SHEKOFEHE

در وَصفِ شِکوفه هایِ بهاری که دیدنشان ، زیباترین جلوهٔ  هُنرِ آفرینش را در ذهنِ هر بیننده ای تداعی می کند .

 

   شِکوفهٔ بهاری

 

مَستم  نموده  عَطرَت  ، شکوفهٔ   بهاری !

بُردی   مرا    زِ   بویت  ،  تا  مرزِ   بیقراری

زیبایی ات عَیان  کرد ، شوقِ  وِصالِ من را

چون خود به دشت و صحرا،همتا دِگرنداری

گشت از رُخَت تَراود ،برقلبِ چشمه ساران

تا  که   گُذر  کند  بر ، هر  جوی و جویباری

می اُفتد  از  نگاهت ،  گُل قطره هایِ باران

تا بر  سرِ گُل و خار  ، چون  شَبنمی بباری

سالی  در  انتظارت    ،    بیتاب  و  بیقرارم

با من بگو زِ نوروز  ،  اکنون  خبر  چه داری؟

با   خنده و   تَبَسُّم  ،  از  تو  نشان  گرفتم

تا  داغِ  این  دلم  را  ، تو  از   فَلَک   دراری

خوش آمدی  گُلِ من   ،   با   مُژده   بهاران

تا   بار   بندد   از  دل  ،   ایامِ    غَمگُساری

دل  را  ببر   به  بزمِ   شادی   و    مهربانی

دارم من از تو هر دَم   ، چشمِ  امید و یاری

در وَصفِ آن جمالت ، سِتین غزل  سروده

تا  این غزل   به  دفتر ، مانَد  به   یادگاری .

 

 شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                        نوروز ۱۳۹۵