SEPIDEYE ESHGH

   سپیدهٔ عشق

 

ای  گُلِ  خوش  نگارِ من   ، بیا  به  بزمِ  دیده ام

برایِ   وصلِ  رویِ  تو   ،  چه  رنجها  کشیده ام!

نموده ای تو خسته ام ، ز بس  که  ناز  کرده ای

من  از  میان عِشوه ها  ،  نازِ  تو   را   خریده ام

مثالِ   سایهٔ   خیال    ،   دلم   فتاد   در  پی ات

ای  که   تمامِ   عُمر   را   در   پی  تو  دویده ام

گُذر  نمود   دیده ام  ،  به  شوقِ  وصل  تا سحر

میانِ   جمعِ   لیلیان    ،   بسانِ    تو   ندیده ام

شرارِ  عشقِ تو  زده ، ز بس که  شُعله  بر  تنم

عیان شده    فغانِ  من   ،   ز  قامتِ  خمیده ام

شبی  که  با نگاه خود  ، تو آمدی  به خوابِ  من

به  خوابِ نازِ  عاشقم  ،  طعمِ  لبت  چشیده ام

نِشستَمی  به بامِ تو   ،  زدی  به  تیرِ خود   مرا

ز رویِ خُشک شاخه ای ، به شاخه ای پریده ام

شکسته شد   دلم  از آن  جفایِ   بی وفایی ات

قسم  به قطره قطره های اشکِ  خون چکیده ام

ندیده ام  به عُمر خود  ، چو  روی و  سَروْ  قامتت

حکایتِ    تو   را    ز    راویان   بسی   شنیده ام

خوش آندَمی که سر رسد ، خزانِ عشقِ من دگر

به چشم و دیده ام دَمی ، که سر زده  سپیده ام

 

شاعرِ مُعاصر : داوودِ جمشیدیان مُتِخَلِص به سِتین

                           نوروزِ ۱۳۹۵