شاهکاری جدید در ادبیاتِ مُعاصرِ زاگرس نشینان :
با برداشتی از منظومهٔ شیرین و فرهاد به زبانِ بختیاری .
طبق یافته های جدید ، دانشمندان به این نتیجه رسیده اند که عشقِ شیرین و فرهاد ،
عشق نبوده ، بلکه هَوَسی مَحض بوده است .
(( هَوَس ))
مو اَشنیدُم که فرهاد تیشِه زَن بی
وِه لاشِش جووِه اسپید چی دَفَن بی
خینِش هی جوش ایزَی سی دِلِ عِشقِش
شیرینِ آلبُردِه ، راحت نیِّشتِش
فِرستادِش شیرین ، وِه کوهِ بیستون
که سیش تیشِه زَنِه هو وا دِل و جون
فرهاد سی دِل یِه گِندگوشت تیشِه ایزَی
شیرین نَونِست که فرهاد شیشِه ایزَی
هرفَی فرهاد ایخواست بیا وِه مِن مال
سَرِه رَهش ایگِرِه پیتزا وُ شیرمال
گِرِه وهِ دَس چی یان ایوی وهِ حونهِ
شیرین نِغ وش ایزید ، گِرِهد بهونه
تَشر ایزی وهِ رِی فرهادِ بدبخت
ایگو فرهاد کوجهِ بیدی تا اِی وقت ؟
شیرین وِش گو که اَی فرهادِ عاشق
تو نیسی سی دِلِ عشقِ مو لایق
مَیَر وِت نَگودوم کارت شارج بیار سیم؟
الان وهِ داغِ تو وا بِکَنوم ریم
تو لایق مو نیسی ، اورزِه نَداری
بُخار چی مُشک و چی گِرزِه نَداری
گُذَشتُم مو وهِ شارجِت ، حال نَدارُم
اما داغِشهِ وا وِت بِدِرارُم
خَوَر دارُم که دوسِ دودَر داری
وِه سَر رَه بیسِتون اینی قراری
بوگو زیتَر بِنَم وا کِی تو دوسی؟
وا اِی لاشِت که جاش مَندهِ یهِ پوسی
فرهاد وِه حرفِ شیرین بَرزخ اووِی
رَنگِش پرید و لاشِش چی یَخ اووِی
وِه شیرین گُهد که اَی شیرینِ عشقُم
وِه حرف و تَهنهِ هات سُهدُم ، بِرِشتُم
شیرین که خواس سَرِش شیرِه بِمالهِ
دَس نا رِی چیلِشو ، زَی هَو وُ گالهِ
بُنگِش زیدو وِش گُهد اَی عشقِ پاکُم
تو تَی نا عشقُمی ، مو سیت هلاکُم
ایخواس که پاک کُنه جا گَندِ کاریش
بَنا کِردو نِشون داد بیقراریش
خُلاصِه که شیرینِ پَل بُریده
شروع کِرد پاک کِردَن جایی که ریدهِ
اِوَی وو هِی بَنا کِرد خایِه مالی
لِنگانِ بُردهوا ، رِی دِلِ قالی
فرهادِ اوقا تَهل ، هر چینْ شوُت ایکِرد
آهِ سرد ایکِشید و فووت فووت ایکِرد
سَرِن بُرد و نَهاد رِی دِلِ شیرین
نُفتِن بُرد و نَهاد وِه نَزیکا غِین
گِرِه دَسِش یکی از لیمووانهِ
شیرین فَهمی که قصدِش اِمتحانهِ
فرهاد فَهمی که شیرین رَنگ پریدهِ
شیرین چی بابادَک ، تَهیش باد ایدهِ
زِه کورِه دَر که رَهد فرهادِ مُعتاد
وِه رِی شیرین بِزَی هَی داد و بیداد
سَرِن ناد وِه کِلِ گوشایِ شیرین
وِه مِن گوشِش بِگوهد وا لَحنِ غمگین :
تو فِرگ کِردی که مو وِت بیخیالُم ؟
بِدِه زیتر جَواوِی وِه سوالُم
اِی حرفا هو چِنِن از خوت دِراری ؟
پَه سیچه هی سی مو دَنگ ایدِراری؟
پِسین رَهد ، شَو رِسی ، وَقتِ خَو اووِی
ای تُهمَت ها سی فرهاد چی تَو اووِی
یِکَم از شَو گُذشت ، فرهادِ کوهکَن
یِهو گُلوپ اُتاقِن کِرد روشَن
دَسِن بُرد مابینِ دو سینِه شیرین
ایخوام یِه چی بوگوم تا خو بِخندین
سوُتیّنِ شیرین رِی کِرد او گَندِه
ویرِش رَه حال که داد بَندِش بِوَندهِ
وِه لاش فرهاد که زَی گُر ، تَشِ غیرَت
نِشَست زونی بَقَل وا بُهت و حیرَت
بَنا کِرد جار زَیدَن وا داد و فریاد
رِی شیرین داد زید و اِی حَرفِ سَر داد :
بوگو بِنَم که عشقِ کِی اوویدِی ؟
که دَورِ نومُمِه دِی خط کشیدی
برو که مو خومِن دِی نیوَنوم رِیت
کوهِ بیستونِنهِ دِی نیکَنوم سیت
خدایا مون بُکُش ، طاقَت نَدارُم
که عشقِ شیرینِن مِن دِل بیارُم .
شاعر معاصر : داوود جمشیدیان متخلص به سِتین
بهارِ ۱۳۹۴ --- شهرستان بیستون استان کرمانشاه
