اَندَش

دودَرِ خیالِ مو ، یَو وادِیـــــــــــــاری

عاشِقِت اویُدمهِ ، خَوَر نَــــــــــــداری

تا تیام بُر ایکُنه دیندات ایگــــــــــردُم

خوام بیام سی دیدَنِت ، مِن وارگهِ پـاری

هَمَش هِی شِکلِت ایا  وِ مِن خیـــــــالُم

ایدونُم تَم جورِ خوم طاقـــــــت نَداری

افتورَه پسین اووی وِ مـــــــــال نَویدی!

بُردیمه مِنهِ خِیــــــــــــــال وا بیقــراری

نا وِکی دی وا مو مَندیرت بِمَهنُــــــــم؟

که چی شو نَمی وِ رِی بَرگُــــم بِـــواری

دی بیو زِ کوه به لَم هی ناز نکُن سیـــــم

می نا سُهرِ تیهِ کال ، گُلِ بختـــــــــیاری

پَه سیچه وِ تیلِــــــــت هِی اَرس دِراری؟

نکُنِه رَهدی وِ کوه اَندَش بیـــــــــــــاری

آذرماه 1393- داوود جمشیدیان