نِگینِ زاگرُس

       بازُفت (  نِگینِ زاگرُس نشینانِ بختیاری  ) ،

     که دیدنش هر بیننده ای را به وَجد می آورد :

 

                         بازُفت

 

   بازُفت چَندی قَشنگِه ! ، مِن دلِ بختیاری

   چی اَفتویی ایمَهنِه ، که وَیدِه وا دیاری

   هر موسِمِش یِه رَنگِ ، سَوزِ ، سَفیدِ ، زَردِ

   فَصلِ دِیَّش که مَندِه ، پُر زِه گُلِ بُهاری

   مِنِه گرما تَوِسوُن ، هواش ایگوی چی بَرفِ

   فَصلِ خَزوُن که اِیا ، وا بَلگایی چی پاری

   هَر فَی وِه مِن زِمِسوُن ، بَرفی وِه ریش ایباره

   مِن ویرِت هَی ایمَهنِه ، هَمَش وِه یادگاری

    هر جاشِ که نِیَهرِی ، دیدَنی وُ مَلوُسه

   ایگردی مِنِه بازُفت ، داغِ دِلِت دِراری

    چی تو وِه تِی نَدیدُم ، ای مِلکِ هفت و چاری !

   همه دُنیا ایدونِن ، سی لُر تو  افتخاری

   بیایین بِریم وابا یَک ، تا بازُفتِ بِوینیم

   پَه مَندیرِ چه مَندِین ؟ کُنِین دِی گِردِواری

   اَی مالِ هفت و چارُم داریم اِیاییم وِه سَیلِت

   زِیتَر بِیَّو دِیاری ! مُردِیم زِه بیقراری

   سِتین بِوال وِه بازُفت ، که سرزمینِ عشقِ

    غَمِت بَرِه زِ مِن دل  ، دِیِه غَمی نَداری  .

              شاعر معاصر : داوود جمشیدیان

                           دی ماه 1393