آرمونِ مو
دُوَرگَلِ بختیاری هَمِشون قَشنگِن ، اما دُدَرِ چهارلَنگی که مِنِ خیالِ مونهِ قشنگ ترین و نازترین دودَریِ که تا وِ حال دیدُمهِ ، مِنِش مَندُم وُ نونُم که نومِشهِ چه بِنُم؟ نونُم پریهِ؟ فرشتۀ؟ یا که هورِ بِهِشتیه؟ فقط هَمیونهِ دونُم که وقتی اینیَهرِهوشُ و حواسِنِ وِ سَرُم ایبَرِ.
گُل دُدَرِ خیالُـــــــــــم ، مِن ایلِ چارلنگهِ
نونهِ دِلُم همیشه ، سیش بی قــــرار و تنگهِ
هرفَی یوفتُم وِ دینش زِدَسُم ایگــــــروسهِ
وقتی که ناز کُنهِ سیم دِراره دَنگ و فَنگه
ایا وِ مِن خیـــالم وا بُر گَــــــــلِ کَمونیش
چه برگَلِش قَشنگِن ، آخَــــرِ هر چی رنگِ
وا خالِ کُنجِ لوواش مونهِ اسیــرِ خوش کِردِ
چی خالِشه ندیدوم زهِ بس خالش قشنگه
دَســـــــاش وِ نرمی ایگوی کلوسِ دَم برفِ
هر تیه ایش گَپ گَپ ایگوی یکی یه چنگه
دِلِش چی نونِ تیری نازُک و بیقــــــــــــراره
اما دِلِ مو ایگوی وِ سختی چی هَوَنـــــــــگِ
سی چه نیا دِیاری؟ ، ای گُلِ بختیــــــــــاری
تا وُم ایده نیـــــــــــــــا تِیم خیلی زِورُ زَرِنگهِ
تی به رَهش نِشینُم کِی یاههِ وادیــــــــــاری؟
آرمونِ دیدنِ مو ، دُدَرِ چـــــــــــــــــار لَنگهِ
شهریور ماه 1393 – داوود جمشیدیان
