کوهکن بیستونی ، کوهکن آسماری

 

 

ای عشقی که مندیه ، تو از وارگهِ پاری

هی نــــــرو وِ پَس بَرد ، بیودی وادیاری

دِلِ مو وی تی دِلِــــــــت ،کاشکی بِمَهنهِ

ایدونم تَهم جورِ خوم طـــــــاقت نَداری

هَرفی که ایای تَیم وُ کِلُــــــــــــم نِشینی

شونَم صُحوی ، که ری بَرگُـــــــم ایباری

اَر بِـــــــــــری از تی مو وُ دِی وام نَمَهنی

هرجــــــــــا ری، دینت گَردُم وا بیقراری

نَکُنهِ یهِ شوِ بری تی نا بِمَهنُــــــــــــــــــم

دِلِ مو کم طـــــــــــــــــاقتهِ خَوَر نَداری

چی فرهاد که بیستونِ کَند سی شیـــــــرین

مَم کَنُم سیت کوهِ سَختِ آسِمـــــــــــاری

هر چی گشتُم مِن گُلا ، نیدُم چی رَنگِـــــت

تو هونی که جُستُمِت ، گُلِ بَهــــــــــــــاری

مهر ماه 1393 – داوود جمشیدیان