بهانه ای برایِ شعرِ من

 

غزلی خواهم ساخت

بر وزنِ چشمانِ تو

با قافیه ای به زیباییِ نگاهت

 

دستهایم خالیست

اما همتی بلند دارم

به بلندایِ شبِ یلدا

 

وجودم مملو از عشق است

به دنبالِ بهانه می گردم

در اندیشه هایم گُم می شوم

 

                         و تنها با خیالِ تو نَفَس می کشم

                                                         لحظه ها می گذرند

                             و در گذشته ها محو می شوند

 

من همچنان سر در گریبانم

ناگهان تو را می یابم

                       و درختِ باورم شکوفه می دهد

 

 

نام تو در دفترِ شعرم نقش می بندد

و تو بهترین بهانه می شوی برای شعرِ من

 

 

 

                                         داوود جمشیدیان