــاره

دی بیو   مِن  آسمون  ای کهکشــــونُم

نونُم که  چه وا  کُنُم  وابــا  ای عشقِت؟

عشقی که هر جا ایخوا  هی ایکشُـونُم

مو  سی  دیدنِت  دیه طـــــــاقت  ندارُم

ارنیای خومه  کُشـُــــــــــم  ای مهرَوونُم

 

دی ماه 1393 –- -داوود جمشیدیان