دُحدَرِ لُر وُ کُرِ بختیاری

  شاهکاری جدید در ادبیاتِ زاگرس نشینان :

 

      به افتخارِ قومِ بزرگِ لُر( اصلِ نژادِ آریایی و پارسی ) :

 

  ( شمال خوزستان ، چهارمحال و بختیاری ، غربِ اصفهان ،

     لُرستان ، کُهگِلویه و بویر احمد ) .

 

 مَصافِ دُخترِ لُر و پسرِ بختیاری در آوردگاهِ عشق  :

 

     گُلِ دِنایی

 

 تو دُحدَرِ دِنایی ، مو کُرِ بختیاری

  تو کوگِ بویر احمد ، مو شیرِ آسِماری

  مو مَندیرِ کِلوسُم ، تو بو عَطرِ چویلی

  مو عاشقِ تیاتُم ، مَیَر خَوَر نَداری ؟

  تو سَولِ کُهگلویه ، مو عشقِ هفت و چاری

  تو چی اَفتَو ایمَهنی ، که وَیدِه وا دِیاری

  مو بیقرارِت مَندُم ، که یایی مِن خیالُم

  مو دشتِ سَوزِ عِشقِت ، تو گُل وِه مَرغزاری

  مو دل بَستُم وِه عِشقِت ، که مِن دِلُم بِمَهنی

  هَمَش وِه ویرِتُم مو ، پَه سیچِه دَنگ دِراری ؟

  بِل تا بِیام بِیوفتُم وِه رِی بَرگِت بِشینُم

  تو بَرگِ گُل آوُِی وُ مو شُونَمِ بهاری

 مو بیت ایگوم سی دلْ تو،تو هم خوشی وا بامو

  دَسِت بِنِه مِن دَسُم ، بِریم مِن وارگِه پاری

  وا با کمونِ بُرگات ، وا خَندِه کِرِ لَووات

  دِلُمه زَنی چی آردِی مِن تاپو ایدِرارِی

  گُلِ تِیا یِه چَنگی ! ، اَی لَوِه بَرگِ بیدی !

  تَش وَندِی مِنهِ جونُم ، وَندیمْ مِن بیقراری

  هَرفَی پَلان دِراری ، ایوَنیشون وِه رِی شون

  هی ناز کُنی سی دلْ مو ، تِیان بَری اِیاری

   تو سِتینِ دُلمی ، ایخوام دورِت بگردُم

  وا سی دِلِت بچینُم ، هِزار گُلِ بهاری

   خَش وَیدِی مِن دِلِ مو ، دُنیامِه تازه کِردی

   چه دُنیایِ قشنگی !!! وا گُل وِه لاله زاری  .

 

     شاعر مُعاصر :

             داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                     پاییز ۱۳۹۶