از مَی نابِ عشقِ تو

  مرا جز عشقِ تو شوری به سر نیست

  بجز   کویَت  مرا  دیگر   گذر   نیست

  بده   یک  جُرعه  مَی  از  ساغرِ  خود

  که جز  آن  مستی ات  دیگر اثر نیست

 

  مرداد ماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

عشقِ من ، خالقِ من

 

 

   من هُنرمند نیستم ، هُنرمند خالقِ من است ، خداوندی که به من آموخت تا با

   آرایشِ کلمات عظمت و بزرگی اش را به قلم بکشم .      

 

  در دلِ بُستان   ،  گُلِ ناز منی

  گُل که نگو ! ، غُنچهٔ باز منی

  پی نَبَرَد جز تو  به رازم کسی

  ای گُلِ من  ،  محرمِ راز  منی

  جز رُخِ تو  نیست مرا قبله ای

  سَجده گه  و    قبلهْ نماز  منی

  نامِ  تو    گُواژهْ  زبانم    شده

  تو  همهٔ   راز  و    نیازِ  منی

  نیست  کسی  حدِ   بلندایِ   تو

  در نِگَهم  ،   اوجِ   فراز  منی

  خالقِ  پیکی   به  میانِ    حرا

  ربِ رسولت   به  حجاز   منی

 عشقِ منی،ای همه معشوقِ من

  دستِ   هُنرمند ِ   طرازِ   منی .

 

  شاعرِ مُعاصر :  داوودِ جمشیدیان ( سِتین )

تا به اوج

  بر  درِ  میخانه  رهایم   مکن

  از دلِ خود  هیچ  جدایم  مکن

  دستِ مرا گیر و ببر تا به اوج

  با شَرَرَت  جور و جفایم مکن

 

  تیرماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

دردِ دلِ عاشقم

  بگو جانا! غمِ عشقِ که داری ؟

  که  اینگونه  غمین  و بیقراری

  مرا دردیست  در  پهنای این دل

  که چون دردِ مرا در خود نداری

 

  تیرماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

شبنمِ گُلِ تو

  شبی را  تا سحر  بیدار  ماندم

  برایِ    دیدنِ   آن   یار  ماندم

  شدم چون شبنمِ افتاده بر برگ

  به  شوقِ  دیدنِ   دلدار  ماندم

 

  تیرماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

 

از رویِ لبانت

  شدم    مَستِ   کمانِ  اَبروانت

  بده  یک بوسه  از رویِ لبانت

  مرا سیراب کن از بوسه هایت

  که جانم را  کنم  بهر  و فدایت

 

  تیرماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان  ( سِتین )

در تبِ عشق

  پُر کن تو ساغرم را ، تا مَست مَست  گردم

  از بهرِ بوسه ای ناب ، زُلفَت به دست گردم

  ما را فرا بخوان با ، یک جرعه مَی زساغر

  تا  از  عَطَش   سراغِ    جامِ   اَلست   گردم

 

  تیرماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

شمعِ شبِ تارِ من

  چون  نمِ   شبنم   به    گُلزارم   بیا

  با    تبسّم    رویِ    رُخسارم    بیا

  همچون شمعِ روشنی در جانِ  شب

  تا  سحر   در   این   شبِ  تارم  بیا

 

  تیرماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

از مَی نابِ ساغرت

  من ز نگاهِ چشمِ تو ، مست و خراب می روم

  از مَی نابِ ساغرت ، رفته به خواب می روم

  دست  مرا بگیر که دل ، کرده هوایِ آن رُخت

  تا به سحر ز مستی ام در تب و تاب  می روم

 

  تیرماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

در وَصفِ مولایم علی ( ع )

  تا  ابد   محبوب  و  مولایِ  منی

  بی بدیلْ  معشوق و همتای  منی

  یا علی! خوش آمدی در قلبِ من

  تو  عزیز  و  عشقِ  تنهای  منی

 

  تیرماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

GOLLY

            سی دلِ گُلی

 

   دلِ  مو   چی   غُرُوِه   فَصلِ  خزونه

   هیشکی زِه حالِ  مونِه عاشق  ندونه

   هَمَش  هَی  تَی  دودَری  زِه  مالِمونه

   که عِشقِش مونِه وِه هر جا  ایکِشونه

   خَشِ   خار   حالُم   بَده  رنگُم  پریده

   نُو نُم  که  چه  وا  کُنُم  وا  با  زَمونه

   وقتِ  کوچِ  وا  که  بار  کُنیم  دُوارتِه

   گِردِه واری   بِکُنیم   حونِه  وِه حونه

   برف   اِوَی  ،  سرماگِرِه مالِ  بوومِه

   نِصفِ   ایل  وِه  گرمِسیر  مَندیرِمونه

   اَرس  اِوَی  مِنِه  تیام ، زونی بُوریمه

   چه کُنُم  که عشقِ  مو ایلاق  ایمونه؟

   عاشقی بد دردیِه  ،  کِردُم  وِه  زنجیر

   وِه   بختِ    بَدُم    دِلُم    گِرِه   بَهونه

   آهِ    سَردُم     بِگِره     پاییزِه    سالِه

   که   غُرُوِش   غَمِ   عشقِ   عاشِقونه

   ای خدا !  کاری بِکُن   ،  گُلی بیا وام

   تا کوچ و  سالی  دِیه  تَی مو  بِمونه.

 

        تیرماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

 

 

KOCHE ASHEGHANEHYE BAKHTIYARI

    شاهکاری دیگر در ادبیاتِ بختیاری :

 

 وقت ،  وقتِ کوچ است ،  و آوایِ خوشِ کوچ  وُسعتِ ایل را  در بر میگیرد،

  پژواکِ صدایِ دالویِ( پیرزنِ) بختیاری در قلبِ زرد کوه طَنین انداز میشود،

   آنجایی که بانگ بر می آورد :  وقتِ کوچِ ، دِی وا زَرد کوه وُ برفاسِه تَی نا 

    بِنیم ، گَرمِسیرمَندیرِمونهِ .

 

   کوچِ عاشقانهٔ بختیاری

 

  بَرف  اِوَی  ،   سرما  گِرهِ  ایل  و بُهونه

  مالِمون  خوا  بار  کُنه  حونه  وِه  حونه

  خوام  بِروم  وِه گَرمِسیر  ،  دل  بیقراره

   کاش  گُلی  وا بام   بیا   ،   ایچو  نَمونِه

   یکی    وِه    بُهُونامون    ایلاق  ایمَهنِه

   عشقِ مو  مِن اِی بُهُون ، شاه  دُحدَرونِه

   دُحدَرِه  هولوو   مونِه   ،   نومِش   گُلیِه

   مو  نَونُم   وامون   اِیا  ،   یا  که ایمونِه

   پَلَلِش  بوُر   و  بُلند  ،   نُفتِش   کوچیره

   پریه ؟   فرشتهٔ ؟   ،    هیشکی    نَدونِه

   بُرگَلِش   هِلالِ   مَه   ،   لَو  بَرگِ  بیدی

   تَش  وِه  جونُم ایوَنِه  ،  هر  فَی  ایخونِه

   کَدِه  دُحدَرِه  هولووم      خیلی      بُلَندِه

   دُنگُلِ   مَی نا   سُهرُم  ،  شیرین  زَوونِه

   دلِ هو  وِه  سختیه  ،  چی  بَرد   ایمَهنِه

   دلِ  مو  رَه   تَی  دِلِ   هو   ،  عاشِقونهِ

   اینونِه  که  مو  گُدُم   ،   دَردِ   دِلُم   بی

   اَیَر که هولووم فَهمی ، سیم خَط کِشونه.

 

   شاعر معاصر : داوود جمشیدیان مُتِخَلِص به سِتین

                                 تیرماه ۱۳۹۵

 

MONGASHT

  مُنگَشتِ زیبا و با صلابت ، زیبا ترین جِلوه های هُنرِ آفرینش را در ذهنِ هر

   بیننده ای تداعی میکند ، و چون نگینی در قلبِ ایذهٔ خوزستان میدرخشد .

 

                 یا شاهِ مُنگَشت

 

       کوهِ مُنگَشت

 

   سر اَفراز کوهِ جنگی   کوه  مُنگَشت

   چه سَوزی وُ  قشنگی  کوه مُنگَشت

   نَدونُم  زِه  چه  نوع  رَنگین  کَمونی

   که هر فصلی یه رَنگی کوه مُنگَشت

   گَپی ،  هر  فَی   ایوفتی   مِن  خیالُم

   غُرُمنی  ،  چی پَلَنگی   کوه مُنگَشت

   زمین   هر فَی  وِه  زیرِ  پات  ایلرزه

   صَوُری ،  چی هَوَنگی  کوه مُنگَشت

   زِمِسونا   که   بَرف  وِه  ریت  اِبارِه

   وِه اِسپیدی  ،  یرنگی کوهِ  مُنگَشت

   اَیَر کَس دُنگ  بده  هَی  وات  نَسازه

   چی تیری  وِه  تُفَنگی  کوهِ  مُنگَشت

   بهار هَر فَی  ایا   وا  قارچ و ریواس

   سی سَوز دادِن زِرَنگی  کوهِ مُنگَشت

   تو حیفی  وا  هَمَش   سی ما  بِمَهنی

   کوهِ  بی دَنگ و فَنگی   کوهِ مُنگَشت

   عزیزی   وَستی   مِن   دِلِ   بختیاری

   سِتینِ   دِلِ   تَنگی ،   کوهِ   مُنگَشت .

 

      تیرماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

BORG KAMONI

       بُرگ کَمونی

 

  اَفتوزَی زِه پَسهِ کوه،مِن شَووِه تاری

  یه گُلی  فاش اووید وُ  وَی  وا دیاری

  رَنگِ  رُخسارِش  ایگوی رَنگِ  بهاره

  کَد  و   قامَتِش   چی   کوهِ   آسِماری

  وا تیاش مَستُم کُنه ،  مو لیوَش ایبوم

  غوغایی وِه پا کِردِه  مِن  وارگهِ پاری

  هر فَی  که  سَیلُم  کُنه ، خیلی  قشنگِه

  چی گُلی که سَوز ایبو  وِه  سوزِماری

  اَر  بِرِه  زِه  تَی  مو وُ  تَی مو  نَواسِه

  چه کُنُم  ؟  مو   ایمَهنُوم  وُ  بیقراری

  لَتِه  اَوری  راس   کُنه   وِه   آسِمونُم

  تَرسُم  که  خیسُم  کُنه   اَورِه   بُهاری

  مَی نا سُهرِ  عاشِقُم  وَندُم   مِنِه  فِرگ

   نَیدومِه  هَمچو  گُلی  ،  وِه   بختیاری.

 

  تیرماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان مُتِخَلِص به سِتین

ILLEH MO

   شاهکاری دیگر در ادبیاتِ زاگرس نشینان :

 

                      ایلِ مو
 

 سلام  ای  ایلِ  مو  ،  ای بختیاری

 که تا   کِل آسِمون   ویدی   دیاری

 دیارِ     لاله های      پَر پَری    تو

 که   مَندهِ  نومِشون   وِه  یادگاری

 گَپ  و   هُمدایِ     نَسلِ     آریایی

 هَمو نَسلی که بخت کِرد وا تویاری

 شُکوهِت      لاله هایِ     واژگونهِ

 غُرورِت     زردکوه    وُ   آسِماری

 همه  ایگون  زِه   رسمِ  گوگَری تو

 دلاور  مردُمی  از  هفت  و  چاری

 زِ عزم و  رَزمت  ، دُنیا شوکه اُوِی

 تو  یاد دادی  وِه  مردُم سر وِداری

 ابالِه     رَهوَرِه     فرزانه    از  تو

 که هر  دَم   مردِ  جنگی   بختیاری .

 

              تیرماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان مُتِخَلِص به سِتین

با رُخِ یار

  در   وادیِ  عشق  بیقراری   دل  من

  با من تو بگو  غمِ که داری  دلِ من ؟

  خوش باش دلا ! ز دست تقدیر و قضا

  چون  با رُخِ دوست  همجواری دل من

 

  تیرماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

از شَرَر نگاهِ تو

  در هَوَسِ نگاهِ تو  ،  مست و  خراب  گشته ام

  عاشق و آشفته دلی  ،  در دلِ خواب  گشته ام

  خیمه زدی   بجانِ   من  ، با  شَرَر  نگاهِ  خود

  بهرِ  وصالِ  عشقِ  تو  در تب و  تاب گشته ام

 

  تیرماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

در تب و تابِ عشقِ تو

  از عشقِ تو من تا به سحر در تب و تابم

  ای کاش  رها گردم از این  رنج و عذابم

  کمتر  بزن  آن  تیرِ  غمت را  به  دل  من

  تا اینکه  بیایی  همه  شب  در دلِ  خوابم

 

  تیرماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

DODAREH MALLEMON

      

    دودَرِه  مالِمون

 

  دودَری  مِن مالِمون  ،   تَش نا  وِه  جونُم

  چه وِه  اِی  دل مو  ایخوا ؟  ، یونِه  نَدونُم

  پَلَلِن   که   بافِه   وو    وَنِه    رِی   مَی نا

  مونِه   عاشق   کُنه   وو   دینِش   کشونُم

  بُرگََلِ     هِلالیشِه       که       ایده      بالا

  چی  اَفتو   مَهنِه   ،   که  یا  مِن  آسِمونُم

  تیَلِش    که   دِر   ایده    بَرُم    مِنهِ   اوج

  مونِه   لیوه   چی    نِسَه   واباش   دَوونُم

  کَدِ   بوریکِش   مونِه    وَنِه     مِنِه   فِرگ

  هَمَش  هی  وِه عشقِ هو  مو  بیت ایخونُم

  مُردُم   بس که   هی  دِی  مَندیرِش  نِشَسُم

  کاش   زیتَر   بیا   کِلُم   ،   ای   مِهرَوونُم

  چَن شَووهِ   سی  دیدَنِش   هیچ  خَو  نَدارُم

  رَنگُم   زرد   اوویده  ، چی   برگِ  خَزونُم

  دودَرهَی   !   زِی بو  بیَو  مِن   دِلِ   داوود

  نَهل  که  درد  و  غم  گِرِه  تیر  و   نشونُم .

 

   تیرماه ۱۳۹۵--- داوود جمشیدیان( سِتین )

 

سرابِ لحظه ها

  باز بیتاب است این دل ، چون پریشانِ تو ام

  در سرابِ لحظه ها  ،  مبهوت و حیران توام

  داغِ دوری و  فِراقَت  خیمه زد  بر جانِ  من

  تا  ابد  در  حسرت و  سر  در  گریبان  توام

 

  تیرماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان (سِتین )

نشانی از عشق

  بهرِ   آن  لیلایِ  خود   اندر  بیابان می روم

  بی نشان از عشقِ او در شامِ تاران می روم

  با   دلی    آکنده    از  غم   در  غُبارِ  انتظار

  در پیِ  گمگشتهٔ  خود  سویِ  یاران می روم

 

  تیرماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

 

عاشقِ آواره

  شدم  آواره  چون مجنون  ،  رها  اندر بیابانی

  تو از حالِ منِ عاشق  ، بگوجانا ! چه  میدانی ؟

  تنم  چون بید  میلرزد   ،   اسیرِ  دستِ غمهایم

  شدم بیتابِ عشقِ  تو  ، در این  سر در گریبانی

 

  تیرماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

رازِ دلِ من

  ای  دل   تو   مزن   غمت  بجانم

  تا   جورِ   تو   را   بجان   کشانم

  در عمقِ وجودِ تو چه خُفته است ؟

  افسوس   که  من  از  آن    ندانم

 

  تیرماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

لنگرگاهِ غم

  سوختم   از  عَطَش  بیا  و باش  مَرهَمِ   دلم

  با تَبِ عشقِ خود بزن ، شعله به عُمقِ محفلم

  خیمه  زده  بجانِ  من  ، غمِ  فِراقِ  دوری ات

  بسانِ   زورقِ   شکسته ای   فتاده   در   گِلم

 

  تیرماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

مَرهمِ زخمِ دلم

  غُنچه گُلِ  نرگسم   ،  تو  نَمی از  شبنمی

  من همه بَحرِ غمم ،  تو همه دور از غمی

  خسته دلِ عاشقم  ،  سخت  گرفتار توست

  چون تو طبیبِ من و ،  بر دلِ من مَرهَمی

 

  تیرماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

SAMAN

  شاهکاری دیگر در شعر و ادبیاتِ پارسی زبانان جهان :

 

              سامان

 

  قامتِ    دلنوازِ    تو   ،  بویِ   بهار  میدهد

  بر دلِ  عاشقم بسی  ،  صبر و  قرار  میدهد

  مستِ رُخَت شدم  بیا، دَمی تو  در نگاهِ  من

  به  باغِ   خاطرم   گُل  و، غُنچه  ببار  میدهد

  دستِ مرا  بگیر که این  ، دلم  شده  هواییت

  اوجِ  نگاه   تو   فَلَق ،  بر  شبِ   تار  میدهد

  ای  همهٔ  وجودِ  من ،  تو بهترین  بهانه ای

  که عشقَت اینهمه صفا  ،  به این دیار میدهد

  بسویِ خود تو بُرده ای، مرا به تارکِ عَطَش

  ای  که  طنینِ  تو  مرا  ،  ز غم  فرار  میدهد

  مرا چه چاره که این دلم ، شده اسیرِ دامِ تو ؟

  خوشا دَمی که این دلم ،  تن به شکار میدهد

  خم شده قامتم ز بس ، که مانده ام  در انتظار

  بیا    که   نِکهَتِ   رُخِ   تو   بویِ  یار میدهد

  هوا و نبضِ خاطرم ، عَجین شده به عشقِ تو

  که   یادِ  تو   مُسَکِنی  ، بر  دلِ  زار  میدهد .

 

                                      شاعرِ مُعاصر : داوودِ جمشیدیان

                                               تیرماه ۱۳۹۵

 
 

ESHGHE BAKHTIARIE MAN

  

  عشقِ بختیاریِ من :

 

                                  جدید ترین غزلِ من

 

  دل  گشته   بیقرارت   ،   ای   عشقِ   بختیاری

  ما  را  بخوان  به  بزمت  ، عُذری  دگر   نیاری

  از  دوری  و   فراغت  ،   سر رفته  در  گریبان

  خو کرده   این   دلم با   ،  اندوه  و  گریه زاری

  پَر   میزند   دلِ   من   ،   در   حسرتِ   وصالت

  بیتاب    در    تبِ  تو   ،  از   شوقِ   همجواری

  میسوزم از عَطَش چون  ، دشت و کویرِ خشکی

  چون   غُنچه های  تشنه  ،  در  قلبِ  لاله زاری

  ای  ابرِ تیره  می بار  ،   در سوگِ  این  دلِ  من

  بر  بختِ  تارم  امشب  ،   باید  که  خون   بباری

  پرُ شد   دلم   از اندوه    ،   با  ماتم  و  غمِ  دَهر

  طی  شد   تمامِ  عُمرم   ،   در  اوجِ   غمگُساری

  سرد است هوایِ این دل  ،  کی میرود  زمستان ؟

  ماندم    در   انتظارت     ،    ای   موسمِ   بهاری

  اندر  فراغِ  عشقَت  ،   غمگین   مباش  داوود !

  تا    عاقبت    سر آید    ،     ایامِ     بیقراری   .

 

  شاعرِ مُعاصر : داوودِ جمشیدیان ، مُتِخَلِص به سِتین

                              تیرماه ۱۳۹۵

 

 

خرابِ ساقی

  ساقی تو پُر کن امشب ، پیمانه ام دوباره

  جز مستی ام نباشد  ، بر دل دوباره چاره

  سوزِ عَطَش  ربوده ، تاب و توانم  امشب

  ما را  خرابِ  خود کن  ،  با حادثِ  اشاره

 

  تیرماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

گُلِ نازِ من

  ای گُلِ نازِ بازِ من  ، که اینهمه  ناز میکنی

  این دلِ   عاشقِ مرا   ،   بنده نواز  میکنی

  سوختم از عَطَش بیا  ،  لب بنه بر لبانِ من

  تا به کی آغوش به رویِ من تو باز میکنی ؟

 

  تیرماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

طنینِ بویِ گیسوی

  سحر  آمد  به  بالینم  پری روی

  که از حالِ منِ عاشق  کند جوی

  نهادم   رُخ   به   رویِ  سینهٔ او

  شدم مستِ از طنینِ بویِ گیسوی

 

  تیرماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

مرگِ غم

  خوشا آندم  که دل غم را  نبیند

  تبِ عشقِ تو  بر این دل  نشیند

  بگیرد کامِ خود را دل به مستی

  که تا از روی لب ها بوسه چیند

 

  تیرماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

مُنتظر

  آن خَمِ  ابرویِ تو  ،  جانِ مرا  سوخته

  بر دلِ  مجنونِ  من  ،  آتشی  افروخته

  دیدهٔ ما را نگر ، پُرشده از اشکِ خون

  درپیِ تو تا  سحر ،  چشم به ره دوخته

 

  تیرماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

باغِ بوسه

  کاش نَهَم لب بر آن ، غُنچهْ لبِ داغ تو

  تا که بچینم  گُلی  ،   از دلِ آن  باغ تو

  در دلِ  شیدایِ خود  ،   باز  پناهم  بده

  عاشقِ سرگشته ام ، در گُذر از راغ تو

 

  تیرماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

‌BARANGERD

 برای بارانگِرد( روستایی از توابع شهرستان ایذه در استان خوزستان)

  سرزمین مادری ام ، که دلم هر لحظه برای دیدنش بیتابی میکند .

 

           زادگاهِ من

 

  سلام ای خاکِ خوبِ مهربانم

  تبِ عشق است ، که سویت می کشانم

  دلم پَر می کِشد هر دَم برایت

  بُوَد نامِ تو بر وِردِ زبانم

  چه سِریست کین دلِ من گشته عاشق ؟

  من این سِر نهان را خود ندانم

   درونِ قلبِ من افتادی ای عشق

   تویی آن مونسِ روح و روانم

  درخشانی چو دُر در خاطرِ من

  تو ای مِلکِ همیشه جاودانم

  خوشم با بودنت ای سرزمینم

  کجایی تا که قَدرَت را بدانم ؟

  فدایت جانِ من ، ای بهترینم

  تو ای وادیِ پاکِ قهرمانم

  بیا جا خوش نما در قلبِ داوود

  که تا غم را از این دل من برانم .

 

  تیرماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

اسیرِ نگاهِ تو

  چشمِ من از هجرِ تو  ،  تا به سحرمی گریست

  جز غمِ تو  در دلم   ،    دردِ   دگر هیچ  نیست

  خیمه  زدی   بر  دلم   ،   گشتم   اسیرِ   رُخَت

  جز منِ عاشق تورا ، مونس و غمخوار کیست؟

 

  تیرماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

 

خزان و تنهایی

  در شبِ تنهایی ام  ،   بادِ  خزان  می وزید

  زوزهٔ خود را به کین ، بر رُخِ من می کشید

  غم به درونِ  دلم  ،  رِخنه که کرد  تا سحر

  خسته دلِ عاشقم  ،  خواب به چشمش ندید

 

  تیرماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

تا عَرش

  ای دلِ عاشق ، به کجا میروی؟

  چه با شتاب ،  پَیِ صدا میروی!

  بهر ضیافت  سویِ معشوقِ خود

  در  پَیِ  آن  عَرشِ  خدا  میروی

 

  تیرماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

آزرده دل

  عشق که آمد ،  دلم  آزرده شد

  یاس گُلم ، یک شبه پژمرده شد

  از شَرَر  توسَنِ جورِ  تو  ،  دل

   تا به ابد ، نیست و افسرده شد

 

  تیرماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

دنیایِ غم

  مُرغ  دلم   باز  هوای  تو   کرد

  گشت اسیر  تا که صدای تو کرد

  غم که  به شیداییِ آن  رِخنه کرد

  تا  به سحر  ناله  برای  تو  کرد

 

  تیرماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

 

 

عشقِ جاودانی

  در دلِ من ، جز تو کسی جا نشد

  عشقِ تو ماند ، رفتی و تنها نشد

  ماند به ابد  ،  نامِ  تو  در یادِ من

  این  دل   اسیرِ   تَبِ  غمها   نشد

 

  تیرماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

فرهادِ عشقِ تو

  تو شیرین باش ، که فرهادِ تو باشم

  نشانِ  عشق   ،  در  یاد   تو  باشم

  بیا  تا که   شویم  معشوق و عاشق

  که   تا    نجوایِ   فریاد   تو   باشم

 

  تیرماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

شبِ بوسه ها

   گشت عاشق این دلِ ما یک شبی

   تا  که   گیرد  کامِ  دل  را  از لبی

   شعله زد یکدم  هَوَس بر این  دلم

   تا سحر می سوختم  من  در  تبی

 

   تیرماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

صُبحِ سپید

   ما تشنه چون  کویریم ، در آرزویِ باران

   خم گشته قامتِ ما  ،  کی میرسند  یاران؟

   غم لانه کرده در دل  ،  خیمه زده سیاهی

   در  انتظارِ   صُبحیم  ،   با  مژدهٔ  بهاران

 

   تیرماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

نغمه هایی عاشقانه ازشعر و ادبیاتِ زاگرس نشینان

                 تراژدیِ عشق در دیارِ بختیاری

 

          داغِ دِیریِ گُل

 

   تا  وِه  کی  وا  مِن  غُوار  دیندات  بِگَردُم؟

   غم    اِوَی    سر   وقتُمو    دُنیایِ    دردُم

   زِ بس  که   زونی  بقل  رَهدُم   مِنِه   فِرگ

  بِنیّهر    وِه    لاشُمو   ،  وِه   رنگِ   زردُم

  هر فَی  سیت  کوه ایگِروم   یای مِن  خیالُم

  تیَلِت     نیلِن    که    زِ      پیشِت     گُدَردُم

   اَر    نیای    مِنه    دلُم    جا   بِگِری    دِی

   نیبینی    روزِ   خوشی    وه    آهِ    سَردُم

  عاشقی     تَش    بِگِره      دروِدَروم    کِرد

   چَن شَووهِ  وِه عشقِت تو  هیچ قِیت  نخَردُم

   داغِ   دِیریش   تا   اَوَد   وَس   مِن   دِلِ مو

   لاش اسپید  ،  خالَک طلا ،  دودَرِ  مَردُم  .

 

  خرداد ماه ۱۳۹۵--- داوودِ جمشیدیان(سِتین )

بیچاره ، دلِ عاشقِ من

  ای دلِ عاشقِ من ، از چه سبب خوار شدی ؟

  بهرِ  معشوقهٔ من    ،   سخت  گرفتار  شدی

  با منِ غم زده  در  این  دلِ شب  سوختی  و

  تا  سحر   چشم به  رَه   منتظرِ    یار   شدی

 

  خرداد ماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

سحرگاهِ عشق

  ای کاش رسد صُبح و دگر یار بیاید

  شب طی شود و  عاشقِ دلدار  بیاید

  غم  از دلِ   ماتم زده ام    بار  ببندد

  لبخند به رویِ  لب و  رُخسار  بیاید

 

  خرداد ماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

حور

  برایِ     دختری      قلبم     تپیده

  رُخَش  حورِ پَری  ،  قَدش  کشیده

  دو لیمو در میانِ سینه اش  داشت

  که چون  آن  باغبان  هرگز  ندیده

 

  خرداد ماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

عَطَش بوسه

  عَطَش از بهرِ لب های ِ تو دارم

  که لب بر رویِ  لب هایت گذارم

  بگیرم کامِ دل  با بوسه ای  ناب

  لبت را   بینِ   لب هایم   فشارم

 

  خرداد ماه ۱۳۹۵ --- داوودِ حمشیدیان مُتِخَلِص به سِتین

در پایِ عشق

  در پایِ عشق

 

 عُمرِ من صرف و فنا شد، عاقبت  در پایِ عشق

 همرهِ   آواره   دل   ،   در   پهنهٔ  دریایِ عشق

 هر دَمَم   مأوای  غم   بود  در همه روز و  شبم

  گُم شدم در لحظه ها ،  با آن  تَبِ  رویای عشق

  کارِ   من   این   بود   هر  دَم  در گذر از انتظار

  تا  رِسَم  در   وادی  و  در   عالمِ  زیبای عشق

  زره ای شادم نکرد  یکدم  کسی  هرگز  به شور

  جز   رُخِ  معشوقه ای  با   تحفهٔ   دنیای  عشق

  نیست ما را غم که گشتیم خود اسیر   دستِ غم

  تا  شود  این  جانِ ما   قربانیِ   غمهای  عشق

  گشت   آشفته   دلِ  مَجنونِ  من  با   این  خیال

  تا  ابد   بیتاب  از  تاب   و    تبِ   تنهای عشق

  در  همه   فکر   و  خیالم   عالمی   بهتر   نبود

  که رسد  در حد  و  در  اندازه و  همتای عشق .

 

  خرداد ماه ۱۳۹۵ --- داوودِ جمشیدیان مُتِخَلِص به سِتین

مولایِ من

  خوش بحالِ من ،  که مولایم علیست

  نزدِ  رب  مولایِ من  شیر و  ولیست

  قبل  از  او   را   کس    نباشد  مقتدا

  چون  علیِ  من     ،   امام ِ  اولیست

 

  خردادماه ۱۳۹۵ --- داوودِ جمشیدیان مُتِخَلِص به سِتین

کامِ آنی

  در   نگاهِ   من    هوا   بارانی  است

  قصهٔ    عالم    برایم     فانی   است

  حالِ عاشق بهتر از این نیست خوش

  چون که  کامِ  دل   برایش آنی است

 

  خرداد ماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان (سِتین )

قشنگ ترین شعرِ من

  نمی پُرسد  کسی  از حالِ  زارم

  که از بهرِ چه کس  من بیقرارم

  شدم آواره چون مَجنونِ عاشق

  پیِ  لیلایِ  خود   در شامِ   تارم

 

  خردادماه ۱۳۹۵ --- داوودِ جمشیدیان مُتِخَلِص به سِتین

در حسرتِ بهاران

  ما را  غمیست  بر دل  ،  از بهرِ هجرِ یاران

  چون حسرتِ نمِ آب ، بر دشت و  لاله زاران

  هردو  در  انتظاریم   ،   ما  در  کویرِ  تشنه

  کی  می رسد  دوباره   آن   موسمِ  بهاران ؟

 

  خرداد ماه ۱۳۹۵ --- داوودِ جمشیدیان مُتِخَلِص به سِتین

وَصفِ رُخَت

  کاش   دلم    باز   پریشان  شود

  غم  برود  از  دل و  ویران  شود

  تابِ  رُخَت  خیمه   زند   بر   دلم

  چشمِ من از وصفِ تو حیران شود

 

  خرداد ماه ۱۳۹۵ --- داوودِ جمشیدیان مُتِخَلِص به سِتین

 

شَعَف

  ای دلِ من ، داغِ که داری به سر؟

  بارِ   دگر    میرسد   از   او  خبر

  با  شَعَفت   زود   تو   شادم   نما

  ناله و  غم را  ز درون  کن  به در

 

  خرداد ماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

آواره

  در  تبِ  تو  تا به سحر  سوختم

  شمع شدم  ،  یک شبه افروختم

  گُم  شدم  اندر  گذر از  لحظه ها

  چشم   به  راه و  رهِ تو  دوختم

 

  خرداد ماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

تباهی

  عشق مرا تا به تباهی رساند

  تا لبِ  آن  مرزِ جدایی  رساند

  شاه  بُدَم   ،   منزلتی   داشتم

  آخرتم  را   به  گدایی   رساند

 

  خرداد ماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

از شَرَرِ عشقِ تو

   وصفِ  تو  آمد  میان ، یک غزلی ساختم

   بین غزل  ماندم  و   ،   قافیه   را   باختم

   در هَوَسِ بوسه ای  ،  با عَطَشت  سوختم

   بر  دلِ  مجنونِ  خود  ، من  شَرَر  انداختم

 

   بهار ۱۳۹۵ --- داوودِ جمشیدیان ، مُتِخَلِص به سِتین

مستِ مست

  من مستِ می ام  ،  دگر خرابم نکنید

  سرگشته    به   پهنهٔ   سرابم  نکنید

  رفتم به خیال و خوابِ نوشین رُخِ یار

  بیدار   از این  خیال و  خوابم   نکنید

 

  خرداد ماه ۱۳۹۵ --- داوودِ جمشیدیان ، مُتِخَلِص به سِتین

به شوقِ بوسه

  بیا   از  دل  ببر غمهای  ما  را

  بشو  مونس  دلِ  تنهای  ما  را

  عَطَش دارم به شوِ قِ بوسهٔ ناب

  بنه بر لب تو این  لب های ما را

 

  خرداد ماه ۱۳۹۵ --- داوودِ جمشیدیان ( سِتین )

چرا؟؟؟

  تو رفتی و  غمت  آمد سراغم

  فراغ و دوریت بس کرده داغم

  دلم  مأنوس بود  با  نِکهَتِ  تو

  گُلِ نازم  ،  چرا رفتی ز باغم ؟

 

  خرداد ماه ۱۳۹۵ --- داوودِ جمشیدیان ( سِتین )

 

فلق

  در عَطَشِ می بسوخت ، تا به سحر این لبم

  از   سرِ   شب   ساختم   با  همهٔ   این  تبم

  در گذر  از انتظار  ،  چشم  به  ره   دوختم

  تا  که ز رویت کنی    روشنیِ    این    شبم

 

  خرداد ماه ۱۳۹۵ --- داوودِ جمشیدیان ( سِتین )

نوشدارو

  داغِ افتاده   به دل  را  جز فراموشی  نبود

  عشق بود  اما مرا  هرگز هم آغوشی  نبود

  تا   که  آوردند   طبیبان   نوشدارویِ  مرا

  بر تن بی جانِ من ، هرگز دگر هوشی نبود

 

  خرداد ماه ۱۳۹۵ --- داوودِ جمشیدیان ( سِتین )

در حسرتِ یک جُرعه می

  سالها من در پی ات  ،   در دامِ غم  افتاده ام

  داغِ  دوری و  فِراقَت  را  به این دل  داده ام

  چون خُماری   در دلِ  میخانه ها  از بهرِ  می

  بی امان در حسرتِ یک جرعه می  در باده ام

 

  خرداد ماه ۱۳۹۵ --- داوودِ جمشیدیان ( سِتین )

در بندِ عشقِ تو

  عاشقی چون رخنه در دل کرد ، امانم را گرفت

  در عجب ماندم  ز عشقش  ،  تا زبانم را  گرفت

  محوِ رویش  گشتم و  آواره  چون  مجنون شدم

  خیمه  بر  جانم  زد  و روح  و  روانم  را گرفت

 

  خرداد ماه ۱۳۹۵ --- داوودِ جمشیدیان ( سِتین )

لیلی و مجنون

  رهایم کن ،  که جایم  در قفس  نیست

  تبِ من  ،  از هوا  و  از هَوَس  نیست

  شدم مجنون  ،    که لیلا یم   تو باشی

  بجز عشقت ، مراشوقی به کس  نیست
 

  خردادماه ۱۳۹۵ --- داوودِ جمشیدیان ، مُتِخَلِص به سِتین

نِکهَتِ زُلفِ یارِ من

  بهتر از رنگین کمان  ،  آن روی سارای من است

  چون هلالِ مَه  ،  کمان ابروی ،  سارای من است

  زنبق و   یاس و   رُز و   هر  غنچهٔ   بِشکُفته ای

  در شگفت   از  نِکهَتِ  آن  بوی  سارای من است

 

  خرداد ماه ۱۳۹۵ --- داوودِ جمشیدیان ، مُتِخَلِص به سِتین

بهترین افتخار

  منم    یوزِ   دلیرِ   بختیاری

  زمردانِ غیورِ هفت و چاری

  بوَد  جانم  فدایِ  خاکِ ایران

  ندارم  بهتر  از این افتخاری

 

  خرداد ماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

شیرِ خدا

   علی   ای   شیر مردِ   لافتایی

 

   ولی و   حجت و   مردِ  خدایی

 

   عَلَم کردی به عالم خونِ حق را

 

   عطا  کردی     شهیدِ   کربلایی

 

   خردادماه ۱۳۹۵ --- داوودِ جمشیدیان ( سِتین )

 

یوزهای پارسی

  ما یوزهایِ پارسی   ،    از نسلِ آریاییم

  دلدادگانِ رهبر  ،  جان  بر کف و فداییم

  ما اهلِ کوفه  نیستیم  ،  علی  تنها بماند

  الگویِ راد مردی    ،   اسطورهٔ   وفاییم

 

  خرداد ماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

 

 
 

گریز از گردابِ عشق

  مجنونِ توام ، تا به سحر خواب ندارم

  عاشق شدم و  هیچ  دگر   تاب  ندارم

  در پهنهٔ عشقِ  تو  فتاده  دلم   امشب

  راهی  به گریز  از  دلِ   گرداب  ندارم

 

  خردادماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

مهدیِ ما می آید

  با  ختمِ زمان  ،  امامِ دین  می آید

  از  بهرِ  فنایِ   ظلم و  کین  می آید

  جبریل  ندا دهد   که   مهدیِ  زمان

  با  نقشِ  خدایِ   بر   جَبین  می آید

 

  خرداد ماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

رقصِ عشق

 عمریست که عاشقِ  رُخِ   ناز تو ام

  رقصان  به نوایِ  کهنهٔ  ساز  تو ام

  از بهرِ سفر  به اوج   مُهیا  شده ام

  من    منتظرِ    شروعِ   پرواز  توام

 

  خردادماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

خرابِ بویِ تَنَت

  چشمِ  تو   شد   قافیهٔ   شعرِ  من

  بر دلِ  من   تیرِ غمت   را   مزن

  مست و  خرابم کن  از آن  نِکهَتَت

  تا  که   بپیچد    نَفَسَت    بر  دَمَن

 

  خرداد ماه ۱۳۹۵ --- داوودِ جمشیدیان مُتِخَلِص به سِتین

تیغِ اِسارت

  داغِ غمت  شعله  بجانم کشید

  تیغِ  اسارت   به روانم  کشید

   تا که  هویدا بشد این  آهِ من

  تاب و توان  را ز نهانم  کشید

 

  خرداد ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

قافیهٔ غزلِ من

  نگاهِ دختری قافیهٔ شعرم شده ،

      

           میخواهم با نگاهش غزلی بسازم

 

     که مرا با این غزل به ضیافتِ بزمِ چشمانِ اَهورایی اش

 

           فرا خواند .

 

 

 

        خرداد ماه ۱۳۹۵ --- داوودِ جمشیدیان ( سِتین )

خمیهٔ عشق

  سوخت لبم از عَطَش ، بوسهٔ نابم بده

  زود مرا  مست کن  ،  حالِ خرابم بده

  با شَررِ عشقِ خود  خمیه زدی بر دلم

  یا که بزن  تیرِ غم  ،  یا که  جوابم بده

 

  اردیبهشت ماه ۱۳۹۵ --- داوودِ جمشیدیان مُتِخَلِص به سِتین

 

ساقیِ عشق

  صُبح است وساقیِْ عشق! ، پُر کن تو جام مارا

  تا  که  به  دل  نِشانی   ،  دنیا  به  کام   ما  را

   بگویِ به  قاصدِ  صُبح   ،  در   بزمِ  ما   بیاید

  تا  که  بَرَد  به  معشوق   ،  اکنون  پیام  ما  را

 

  اردیبهشت ماه ۱۳۹۵ --- داوودِ جمشیدیان مُتِخَلِص به سِتین

در گوشِ زمان

  سبکبالانِ  عاشق  پَر  کشیدند

  شرابِ عشق را بر سر کشیدند

  بجا ماند نامشان در دفترِعشق

  نشانِ    لالهٔ   پر  پر   کشیدند

 

  اردیبهشت ماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان مُتِخَلص به سِتین

قافیهٔ نابِ شعرِ من

    ای که آن افتاده در خواب منی

    با رُخَت هر دَم تب و تاب منی

    آمدی  در بزمِ  شعرم   تا سحر

    بهترین    قافیهٔ      ناب   منی

 

  اردیبهشت ماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

 

عشقِ من ، معبودِمن

 

  یوسفِ   بیزار  از  ، عشقِ  زلیخایی ام

  نیست مرا شوقِ کس ، در دلِ شیدایی ام

  عاشقِ کس  نیستم  در گذر  از لحظه ها

  گرچه شود طی همه ، عمر به تنهایی ام

 

  اردیبهشت ماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

 

در وصفِ معبود

  تویی   آن   قبلهٔ   راز و  نیازم

  که پیوسته به شوقت  در نمازم

  به من آموختی  تا که ز وصفت

  برای   تو    غزلهایی    بسازم

 

  اردیبهشت ماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

عشقِ بی بدیلِ من

  الا   ای   خالقی  که   بیکرانی

  تو بی همتایِ  خود اندر جهانی

  نباشد جز به عشقت  در دلِ من

  که عشقِ   بی بدیلِ    عاشقانی

 

 اردیبهشت ماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

در دلِ من و وحشی

  شده   بیقرارت   این   دل   ،   ز طنینِ   آشنایی

  چه خوش است سر رسد آن ، شبِ ماتمِ  جدایی

  شده دل اسیر دامت ،  چه کنم ؟ چه چاره سازم ؟

  که شکست   قامتم  را  ،  غم   و  داغِ   بیوفایی

 

  اردیبهشت ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

معشوقِ جانیِ ما

  حال  ما  را   جز  پریشانی  نبود

  لحظه هایم  جز  به حیرانی نبود

  تا سحر در خَلوَتِ  شب هایِ من

  جز  من  و  معشوقهٔ  جانی نبود

 

  اردیبهشت ماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

آهِ دلِ عاشقم

  ای که غَمَت برده آن ، طاقت و نای مرا

  کاش  نمایان کند   ،  حال و  هوای مرا

  گوش زمان کَر شد از  ، آه  دلِ  عاشقم

  تا  که  بلرزاند  آن  ، عرشِ  خدای  مرا

 

  اردیبهشت ماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( مجنون بختیاری )

 

عاشقِ بیقرار

  شدم   عاشق  و  من  گرفتار یار

  ز شوقش بسی گشته دل  بیقرار

  منم منتظر   در   زمستانِ   سرد

  که تا سر رسد  عشقِ من با بهار

 

  اردیبهشت ماه ۱۳۹۵ --- داوودِ جمشیدیان مُتِخلِص به سِتین

 

 

من و غم و تنهایی

  پُر کن این جامِ مرا ، چون ز عَطَش سوخت دلم

  چه  کنم   کز   شَرَرِ  عشقِ  تو   افروخت  دلم ؟

  ز   عُروجت    شده ام    همدمِ     تنهاییِ    خود

  بهرِ  تو  تا به  سحر  چشم  به  رَه   دوخت  دلم

 

  اردیبهشت ماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

در جانِ منِ عاشق

  مرا   از  رویِ   بامِ  خود  پراندی

  به  زندانِ   جفایِ  خود   کشاندی

  زدی  آتش   به  جانِ   عاشقِ من

  به خاکِ  جورِ  مِشکینت  نشاندی

 

  اردیبهشت ماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

قربانیِ عشق

  شدم عاشق  ،  پریشانم  تو کردی

  بجُرمِ عشق   ،   ویرانم  تو کردی

  مرا   بُردی   به    زندانِ    جفایت

  گرفتی جان و  ،  بی جانم تو کردی

 

  اردیبهشت ماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

در تَب و تابِ عشق

  دیر گاهیست  که دل  محوِ  رُخِ  یار شده

  همه شب  تا به سحر  عاشق  دلدار شده

  زتَبِ عشقِ تو  جان آمده بر لب چه کنم ؟

  که  دلم  در  عَطَش   لحظهٔ  دیدار   شده

 

  اردیبهشت ماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

ساغرِ می

  ساغرِ می  را  تو پُر کُن  یکدمی

  بر لبِ  برگم  نشین  چون شبنمی

  باز کن  آغوشِ خود  بر رویِ  من

  تا  نباشد   بر  دلم    دیگر   غمی

 

  اردیبهشت ماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

ازطنینِ بی وفایی

  سوختم   در   آتشِ   تنهاییم

   بی امان در این شبِ رویاییم

   از   طنینِ   بی وفاییهای  تو

   شِکوه دارد  این دلِ  شیداییم

 

  اردیبهشت ماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

با یک نظر

  تا  که  کردم  من  بسویت  یک نظر

  سوختم    اندر   فراقَت     تا    سحر

  شعله ور شد عشقِ تو  در  جانِ من

  تا  نهادی   بر  دلم    داغ   و    شَررَ

 

  اردیبهشت ماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

غُنچه گُلِ نازِ من

  کرده پریشان دلم  ، پهنهٔ  رُخسار تو

  کاش شوم من نَمی ، بر دلِ  گلزار تو

  باغِ نگاهم تویی  ،  غُنچهْ گُلِ  نازِ من

  پس گُلِ من باش تو ، تا بشَوم خار تو

 

  اردیبهشت ماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

تارَکِ عشق

  کاش می شد از لبانت بوسه چید

  تا سحر بر گونه ات دستی کشید

  در   گُذر   از   این  غبارِ  انتظار

  عاقبت   بر  تارَکِ  عشقت  رسید

 

  اردیبهشت ماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

به فرمانِ تو

  دفترِ  نقاشی  است   ،  آبیِ  چشمانِ  تو

  چون شده این دل بسی در یَد و فرمان تو

  در  صفِ  لیلی رُخان  گشت  اسیرِ  رُخَت

  خستهْ دلِ عاشقم ، مَحو   و  پریشان   تو

 

  اردیبهشت ماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

اِلتیام

  ای دلِ  بیقرارِ  من   ،   ناله   مکن  بحال  من

  مونس و همدمم بشو    ،  تا برسد  وصال من

  تیرِ  غمِ  جفایِ  او   ،   کرده   نشانه   جانِ   ما

  مَرهمِ زخمِ من تویی  ،  دست بکِش  به بال من

 

  اردیبهشت ماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

در سرابِ عشق

 خوردم میِ ناب و من خرابت شده ام

 آشفته و مستِ  عشقِ نابت   شده ام

 در دامِ عَطَش سوخت لبم تا به  سحر

 سرگشته   به  دامنِ  سرابت   شده ام

 

   اردیبهشت ماه ۱۳۹۵ --- داوودِ جمشیدیان ( سِتین )

 

وطن : گُلواژهٔ عشق

 وطن     ای    سرزمینِ    بیکرانم

 فدایِ  تو    همه    هستی  و  جانم

 به عشقت   می تَپد  هر لحظه  قلبم

  تو  آن  گُلواژه ای    وِردِ    زبانم

 

  اردیبهشت ماه ۱۳۹۵ -- داوودِ جمشیدیان مُتِخَلِص به مَجنونِ بختیاری

غمِ دلِ من

 شب  آمد  و    باز ، بیقراری  دلِ  من

 با من تو بگو  ،  غمِ که داری دل ِمن ؟

 واقف شده ام که بهرِ من  پُر ز غمی 

  تو محرم راز  و  غمگساری  دلِ  من

 

   اردیبهشت ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

خو کرده با تنهایی

 ای کاش که در دلم ، غمِ یار نبود

 عاشق دلمْ  از  بهرِ تو  بیمار نبود

 خو کرده بُدَم با همه تنهاییِ خود

  آثارِ  غمی بر  این  دلِ  زار  نبود

 

   اردیبهشت ماه ۱۳۹۵ ---سِتین

 

با بهار

 سُراغت را من از  یاران  گرفتم

 ز عَطر و  نِکهتِ   باران  گرفتم

 به  من   گفتنند   همراهِ   بهاری

 سُراغ از گُل به  گُلزاران گرفتم

 

  اردیبهشت ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

مِن ایهَمِه دودَر

زبس مِن بَرف مو مَندیرِت نِشَسُم

 کدُم بُرید وُ  ، رِچ کِردِه  دو  دَسُم

بیَو   زیتَر   ،   اَیَر   نَیَای   ایمیروم

مِن اِی هَمه دودَر ،دل وِه تو بَسُم

 

اردیبهشت ماه ۱۳۹۵ ---  داوود جمشیدیان (سِتین )

مشعوقِ من

الا ای عشقِ من ، معشوقِ جانی

پری رو         دخترِ       مازندرانی

شدی عاشق تو از بهرِ من امشب

نمی دانم که خود این را تو دانی؟

 

اردیبهشت ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

مستِ بویِ تنت

  تو رفتی و   غمت  آمد  سراغم

  فراق و دوریَت بس کرده داغم

   عَجین بود این دلم با نِکهتِ تو

   گُلِ نازم  ، چرا  رفتی  ز باغم  ؟

 

                                       شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ( سِتین )

                                                      اردیبهشت 1395

 

رنگِ رژ لبانِ تو

 نمی دانم  رُژِ  تو  از  چه رنگ  است

 که لب هایِ  تو  اینگونه  قشنگ است

 نگاهم  را  بخوان    در  بزمَت  امشب

  که دل از بهرِ  دیدارِ  تو   تنگ  است

 

   فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

برایِ غزاله دخترِ خیالِ من :

  مرا  شوقیست    به    دیدارِ  غزاله

 اسیرم      کرده      رُخسارِ    غزاله

 تبِ    عشقش    زده    آتش    بجانم

 شدم   آن      عشقِ      بیمارِ  غزاله

 به    بُستانم     فِتاده     نقشِ  رویَش

 که   تا   گردم   من   آن   خارِ  غزاله

 چو   شَبنم    که   بیوفتد  در  سحرگاه

 گُلِ   عاشق     به    گُلزارِ   ،  غزاله

 عیان شد شوقِ  وَصلَش  بهرِ  این  دل

 به   نقل   و    گُفت   و   اقرارِ  غزاله

 قدِ  رعنایِ شِمشادش چه زیباست !!!

 به    زیبایی     در    اَنظارِ   ،   غزاله

 به   بزمِ   شعرِ  من   آمد   گُذر    کرد

 به   سر   شوقش  چه بسیارِ   غزاله!

 نباشد  شوقِ  وصلش  جز به  این  دل

 به     عشقِ     غیر      بیزارِ   غزاله

 نگاهم را چه خوب  میخواند این  دُخت

 نوینْ        معشوقِ     معمارِ     غزاله

 وجودم     را   سراسر   کرده   تسخیر

 شدم       آن     نُقطهْ     پرگارِ   غزاله

 شده    آن     مونسِ      تنهاییِ    من

 غمم      را     جمله    غمخوا رِ غزاله

 خیالش   کرده   این   دل   را   پریشان

 بماندم       من    در   افکارِ    غزاله .

 

 شاعرِ مُعاصر : داوودِ جمشیدیان مُتِخَلِص به سِتین

            ( مارسِ 2016 میلادی --- بروجرد )

 

 

 

 

رها از غم

 گریه  کن  از  بهرِ  حالم  یکدمی

 تا که اُفتد اشکِ تو  چون شبنمی

 مَرحَمی  باش  بر  دلِ   آزرده ام

 تا  نباشد   بر  دلم    آه  و  غمی
 

 فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

قامتِ خمیدهٔ من

 ز شرارِ خود مسوزان ، تو دوباره جان مارا

 به بهارِ خود  ببر تو  ،   ز تَبت  خزان ما را

 ز فِراغِ  دوریِ  خود ،  زده ای   بجانم  آتش

 غمِ تو  ز کف  ربوده  ،   همهٔ   توان  ما  را

 

 فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

رَنگین کَمون

 لَووَلِت   وه  نازوکی   چی  بَرگِ  بیده

 چی  تیات  وه مِن  دنیا  هیشکی  ندیده

 رنگِ رُخسارِت   ایگوی  رنگین  کمونه

 نقاشِ  تیات  وُ  ریت   نونُم   کی   بیده

 

  فروردین ماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

 

سی کَد و بالات : ( برایِ قد و قامتِ تو )

   شعر به گویِشِ بختیاری با ترجمهٔ فارسی :

 

 تَو کِردوم یه چَن شووِه سی کَد و بالات

 ترجمه به فارسی : ( چند شبه که برایِ دیدنِ قد و قامتت خواب ندارم )

 چی شونَم  یوفتِن وِه گُل  اُلماسِ اَرسات

ترجمه : (قطره اشک هایت مثل شبنم میمونه که به رویِ برگِ گُل می اُفته )

 دِی  بیَو    مِنِه   دِلُم   که   خَو   نَداروم

ترجمه : ( زودتر بیا تویِ دلم که برای دیدنت خواب ندارم )

 اَر  نیای  خومِن  کُشُم  خینُم   وَنُم   نات

ترجمه : ( اگه نیای تویِ دلم خودمو میکُشم و خونمو میندازم گَردنت )

 

 فروردین ماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان متخلص به سِتین

برجایِ من

   داغِ  فِراقَت  آتشی  ، زد  بر دلِ   تنهای  من

   من ماندم و داغِ تو و ،این بیکران غمهای من

   بارِ سفر بستم  از این  ،  دلتنگی و  ماوایِ  تو

   تا که  بماند  نامِ تو   ،  بر دفتر و  بر جای  من

 

                                   شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ( سِتین )

                                                   فروردین ماه 1395

 

فرشتهٔ آسمانی

   عزیز  و  شیرهٔ  جان  است   مادر

   به تختِ مِهر ، سلطان است مادر

   ندارد بر دوچشمش تا سحر خواب

   نمادینْ  عشقِ  دوران است  مادر

 

               فروردین ماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

طعمِ بوسه

خوشا آندم که بیتابت شوم من

پریشانِ تو در  خوابت  شوم من

بگیرم   کامی   از   رویِ   لبانت

ز طعمِ بوسه سیرابت شوم من

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

 

 

تَبِ آغوشِ تو

   مست شدم  از تَبِ آغوش تو

   نیست به سرفکرِ فراموش تو

   مانده به شیدا دلم این آرزو :

  خواب رَوَم بر سرِ آن دوش تو

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

قافیه

 

 بر  دلِ  خود  تا  شَرَر  انداختم

 با  قَلَمم   یک   غزلی   ساختم

 وَصفِ  دوچَشمِ تو که آمد میان

 بینِ  غزل     قافیه  را    باختم

 

  فروردین ماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان (سِتین )

در بزمِ شعرِ من

منم  مجنونِ   عشقِ   آتشینت

مَرَنجان  این دلِ  ما را   ز  کینت

بیا  در بزمِ  شعرِ من  تو امشب

که تا گردم منِ عاشق  سِتینت

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

غمِ هِجرِ تو

ز هِجرت من غمی بسیار دارم

عَطَش  بر  لحظهٔ  دیدار   دارم

بیا  کز   وَصلِ   رویَت   بیقرارم

که شوقِ   دیدنِ   دلدار   دارم

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

گرمیِ دستان تو

شدم من عاشق و دل بر تو بستم

بده آن  دستِ گرمت را  به  دستم

میانِ     اینهمه     گُلهایِ   عاشق

ز  بوی و   نِکهتِ   عطرِ  تو  مستم

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

دلنواز

بویِ  بهار   میدهد   ،   قامتِ    دلنواز   تو

به بزمِ  تارِ من  بیا  ،   تا بزنم  به  ساز  تو

باز  نما  غُنچه لبت   به رویِ   داغیِ   لبم

تا بچشم شهدِ لبت، ای گلِ خوب و ناز من

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

سیت خَو نَداروم

تَش نَهادی  وه  دِلُم   ،  دُنیایِ   دَردُم

دِی  بیو   که  مُردُمه   ،  دورت  بِگَردُم

چَن شَووِه وِه عشقِ تو ، تیم خَو نَدارِه

رَه   بِوَر   وِه  ای  دِلُم   وو  رَنگِه  زَردُم

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

یِه گُلی سی دِلِ تو

ایخوام که سی دِلِ تو  ، مو یِه گُلی بچینُم

تا بِدومِش  وه دَسِت  ،  وُ سیر  ریته بِوینُم

بیو وه مِن دلم دِی ،که سیت مو خَو نَدارُم

اَر که کُنوم مو تَرکِت ،  بریز وه گِل تو خینُم

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

بی بفایی

دلِ تَنگُم نازوکه چی نونِ تیری

پَلَلِت عُمریه که  بُردُم  اسیری

آه و نالت بِگِرُم اَر  بی بفا  بوم

اَر که تَرکِت بَکُنُم تا وقتِ پیری

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

در عالمِ عشقِ تو

بر دشتِ من گُلی باش ، تا شبنمِ تو باشم

مستم کنی  ز بویت  ، دور از غمِ  تو باشم

با  عشقِ  تو  بمانم   ،   تا  به  ابد   کنارت

با شور و حال و مستی  ، در عالمِ تو باشم

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

وارثِ غمهایِ تو

در همه  فکر و دلم  ،  چون  رُخِ زیبای  تو نیست

کس در این معرکهٔ عشق ، به همتای تو نیست

جز  به من  کس  نَکِشَد  جورِ  همه هَم و غمت

همچو من  غمزده  و  وارثِ  غمهای  تو   نیست

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

X

  غزالِ دامِ من

 

ای که  زدی  خیمهٔ عشق ، بر دلِ  بیقرارمن

نقشِ  رُخَت   زمن  رُبود ، آن همه  اختیارمن

نیست  مرا  طاقتِ آن  که تا رِسم بسوی تو

در این  سرابِ  لحظه ها ، ای گُلِ همتبارِ من

اوجِ  نگاه   تو   مرا  ، کشیده  تا  مرزِ عَطَش

چون  نَمِ  شبنم  سحر  ، در  دلِ لاله زار من

چشم و نگاهِ تو  گرفت ، مرا  چو سیطرِ فَلَق

چون   مَهِ   روشنی  بیا به بزمِ  شامِ تار من

در  هَوَسِ  وصالِ  تو   ، شدم اسیرِ آن رُخَت

به شَهدِ  آن لبَت  بِشو ، مرحمِ  قلبِ زار من

زشوقِ تو شِکفته شد ، شکوفه هایِ  انتظار

تو   بهترین   قافیه ای برای  شعر و  کار  من

خوش آمدی در  این  دلم ، فرشتهٔ  خیالِ من

به دشتِ  آرزویِ من  ، تا که شَوی شکارِ من

 

 نوروز ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

 

باغِ نگاه

بُرد مرا  در  هَوَس  ،  آن  خَمِ  ابروی تو

تا بزنم یکدَمی  ،  دست به گیسوی تو

باغِ نگاهم   که شد  پُر  ز گُلِ  خاطرات

مست و ملولم نمود ، نِکهتِ آن روی تو

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

 

تنها برف به حالم گریست

غمِ دل  به باد  گفتم ،  ز کنارِ من گذر کرد

زدلم به سنگ گفتم ، زشنیدنش حذر کرد

چو       ز      دل      به     برف      گفتم

هَم      و      غم      ز    دل    بدر    کرد     

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

ز طَنینِ آشنایی

چو خوش است قِصهٔ عشق ، ز طَنینِ آشنایی

که  در  آن  اثر  نباشد   ،  ز    نشانِ  بیوفایی

به هوا و شوقِ  دلدار   ، بِرَوی بسویِ  آن  یار

که رَوَد  برون  ز خا طر ،  غم  و  غُصهٔ  جدایی

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

SEPIDEYE ESHGH

   سپیدهٔ عشق

 

ای  گُلِ  خوش  نگارِ من   ، بیا  به  بزمِ  دیده ام

برایِ   وصلِ  رویِ  تو   ،  چه  رنجها  کشیده ام!

نموده ای تو خسته ام ، ز بس  که  ناز  کرده ای

من  از  میان عِشوه ها  ،  نازِ  تو   را   خریده ام

مثالِ   سایهٔ   خیال    ،   دلم   فتاد   در  پی ات

ای  که   تمامِ   عُمر   را   در   پی  تو  دویده ام

گُذر  نمود   دیده ام  ،  به  شوقِ  وصل  تا سحر

میانِ   جمعِ   لیلیان    ،   بسانِ    تو   ندیده ام

شرارِ  عشقِ تو  زده ، ز بس که  شُعله  بر  تنم

عیان شده    فغانِ  من   ،   ز  قامتِ  خمیده ام

شبی  که  با نگاه خود  ، تو آمدی  به خوابِ  من

به  خوابِ نازِ  عاشقم  ،  طعمِ  لبت  چشیده ام

نِشستَمی  به بامِ تو   ،  زدی  به  تیرِ خود   مرا

ز رویِ خُشک شاخه ای ، به شاخه ای پریده ام

شکسته شد   دلم  از آن  جفایِ   بی وفایی ات

قسم  به قطره قطره های اشکِ  خون چکیده ام

ندیده ام  به عُمر خود  ، چو  روی و  سَروْ  قامتت

حکایتِ    تو   را    ز    راویان   بسی   شنیده ام

خوش آندَمی که سر رسد ، خزانِ عشقِ من دگر

به چشم و دیده ام دَمی ، که سر زده  سپیده ام

 

شاعرِ مُعاصر : داوودِ جمشیدیان مُتِخَلِص به سِتین

                           نوروزِ ۱۳۹۵

وِه آهِ سردُم

آه  و    نالم     بِگِره     دودَره    مالِه

دُنگُلِ     خالَک وِه  نُفتِ    تیِه   کالِه

هَمو که تَش نا وِه جونُم عاشِقُم کِرد

تا   اَوَد   وِه    آهِ  سردُم   هَی  بِنالِه

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

چی گُلِ مو

کَد و قامَته  گُلُم   چی    تَرکه  بیده

وِه  زمین   تا   آسِمونا   قد  کشیده

پَلَلِش  بور و  بلند  چی گُل برنجاس

وه نَهیفیش مِن دنیا هیشکی ندیده

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

شِکوِه هایی از دلِم

   شِکوِه

 

شِکوِه ها    دارد    دلِ    آزرده ام

من  در این  دنیا  بسی غم خورده ام

رِخنه کرده   یأس  در  جان و  دلم

مُرغِ عشقم ،در قفس افسرده ام

در   مصافِ   پیچ و خم های  زمان

رنج هایِ        بیکرانی     برده ام

در     دلِ     گُلزار    بیتابِ     نَمَم

تشنهٔ نَم  چون    گُلِ    پژمرده ام

داغدارِ         لاله های        پَرپَرم

بارِ  غم   افتاده   بر  این  گُرده  ام

نیست در جسمم دگر روح و  روان

من  نَیّم  زنده   که دیری  مرده ام

 

شاعرِ مُعاصر : داوودِ جمشیدیان مُتِخَلِص به سِتین

                           نوروز ۱۳۹۵

 

www

   تنها عشقِ من

 

بُرد   مرا   در   عَطَش   ،   آن  رُخِ  زیبای  تو

بسته   قراری   دلم   ،   با  دلِ  شیدای  تو

نیست  مرا   طاقتِ    ،  دوریِ   رُخسارِ   تو

تا که  شَوَم  همدم  و   مونسِ    شبهای تو

خوابِ  من آمد  رُخَت ، گشت دل آشُفته ات

سوخت  تنم   تا  سحر  ،  در  تبِ  رویای تو

زد به سرم شوقِ وَصل ، در شبِ تنهایی ام

در  هَوَسِ  بوسه ای ،  بر  سرِ  لب های  تو

تا  که   فِتادی   دَمی    در   نگه   و  خاطرم

در   نظرم   نقش  بست  ،  قصهٔ  فردای  تو

ای  گُلِ   لیلی   رُخَم   ،   زود  بیا   در  دلم

شد  دلِ  مجنونِ من   ،   عاشقِ  تنهای  تو

سر به هوا شد کنون  ،  خسته دلِ عاشقم

نیست  در  اَنظارِ او  ، چون رُخ و  سیمای تو

 

شاعرِمُعاصر:داوودِ جمشیدیان مُتِخَلِص به سِتین

              نوروز ۱۳۹۵ --- ایذه ( خوزستان )

رازِ دلِ مجنونِ من

ای دلِ مجنونِ من  ،  امشب چرا آشفته ای ؟

با  منِ عاشق  بگو   از   آنچه   که  بنهفته ای

همچو شمع میسوزی از بهرم تو ای شیدا دلم

کاش میگفتی  ز  رازی  که  از   آن  ناگفته ای

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

 

ناز مکن با دلِ من

از چه سبب با دلِ من عِشوه و ناز میکنی ؟

رازِ    نهفتهٔ    مرا    با   همه   باز   میکنی

باز   دوباره  بر  سَرَت  نهاده ای  چترِ   غُرور

این  دلِ  عاشقِ  مرا  ،  غرقِ  نیاز   میکنی

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

TANHAI

   بُن بَستِ تنهایی

 

ای  دلِ  مجنون  که  آن  غمخوار ِ غمهای منی

بهترین   مونس   در  آن شبهایِ   تنهای  منی

میکِشی   بار ِ  غمم  را  تا  جنون  مرزِ  سکوت

شب نشین   از   بهر ِ آن تاریکْ  شبهای  منی

می گُریزم   من  ز  بندِ   غم  در  این  ماتَمکَده

همچو سایه در پی ام ،در پیچ و خَم های منی

میکِشی  شُعله   بجانِ  خود  ز   حالِ  زارِ  من

داغدارِ      آتشینِ      اوجِ     تَب های     منی

نیست  ما را  هَم و غَم  در رَهگُذر  از  این زمان

چون  تو  آن   آرامش  و   مقصودِ  فردای   منی

سرنوشت   من  بکام ِ توست  ، ای  معبودِ من

میروم  از  دیده و  خاطر   ،   تو   بر  جای  منی

 

فروردین ماه ۱۳۹۵---داوودِ جمشیدیان (سِتین )

 

(٫)

   عشقِ آتشین

 

در  قلبِ  عاشقِ  من ،خوش آمدی تو ای یار

چون  شَبنَمی  که  اُفتد ، در صُبحدم به گلزار

عَطرِ   رُخَت   مرا   بُرد   ،   تا  اوج  و  بیکرانه

چون   مَرحَمی   نمودی  ،  درمانِ  دردِ  بیمار

ما  را   غمی   نباشد  ،  دیگر  در  این  زمانه

کردی   مرا   تو  فارغ  از  دستِ  این  دلِ  زار

از  شوقِ  وصلِ  رویت ، رفتم دَمی به خوابت

ایکاش   که   نگردم   ،  زین  خوابِ  ناز  بیدار

بردشتِ من گُلی باش،کز نِکهتت شَوَم مَست

تا  در جوارِ  رویت  ،   گَردم  به  شوقِ تو  خار

دست  از   وصالِ  عشقت   داوود   بر   ندارد

حتی   اگر   به   جُرمِ   عشقت رَوَد  سرِ  دار

 

شاعرِ مُعاصر : داوود ِ جمشیدیان مُتِخَلِص به سِتین

                       نوروز ۱۳۹۵ --- اهواز

ساحلِ عشق

امشب به خلوتِ خود ، ما را غمیست بر دل

در  بَحرِ  بیقراری   ،   در  جستجویِ  ساحل

ای کاش  زورقِ من  ،   آرام   گیرد   امشب

در کُنج ساحلِ تو   ،  نه  ساحلِ  پُر  از   گِل

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

 

عاشقی یعنی .............................

عاشقی یعنی که عشق آموختن

تا  سحر  از بهرِ  عشق  افروختن

عاشقی  یعنی شبی  در خلوتی

چشم  بر  تاریکیِ  شب   دوختن

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

شاهکاری دیگر در شعر و ادبیاتِ پارسی زبانانِ جهان :

   در تَبِ انتظار

 

دل  شده  بیقرارِ  تو   ،   در  شبِ  انتظار  من

گُم شده   در   خزانِ تو   ،  بارِ  دگر  بهار  من

شوقِ  وصالِ  تو  کنون  ، ربوده هوش از سرم

عاشقِ آن رُخَت شدم ، ای گُلِ خوش نگار من

به  آتشِ  نگاهِ خود   ،  خیمه  زدی  بجانِ  من

تا  که کُنی  اسیرِ  خود  ،  این  دلِ  بیقرار من

بُغضِ غمم شکسته شد ، سر بکشید تا فَلَک

شُعله بزد به هستی ام ، در تبِ این  قرار من

زود بیا  به بزم ِ من  ،   دو باره  در   خیالِ  من

تا  بِشَوی  اَنیسِ من   ،  تا  به  ابد   کنار  من

در عَطَشِ  لبانِ تو  ،  سوخت  لبانِ   تشنه ام

تو  ساقیِ  مَیِ منی   ،  به دیدهٔ    خُمار  من

تو  ای  غزالِ  تیز پا  ،  رها بشو  به دشتِ من

فتاده شو به دامِ من  ، تا که شَوی  شکار من

ناجیِ عشقِ من بِشو  ،  بار دگر  در این  گُذر

تا تَبِ عشقِ خود کُنی ،به شوقِ خود نثار من

به سویِ  من بیا دگر  ،   هیچ نرو   از این دلم

یا که  بِشو  عزیزِ من  ،  یا که  بِکَن  مزار من .

 

شاعرِ مُعاصر : داوودِ جمشیدیان مُتِخَلِص به سِتین

                       نوروز ۱۳۹۵ --- تهران

 

 

 

لیوه تیاش

عاشقُم کِرد دُدَری  ، تَش نا  وِه  لاشُم

نونِه   که   یه  عُمریه    لیوه     تیاشُم

هر دَم هی دِراره سی مو دَنگ و فَنگی

هر جا که  بِرِه  مو  چی نِسَه وا  باشُم

 

نوروز ۱۳۹۵ --- سِتین

به تمنایِ گُل

مژده  که هنگامِ  بهار آمده

غُنچه ی بِشکفته ببار آمده

بُلبُلِ شادی  به تمنایِ  گُل

بهرِ   تماشایِ   نگار   آمده

 

نوروز ۱۳۹۵ --- سِتین

مژدهٔ بهاران

مژده  ای دل  که  بهاران  می رسد

بویِ   عطرِ     لاله زاران   می رسد

می خروشد   آبِ   برفِ     کوهسار

غُرّشَش از چشمه ساران می رسد

 

نوروز ۱۳۹۵ --- سِتین

 

همچون رُخِ شقایق

بارِ غمت  نهادی  ،  بر عمقِ جانِ عاشق

از نایِ من برآمد ، تا عَرش بانگِ هِق هِق

خون شد دلم  دوباره ، از بهرِ  آن  فِراقَت

رنگش شده  بسانِ ،  رنگِ   رُخِ  شقایق

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

دلِ من = بَحرِ غم

داغِ  غمت  خیمه  زد ،  بر  دلِ  تنهای  من

تا  که  برون  افکَنَد  ،  پرده  ز  غمهای  من

گر چه دلِ عاشقان  ،  بَحرِ پریشانی  است

نیست پریشان دلی ، چون دلِ شیدای من

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

تقدیم به تمامیِ هموطنانِ عزیزم :

 خِرمَنِ

              گُل

 

              ------------

 

 خُجسته زاد روزِ نو بهاران

 

              بوَّد میمونتان ، ای جمعِ یاران

 

 کنم تقدیمتان ،  یک  خِرمَنِ گُل

 

             ز دشتِ  بیکرانِ  لاله زاران

 

  نوروز ۱۳۹۵ - شاعرِ مُعاصر : داوودِ جمشیدیان

            مُتِخَلِص به (  سِتین )

بغضِ غمِ

حلقه بزد اشکِ خون ،  بر سرِ چشمان من

تا به ابد  خیمه  زد ، بر دل و   بر  جان  من

بغض غمی برگرفت ،  هوش و  حواسِ  مرا   

گشتم اسیر و دگر  ، نیست به فرمان  من

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

توسَنِ دَهر

غمِ عشقت مرا مجنون ترم کرد

سیه خاکِ زمان را  بر سرم کرد

چو گُل از حادثِ آن جورِ   توسَن

مرا  در بر گرفت  و   پرپرم   کرد

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

در کامِ دل

شبی را من  به کامِ  دل فتادم

تَبِ  عشقِ تو را   بر سر نهادم

شدم آشفته دل  از  بهرِ  رویَت

ندانستم که غم بر دل  گشادم

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

 

 

از شوقِ یار

دلِ عاشق غمی بسیار دارد

بسر  شوقِ  وِصالِ  یار  دارد

چو حالِ  بیقرارِ  شبنمی که

هوایِ    دیدنِ   گُلزار    دارد

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

مَحرَمِ راز

شدم   آن  عاشقِ   چشمانِ   نازت

به هر سازی زنی ، رقصم به سازت

مرا  حالِ خوشیست  تا  در  جوارَت

شوم   پی بردهٔ   آن   رمز  و   رازت

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

 

در کنارِ هم

خوش آنروزی ، که آیی در خیالم

ز  دل  بیرون بَری ،آشُفته   حالم

بمانی   تا   اَبَد   هر دَم    کنارم

که تا  از   دوریَت     هرگز   ننالم

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

(*)

 عشقِ بختیاری

 

بیَو بِشین رِی بَرگُم،پَه سیچه دَنگ دِراری؟

خین کِردی مِن  دِلِ مو ، بیو دِی  وا  دِیاری

یو چَن شَووه وه عِشقِت ، تاصُحو خَو نَدارُم

زه  حالِ  زارُم  اَمشو  ،  مَیَر  خَوَر  نَداری ؟

مو چی کَویرِ تِشنه  ،  تو  چی اَوره  بهاری

وه مِنِه دشتِ جونُم  ،  پَه دیه  کَی اِباری ؟

بیو  وه مِن دِلُم دِی  ،  که مو  طاقت  نَدارُم

دَسِت بِده وه دَسُم  ، تا رِیم  وِه  سوزماری

هرچی گُلِ قشنگه  ،  سی دلِت  وا بِچینُم

ای  تیِه  کالِ   چالَنگ   ، دُنگُلِ   بختیاری !

تِی وِه رَهِت ایمَهنُم  ، تا که  بیای  ستینُم

بریم وِه  سیلِ  گُلزار  ،  رِی  کوهِ  آسِماری

ای غمِ عشق و دیریت،تَش نا وِه مِنِه جونُم

آرمونِه ای  دِلُمه  ،  پَه  دِیِه  کَی  وورارِی ؟

موکُرِ تَشِ هَفتُم ،سُخ کِردُمه  سی  لاشِت

تو  دودَره   خیالُم   ،  زه   ایلِ   تَشِ  چاری

بیو عشقِ هم اووُیم چی  عشقِ بیسِتونی

که عِشقمون  تا  اَوَد  ، مَهنهِ  وِه   یادگاری .

 

 فروردین ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان متخلص به سِتین

دِلِ عاشِقِ مو

زِ   ایچو  تا  وِه  تِکاو  وا   گُل  بِکاروم

چی بارون تا رِی پُهاش وا گُل بُواروم

دُدَری تُرک زِه اوچو  وِی  مِن   خیالُم

مُردُمه سی دیدَنِش ، طاقت   نَدارُم

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

سراغِ تو

دلم  کرده    هوایِ   بویِ   باغت

کجایی  تا  بیایم  من  سراغت ؟

به   رویم   باز کن  آغوشِ  گرمت

که گیرم بوسه از لب هایِ داغت

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ ---  داوود جمشیدیان ، متخلص به سِتین

عاشقِ آشفته

کاش این دل محو و بیتابِ تو بود

عاشق و  آشفتهٔ   خواب  تو بود

می گرفت  کامِ دل  از  لبهای تو

تا سحر  از بوسه  سیراب تو بود

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ ---  داوود جمشیدیان ، متخلص به سِتین

SHEKOFEHE

در وَصفِ شِکوفه هایِ بهاری که دیدنشان ، زیباترین جلوهٔ  هُنرِ آفرینش را در ذهنِ هر بیننده ای تداعی می کند .

 

   شِکوفهٔ بهاری

 

مَستم  نموده  عَطرَت  ، شکوفهٔ   بهاری !

بُردی   مرا    زِ   بویت  ،  تا  مرزِ   بیقراری

زیبایی ات عَیان  کرد ، شوقِ  وِصالِ من را

چون خود به دشت و صحرا،همتا دِگرنداری

گشت از رُخَت تَراود ،برقلبِ چشمه ساران

تا  که   گُذر  کند  بر ، هر  جوی و جویباری

می اُفتد  از  نگاهت ،  گُل قطره هایِ باران

تا بر  سرِ گُل و خار  ، چون  شَبنمی بباری

سالی  در  انتظارت    ،    بیتاب  و  بیقرارم

با من بگو زِ نوروز  ،  اکنون  خبر  چه داری؟

با   خنده و   تَبَسُّم  ،  از  تو  نشان  گرفتم

تا  داغِ  این  دلم  را  ، تو  از   فَلَک   دراری

خوش آمدی  گُلِ من   ،   با   مُژده   بهاران

تا   بار   بندد   از  دل  ،   ایامِ    غَمگُساری

دل  را  ببر   به  بزمِ   شادی   و    مهربانی

دارم من از تو هر دَم   ، چشمِ  امید و یاری

در وَصفِ آن جمالت ، سِتین غزل  سروده

تا  این غزل   به  دفتر ، مانَد  به   یادگاری .

 

 شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                        نوروز ۱۳۹۵
 

از طَنینِ قِصه ات

می تَراود عشقِ من  از سینه ات

از   تَبِ   مجنون دلِ   بی کینه ات

مست می گردد پریشان حالِ من

از      طَنینِ     قِصهٔ     دیرینه ات

 

                        داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                         فروردین 1395

 

 

کمان ابرویِ من

کمان ابرویِ من ، امشب کجایی؟

بگو تا کَی  به من  رُخ می نمایی؟

غمِ   عشقت   زده   آتش   بجانم

رهایم  کن  ز  دستِ   این  جدایی

 

                 داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                              فروردین 1395

 

 

آخرین جرعه مَی

بیا پُر کن دَمی این ساغرم را

که نوشم  جُرعه میِ آخرم را

عَطَش دارد  لبانِ  تشنهٔ   من

بِکُن  ساغی  قبولِ  باورم   را

 

                        داوود جمشیدیان ، متخلّص یه سِتین

                                     فروردین 1395

 

 

 

حسِ مستی

در این  یلدا شبِ  تاریک ، بسی  مات  و پریشانم

چه میخواهی تو از حالم؟ ، که من  این را نمیدانم

نگاهت   میبرد  هر  دَم  ،  مرا    تا   اوجِ   حیرانی

که من این حسِ مستی را ، زچشمانِ تو میخوانم

 

 

                        داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                     فروردین 1395

 

به ضیافتِ گُل و خار

مُژده  ای دل که دگر باره بهار آمده است

بر سرِ فرشِ چَمَن  ، لاله ببار آمده است

قاصِدک داد خبر  ، بر همهٔ دشت و  دَمَن

بُلبُلِ باغ  به  بزمِ  گُل و خار  آمده  است

 

                            داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                        فروردین 1395

لاش اِسپدِ مالِمون

لاش اسپیدِ مالِمون ، تَش وَند وِه جونُم

چی نِسَه هرجا ایرِه ،وا خوش  کِشونُم

هرفَی ره وِه سَرِ اَو  ،   پُر کُنِه  مَشکِن

وا  تیاش  چی  تَشِ بَرق ، ایدِه   تَکونُم

 

                           داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                         فروردین 1395

 

 

کامی از لبانِ تو

گشته دلم  هواییِ   آن  خَمِ   ابروانِ   تو

تا که  نَهَم  کُنجِ لبم   بر سرِ آن  زبانِ  تو

ناز مکن با دلِ من  ، خواب نرو تا به سحر

تا که بگیرد این لبم ، بوسه ای از لبانِ تو

 

 

                                                          داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                                                        فروردین 1395

                                                             

 

 

لاله هایِ بی نشانِ عشق

   بیا  تا که  بجوییم  لاله ها  را

   نشانی   از   غریبِ  آشنا  را

   همانهایی که در پَهنای تاریخ

   لقب   بردند   مردانِ  خدا  را

 

                       داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                          فروردین 1395

وا بهار اِیام

  غَم نِشَس  مِنِه دِلُم  وُ ، اَرس  اِوَی  مِنِه  تِیام

  وَسُمِه   وِه  یادِ  مال و ،  گُلی و  کوچیری یام

  قاصِدی که هَی ایری وا کوچِ ایل وِه گَرمِسیر !

  وِه گُلی  بوگو : که سالی دِی  وا با  بهار  اِیام

 

                                                داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                                                       فروردین 1395

 

 

 

غم

 

 گریز از بندِ غم

 

چرا غم!حالِ خوش ازمن رهاندی؟

شدی گُرگ و  دل و جانم   دراندی

تباه  شد   عُمر   من  اندر  جوانی

به حالِ  و  روزِ  حیرانم    کشاندی

چو  آمد  سر رسید  فصلِ    جوانه

شکوفه های    برگم    را   تکاندی

نشست  بر بامِ من  مُرغِ  سعادت

ز   رویِ   بامِ  من  آن   را   پراندی

شدم    قربانی ِ   جور  و    جفایت

به  مِشکین خاکِ  دورانم نشاندی

شکوهِ عشق  را   از  من   گرفتی

سکوتش  را  به  نجوایت  بخواندی

منِ مِسکین  بُدم  غافل  از   اینکه

تو  بذرِ   یأس  بر   قلبم   فشاندی

الهی   روزِ    خوش  هرگز   نبینی

که عشقم را به   ویرانی  رساندی

مخور  غم   ای  دلِ  مَجنونِ   داوود

گریز از غم ،،،چرا نزدش تو ماندی؟

 

نوروز ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان مُتِخَلِص به سِتین

 

MOSAME BAHAR

   موسمِ بهار

به یاد سردارِ جنگ ( سردار اسعد بختیاری ، فاتح تهران و قندهار ) و بیاد تمامیِ شهیدانِ دفاع مقدس خصوصا لاله های پَرپَر دیارِ بختیاری ، و بیاد سردارِ رشیدِ اسلام شهید تاج محمد پرویزی ، فرماندهٔ گردانِ فتح از لشکرِ ۴۲ قدر ،  یادشان گرامی باد .

 

   شهید تاج محمّد پرویزی :  افتخارِ بختیاری

 

چه خوش باشد در این فصلِ بهاری !

رسد    بر   گوش   نَجوای  قناری

دَمی پَرسه زنان در دشت و صحرا

در   آن   حال   و   هوایِ  بیقراری

شَوی  مست  از  طَنینِ بویِ باران

ببینی   چترِ   گُل   بر   هر  دِیاری

بگیری پُرس و جو از  یاسِ وحشی

نشانی   از   گُلِ   سُرخِ      اناری

ببویی   لاله ها     و   نَستَرَن   را

ز  دل   داغِ   شقایق   را    دراری

به شوقِ چشمه ها درکوهساران

بشینی    بر   لبِ   هر   جویباری

به   بزمِ  هَمجواریِ  با  گُلِ   سُرخ

کنارِ      زردکوه     و       آسِماری

 به   یادِ   لاله های   پَر پَر    جنگ

شهیدانِ   دیارِ   هفت   و    چاری

همانهایی که رفتند ،نامشان  ماند

به   دفتر   تا   ابد    به     یادگاری

به  عشقِ   شیر  مردانِ    خدایی

دلیر    مردانِ        ایلِ      بختیاری

 

شاعر معاصر : داوود جمشیدیان مُتِخَلِص به سِتین

 

    بهار ۱۳۹۵ ---  شهرستان دزفول ( استان خوزستان )

 

دخترِ خیالِ من

   شبی لیلی رُخی  در بسترم بود

   دو دستش تا سحر زیرِ سرم بود

   نهادم لب  بر  آن  لبهایِ  داغش

   تبِ عشقش  کنار و  در  برم بود

 

 

                                           داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                                                  فروردین 1395

 

شراب

   بده  جامِ شرابی   تا  بنوشم

   ز فقدانش سیه جامه بپوشم

   شدم سرگشتهٔ کوی و بیابان

   من  آن  آوارهٔ   خانه  بدوشم

 

 

                                         داوود جمشیدیان ، متخلص به سِتین

                                                                فروردین 1395

 

 

به خوابِ تو

شبی تا به سحر خوابِ تو رفتم

نخوابیدم   که   بیتاب  تو  رفتم

چشیدم  طعمِ شَهدِ  آن  لبانت

گرفتم  کام و  سیراب  تو  رفتم

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

به ضیافتِ نگاهِ تو

   یک شبی این دلِ من مست و پریشان تو بود

   تا سحر  خواب نرفت ،  یکسره حیران  تو  بود

   تا  که  خواندی  تو  به  بزمت دلِ  شیدایِ مرا

   بر  سرِ  خوانِ  نگاهت  همه  مهمان  تو   بود

 

 

                                                   داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                                                          فروردین 1395

 

بیشهٔ عشق

شدم  شیر  و   زدم  بیرون ز بیشه

چو سنگی که شکافد قلبِ شیشه

مثالِ   عشقِ   آن   فرهادِ   عاشق

که  زد  بر  بیستون  با  ضربِ تیشه

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

حلقه بر چشمانِ تَر

سوختم من در فراقت  تا  سحر

حلق زد اشکم بر آن چشمانِ تر

ناگهان   آمد   صدایی   از  دری

تا   که   آرَد   بر   دلِ  زارم  خبر

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

شُعلهٔ عشقِ تو

درعَطَشِ بوسه ای ، تا به سحر سوختم

شُعلهٔ عشقِ  تو  را  ،  بر  دلم  افروختم

خاطرم  از  یادِ  تو  بارِ  دگر  پُر   که  شد

بهرِ وِصالِ رُخَت ، چشم به شب  دوختم

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

ARASH

  تَحسینِ  آرشِ کمانگیر( اسطورهٔ قومِ آریایی ) به گویشِ بختیاری :

 

     لازم به ذکر است که این تَصنیف همراه با اندک واژه های طنز می باشد ،

 

          جونُم با آرَش که نومِه ایرانِ باستانِ تا اَوَد زِندِه کِرد .

 

   حماسهٔ آرشِ کمانگیر:

 

 

ایخوام  بُگُم   مو   از شاکارِ  آرَش

سَوا  کِرد  مَرزِمونِ  تَش وِه کارِش

وِه  دَر   کِرد  تیرِنهِ  زِه  مِنِه  کَیوار

وِه دُنیا نُم وِه دَر کِرد خوش وِه حالِش

تیرِش تا رَه رِسی مِن دِلِ دُشمَن

گو   هر کِی  مَردِشه  یالا دِرارِش

وِه    اِحضارِ    شَهِ   نامَردِ   توران

آرَش   رَه   وِه  سُراغو  وا  دِیارِش

وِه آرَش گو که اَی راد مردِ پارسی

وِه  اسم و  رَسمِ تو دادِن  گُزارِش

بنازُم    مو   هَمو   تیر و   کَمونِت

که  تیرِن  زِه کَمون دادی فِشارِش

بِرَهد آرَش زِه دُنیا  سی  همیشه

وِه جا مَند او   کَمونو  تیر و  نامِش

خُدایا    تو    بیامُرز     اِی    پیانهِ

خوشو   اَجداد و  او   عَتو  عَیالِش

 

  نوروزِ ۱۳۹۵ --- داوودِ جمشیدیان مُتِخَلِص به(سِتین)

 

مأوای عُشاق

بیا تا  که  رهِ  میخانه  جوییم

نشانی  از  دلِ  دیوانه جوییم

رویم  تا بیکران مأوای عُشاق

میانش ساغر و پیمانه جوییم

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

U . Z

  یوزپَلَنگِ پارسی

 

یوزهِ  پَلنگِ  پارسیوم  ،  زِه  خاکِ  بختیاری

زیدُم وه در  وِه بیشه وُ  ،  ویدومهِ وا دیاری

تیرِ  کمونِ  آرَشُم  ،  تَشُم وه بَردِ هوشنگ

فرزندِ  کوهِ  زردُم و   ،   هُمسای  آسِماری

راهُم   راهِ  حسینِ  وُ  خطُم  خطِ   خمینی

مُطیعِ  امرِ  رهبرُم  ،  وِه ایلِ  هَفت و چاری

وِلاشُم هَی  گُر  ایزَنه  ،  بِلازه  تَشِ  غیرت

چی آساره که بِرچ زَنه ، وِه مِنِه شَووه تاری

دارُم  نشونِ  افتخار   ،   وِه  لاله های  پَرپَر

که نومِشون  تا وِه  اَوَد  ،  مَندِه وِه یادگاری

تُفَنگ گِرهدوم دَسُمو ، ترسی زِ کس نَدارُم

وا بَنگِ یا علی وَنُم ، هر دِشمَنِن وِه خواری .

 

  نوروز ۱۳۹۵ ---  داوود جمشیدیان ( سِتین )

 

 

پناهگاه

خدایا تا به کَی کامم  برآری ؟

رهایم  کن   مرا   از   بیقراری

ندارم جز به لطفت من پناهی

بده برمن  هر آنچه لطف داری

 

فروردین ۱۳۹۵ --- سِتین

غُبارِ دل

شدم شاعر که تا شعری بگویم

رهِ    اوجِ   صداقت   را    بجویم

گذشتم  از  همه  دنیای  فانی

که تا گَرد و غُبار  از دل  بشویم

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

غمِ عالَم

نگاهم  را   غمِ   عالَم  گرفته

ز دوریت   دلم   ماتم   گرفته

شدم آشفته و سر در گریبان

وجودم را سراسر  غم گرفته

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

معشوقِ جانی

مزن   تیرِ   غمت   را   تا  بجانم

چه میدانی  از  این  دردِ  نهانم؟

رهایم کرده ای معشوقِ جانی !

که عمری در پیِ عشقت  دوانم

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

بر بامِ من

هرگز  نرو  از  یادِ  من   ،   معشوقهٔ  طناز   من

بر بامِ من  بالی بزن  ،  ای مُرغِ  خوش آواز  من

کشتی ِ عشقِ من اگر ، گردد اسیرِ دستِ موج

مارا نباشد  آه و غم   ، چون تو  شدی دلباز من

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

عاشقِ تنها

منم  آن عاشقِ  تنهایِ  تنها

که خو کرده دلم با اوجِ غمها

اسیرم من بدستِ  موجِ دریا

ندارم ساحلی  در  بحرِ  دنیا

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

خالَک وه نُفت

عزیزِ   مِنِه    دِلُم   خالَک   وِه   نُفتهِ

چی گُلی مَهنِه که وِه صحرا شُکُفته

چی   آسارهٔ  که   یا   وِه   آسِمونی

نَدونُم کَی آسارم  وا  هو  وِه جُفتهِ ؟

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

دشتِ لاله

بیو  تا  که  بِریم  وه  دشتِ  لاله

تو  کِل  بِزَن  موهم  زَنُم  وه گالهِ

بِنیم لَو مِن لُوا هم تا خروس خون

بشینیم  تا  سحر  پا  تَشِ  چالهِ

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

چی اَفتو

دِلُم  کِرده هوایِ  دشتِ  لالی

گُلُم ویده  وه  مِن  مالِ زووالی

چی اَفتو بِرچ زَنه وه مِن بُهونی

بِهیگِ  هَفت  و  چارِ  تیه کالی

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

سَره زُلفِ تو

خَو دیدُم که سَره زُلفِت وَی وه دَسُم

ویدُمهِ    مِنِه    دِلِت   کِلِت   نِشَسُم

اَیَر   که   بیوفتهِ   دینُم   صد  سوُاری

مو  کُرِ  با  زَهلِیوم  زه  کس  نیتَرسُم

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

آرمون

خدایا  بختِ  مو   چی  شَووه   تاره

چی مو هیشکی ایجور بختی نداره

اوویدوم  آرمون  دل  سی  همیشه

پَه   کَی   دِی  آرمونه  مو  ووراره ؟

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ ---سِتین

چی گُل وِه سوزِماری

عزیزِ   مِن   دِلُم   ویده  دِیاری

چی گُل که ایدِرا وه سوزِماری

اَیَر   زیتر  بیا  وه  مِن   دلِ  مو

ایریزوم رِی پُهاش  گُلِ  بهاری

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

وه عشقِ گُل

غَمِ عشقِ گُلُم  تَش نا  وِه جونُم

وهِ هر جا که ایخوا هَی ایکِشونُم

شَو وو روز هَی اِیا  وِه مِن  خیالُم

چه  زِ  دِلُم  ایخوا  ؟  وولا   نَدونُم

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

جا یِه تار میت

اویدوم عاشق و خَو نیبَروم  سیت

نیخوام دنیانه مو وِه جا یِه تار میت

وهِ عشقِت اوویدوم  کِلو  وو   لیوهِ

گِرهدی تو ازُم هوش و خَو وو قیت

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

خدای دوّم

خدایِ  دوّمِ  عالم  علی بود

برای  خالقِ  دنیا   ولی  بود

بجز او و خدایش کس  نبوده

که مولا عشقِ روزِ اولی بود

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

عشق یا هَوَس

عاشقی و عشق هَوَس بود و  بس

حالِ خوشی نیست از آن را به کس

عمر  گرانمایه  در   آن   صرف   شد

خسته و نالان  شدم  از  این هَوَس

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

گمشده در کویِ تو

کاش   دلم   عاشقِ   رویت   نبود

گمشده   در   برزن  و  کویَت  نبود

بردی همه هوش و حواس از سرم

مست  از  آن  نِکهَت  و  بویت نبود

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

داغِ فراغ

عشقِ تو هوش از سرِ من می ربود

داغِ   غمت   در   دلم    افتاده   بود

سوخت    تنم    از    شَرَرِ    آتشت

کاش  که این  عشقِ تو  هرگز نبود

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

عشقِ آسمانی

نگاهم کن   ،   نگاهت  مهربانیست

بهشتِ    ماندگار    و    جاودانیست

نداری  همچو  خود   همتا  به  عالم

که عشقت عشقِ پاکِ آسمانیست

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین

درمانِ من

غمِ عشقت  زده آتش بجانم

نشان از جای و مأوایت ندانم

بیا که از دوریت  طاقت ندارم

بزن  مَرهَم  بر آن  دردِ  نهانم

 

فروردین ماه ۱۳۹۵ --- سِتین