عشقِ من ، خالقِ من

 

 

   من هُنرمند نیستم ، هُنرمند خالقِ من است ، خداوندی که به من آموخت تا با

   آرایشِ کلمات عظمت و بزرگی اش را به قلم بکشم .      

 

  در دلِ بُستان   ،  گُلِ ناز منی

  گُل که نگو ! ، غُنچهٔ باز منی

  پی نَبَرَد جز تو  به رازم کسی

  ای گُلِ من  ،  محرمِ راز  منی

  جز رُخِ تو  نیست مرا قبله ای

  سَجده گه  و    قبلهْ نماز  منی

  نامِ  تو    گُواژهْ  زبانم    شده

  تو  همهٔ   راز  و    نیازِ  منی

  نیست  کسی  حدِ   بلندایِ   تو

  در نِگَهم  ،   اوجِ   فراز  منی

  خالقِ  پیکی   به  میانِ    حرا

  ربِ رسولت   به  حجاز   منی

 عشقِ منی،ای همه معشوقِ من

  دستِ   هُنرمند ِ   طرازِ   منی .

 

  شاعرِ مُعاصر :  داوودِ جمشیدیان ( سِتین )