معبودِ من ، معشوقِ من

  خدایِ من  ،  بزرگ و مهربان است

  قلم در وصفِ آن ،  عاجزْ بیانْ است

  ستایش  آن   خدایِ    هر  دو  عالم

  که ذِکرش، شادیِ روح وروان است

 

                                     شاعرِ مُعاصر : داوودِ جمشیدیان

                                                  فروردینِ ۱۳۹۶

       

 

 

OSTAD

 برایِ استادم ( برادرم ) ، سلطان مُرادِ جمشیدیان ، که هُنرِ شعر و شاعری

  را از کودکی  درمَحضر و  محفلِ اُنسش  فرا گرفتم و پیروِ سبکِ او هستم ،

   بر دستانِ  پدر گونه اش  بوسه  میزنم  و بر این  بوسه  افتخار  می کنم ،

    هرموفقیت ، پیشرفت ، و افتخاری را که درعرصهٔ شعرو ادب کسب میکنم

      مدیونِ مَهارت و تسلطش بر شعرِپارسی و انتقالِ تجاربش بر خود میدانم:

 

 همیشه  در دل  و  یادم  ،  تو  بودی

   دلیلِ  اینکه   من  شادم  ،  تو  بودی

    اگر  هم   طبعِ   شعری   دارم  اکنون

     درآن شک نیست ، که استادم تو بودی

 

     هرکجا که هستی ،

 

                   شاد باشی

 

                دوستَت دارم استاد 

 

                            توعشقِ منی .

 

                                                          شاعرِ مُعاصر : داوودِ جمشیدیان

                                                                 بهارِ ۱۳۹۶

  

بهار در زمستان

  با تو  در  فصلِ  زمستان  ،  من  بهاری داشتم

  شوقِ  دیدار   تو   را  ،  در هر  دیاری  داشتم

  هوش را بُرد از سرم عشقت ،  ندانستم که من

  در  دلِ  مجنون  خود   ،   هم  بیقراری  داشتم

 

   فروردین ماهِ ۱۳۹۶ --- داوودِ جمشیدیان ( سِتین )

یوسفِ زهرا ( س )

  یوسفِ زهرا  بیا  ،  که انتظارت می کشم

   آهِ سرد ازبهر وصل ،اندرکنارت می کشم

  کاسهٔ صبرم  به سر آمد ،  بیا  مولایِ من

  مِنّتِ هم رَزمی ات ، در کارزارت می کشم

 

                                            شاعرِ مُعاصر : داوودِ جمشیدیان

بوسهٔ داغ

  دلم از   فِراقِ  رویَش  ،  غم ِ بی شمار  دارد

  عَطَشِ  لَبی  به  رویِ   ،  لبِ  داغِ  یار  دارد

  همه دَم در انتظارم ،  که رِسَم به آن وِصالش

  به هوایِ  دیدنش  بَس  ،   هوسِ  قرار  دارد

 

   فروردین ماهِ ۱۳۹۶ --- داوودِ جمشیدیان ( سِتین )

در شبِ انتظار

  امشب  دلِ  من  ،  در  انتظار است

  گُمگشته  به  دامِ   شامِ   تار  است

  خو   کرده   دلم    دوباره   با  غم

  با این غمِ من ، تو را چه کاراست ؟

 

                                 شاعرِ مُعاصر : داوودِ جمشیدیان

حالِ دل

  باز    این    دل   بیقراری   می کند

  می کِشد  آه  ،  گریه زاری  می کند

  در  فِراقِ  دوری  از  معشوقِ   من

  از دو چَشمش  اشک جاری می کند

 

                فروردین ماهِ ۱۳۹۶ --- داوودِ جمشیدیان

 

کمانْ ابرو

  شبی  آمد   به  بالینم  ،  کمانْ  ابرویِ  زیبایی

  دو ابرویش هلالِ مَه ، قَدش شمشاد و رعنایی

  رُخَش  افتاد  در  یادم   ،  نگاهش  کرد  بیتابم

  به یغما  بُرد  این  دل  را ، پری رویِ بخارایی

 

                                       فروردین ماهِ ۱۳۹۶ --- داوودِ جمشیدیان

PAEIZ

                    پاییز ( پادشاهِ فصل ها )

 

  بارِ    دیگر   بادِ    پاییزی   وزید

  بر رُخِ  صحرا خزان چتری  کشید

  بلبل  از  شاخی  به  شاخِ  دیگری

  بالها  را   می گشود   و   می پرید

  در    کنارِ     بِرکهْ آبِ    باغِ   پیر

  شاخه هایِ    کُهنهٔ    لَرزانِ    بید

  اَختری   از    بهرِ    مِهمانیِ   ماه

  مَحو گشته پُشتِ  ابر ، مَه را  ندید

  سر رسید از رَه  شبِ  سردی دگر

  ماه آمد   ،  رفتْ خورشید    آرمید

  انتظار  و  دیدن  و   شوقِ   زمین

  تا  که آید  سر رسد  نوروز و  عید

  در   گُذر   از  عصرِ   پاییزی  دگر

  اشکِ شوقی  از دوچشمِ من  چکید

  دل   هوایی    گشته     بهرِ    دیدنِ

  آن  بهارِ  سبز  و  آن   عیدِ  سعید .

 

                   شاعرِ مُعاصر : داوودِ جمشیدیان

 

                         پاییزِ ۱۳۹۵

 

 

DAR BAZME SHERE MAN

              در بَزمِ شعرِ من

 

  در   بَزمِ  شعرِ من  بیا   ،  مُشتاقِ  دیدار تو ام

  تو  شبنمِ  افتاده ای  ،  من  گُل  به  گُلزار تو ام

  تابِ  نگاهِ  مستِ  تو ،  خمیه زده  بر  جانِ  من

  ای  نوگُلِ   لیلی  رُخَم  ،  مجنونِ  رُخسار تو ام

  مَحو  و  پریشانم  مکن  ، آشُفته  حیرانم  مکن

  غم را  ببر  از این  دلم ، چون عاشقِ زار تو ام

  میسوزد این دل در تَبت ،خوکرده ام من با غمت

   کُهنه  طبیبِ  این  دلی ،  ای آن که  بیمار توام

  عشقِ  زلیخایی   تویی ،  سُلطانِ  زیبایی  تویی

  من یوسفِ  سرگشته ای ،  در آن شبِ  تار توام

  با رأی و  حُکمِ عاشقی ،  در دام و بند افتاده ام

  من عاشقِ محکومِ عشق ،  سررفته بر دار توام

  برما نظر کن  یکدَمی  ،  ما را رها کن ازعَطَش

  جا خوش نما اندر دلم  ،  امشب  گرفتار  تو ام .

 

                              شاعرِ مُعاصر : داوودِ جمشیدیان

 

                                                  فروردینِ ۱۳۹۶

 

کوچِ عاشقانه

  بیا  مجنون  که  وقتِ  رفتن  آمد

  که کوچ ازکوی وازاین برزن آمد

  بیا  تا پر کشیم  ما  سویِ  معبود

  که  شوقِ  دل  ز  دنیا  کَندَن  آمد

 

                         شاعرِ مُعاصر : داوودِ جمشیدیان ( سِتین )

                                                         بهارِ ۱۳۹۶

KHAZANE ZOOD RAS

                        خزانِ زود رس

 

 

 صدایِ تازیانهٔ  باد

 

                 شاخه ها را به رقص در می آورد  .

 

                                                 شاید خزان

 

                                     این بار ،

 

                       زودتر هوایِ رسیدن به سرش زده .

 

                                                        

                                            شاعرِ مُعاصر : داوودِ جمشیدیان

لیوهٔ گُل

  یو چَن وقت لیوِ یوم ، هی ایزنُم جار

   نَدونُم  چه  کُنُم   وا  اِی  دلِ   زار ؟

  بیو  که مو  دیه  سیت  کوه  گِرِهدُم

  که سُخ کِردِه  دلُم   سی  وقتِ  دیدار

 

   فروردین ماه ۱۳۹۶ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

بی خبر

  چه کنم که بازعشقم ، ز دلم خبر ندارد؟

  به سرا و محفلِ من ،  هَوَسِ گُذر  ندارد

  بشکست این دلِ من ، ز تَبِ شبِ جدایی

  به دلِ شکسته شوقِ ، دگری بسر ندارد

 

    فروردین ماه ۱۳۹۶ --- داوود جمشیدیان ، متخلص به سِتین

-----------------------------------------------------

 برای پدر،عشقِ بی بَدیلم ، که خدا را هرروز در دستان پینه بسته اش میدیدم .

 

          امپراطورِقلبِ من

 

   عزیز  و هستی و جانم  پدر  بود

   کثیر   و  بَرکتِ  خوانَم   پدر  بود

   نَهَم سر  با جَبین  بر  خاکِ پایش

   که مادرعشق و ، سلطانم پدر بود

 

                                      شاعرِ مُعاصر : داوودِ جمشیدیان

                                              بهار ۱۳۹۶

 

فِراق

  داغِ   فِراقِ    رویَت   ،  آتش   زده   بجانم

  افسوس که من  نشان از  ،  مأوای تو ندانم

  خو کرده دل بر این غم ، سررفته در گریبان

  آواره   و   پریشان   ،   در  پَیِ   آن  نشانم

 

   فروردین ماه ۱۳۹۶ --- داوود جمشیدیان ، متخلص به سِتین

در هوایِ مَستی

  آنشب که مست بودم  ، غافل بُدم که مستم

  مجنون شدم به عشقت،جامِ مَی ام شکستم

  در آن هوایِ مَستی ، من بودم و  تو بودی

  با تابِ  زلفِ  تو که ، افتاده  بود  به دستم

 

                                  شاعر معاصر : داوود جمشیدیان

                                                         بهارِ ۱۳۹۶

هَوَسِ رُخِ تو

  بجز  از   فِراقِ   رویَت  ،   دلِ  من   غمی  ندارد

  چه خوش است شورِ عشقت  ،  ز دلم غمی درارد

  به ضیافتِ  من  آی و  ،  به  کنارِ  من  تو  بِنشین

  که  دل  از  میانِ  خوبان   ،  هَوَسِ  رُخِ  تو  دارد

 

   فروردین ماه ۱۳۹۶ --- داوود جمشیدیان ، متخلص به سِتین

بختِ مو

  باد   اِوَی   گُلُمه   بُرد   ،   کَدوم  بُریدِه

  چی سیاهی  بختِ مو  ،  هیشکی  ندیده

  عزیزه    دلِ    مونه    بُردِن    زِ  دَسُم

  کِی مِنِه چاسِ ظُهری ، ایجورهو  دیده ؟

 

   فروردین ماه ۱۳۹۶ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

 

عاشقانه

   به لب آمد همه جانم ،  از این سر در گریبانی

   تو ای معشوقهٔ نازم ،  ازاین حالم چه میدانی؟

   نگاهت میکنم  شاید  ،   بیایی  در  دلم  یکدَم

   نمیدانم چرا امشب  ،   نگاهم را  نمی خوانی

 

   فروردین ماه ۱۳۹۶ --- داوودِ جمشیدیان ، مُتِخَلِص به سِتین

AVARDGHAHE ESHGH

                  آوردگاهِ عشق

 

  سوختم من از عَطَش ، امشب  تو بارانم بده

  چون   کویرِ  تشنه ام  ،  آبِ   فراوانم   بده

  مست کن حالِ مرا، با جُرعْه مَی از ساغرت

  نِکهتی و  بویِ خوش  ،  از لاله زارانم  بده

  گشته ام  آواره ای  بی خانمان ، اندر پَی ات

  راهِ  و رسمِ  عاشقی  ،  در  شامِ  تارانم  بده

  حال و روزِ این دلم ،  سرد و زمستانی  شده

  در  گُذر   از  انتظارِ   من   ،    بهارانم   بده

  همچو مجنونم بشوقی ،  تا که  آیم  سویِ تو

  جِلوه ای از رویِ خود ، چون  گُلعُذارانم  بده

  من  گِدایِ  درگَهِ  کویِ  تو ام  ،  ای  ماهِ من

  همنشینی    در    جوارِ    شَهسوارانم     بده

   گشته ام اینک مُهیّا ،  تا  زنم دل  را به بَحر

   گویِ  عشق و عاشقی ، در  کارزارانم  بده .

 

                      شاعرِ مُعاصر : داوودِ جمشیدیان ، مُتِخَلِص به سِتین

                                                         نوروزِ ۱۳۹۶

KHALVATE MAN VA MAASHOGHE AAM

     آنچه که در خلوتِ من و معشوقه ام گذشت ،

    در خلوتِ من و دختری که تمامِ دنیایِ من است:

 

                                           قصهٔ عشق

 

  مَعشوقِ من شبی گفت  ،  داغِ غمِ که داری؟

  از بهرِ دوریِ کیست، که اینگونه  بیقراری؟

  گفتم  که  عاشقم  من  ،  میلِ  رُخِ  تو  دارم

  گفتا   تو   هم   خبر  از ،  حالِ   دلم  نداری

  گفتم  که داغِ  عشقت ،  بر  جانِ  من  فتاده

  گفتا   که   میرسد  سر   ،   ایّامِ  غمگساری

  گفتم  که  قامتم  بس ،  خَم  گشته از  جدایی

  گفتا  حَذَر  کن  از این ، اندوه و  گریه زاری

  گفتم به بزمِ من آیِ  ،  تا  دل  دهم  به  نازَت

  گفتا   در    انتظارم   ،    تا   موسم   بهاری

  گفتم چو شَبنمِ صُبح ، بر برگِ من  تو بِنشین

  گفتا  که خواهم افتاد  ،  بر  تو  که  گُلعُذاری

  گفتم که  در  جَوارت   ،  ماندن  شد  آرزویم

  گفتا که ماهِ من شو  ،   ای  عشقِ  بختیاری.

 

                                                شاعرِ مُعاصر : داوودِ جمشیدیان ،

                                             مُتِخَلِص به سِتین

                                                              نوروزِ ۱۳۹۶

MOJREME MAHKOOM BE ESHGH

                

       مُجرمِ محکوم به عشق

 

 

   ما را  رها کن  از  غمت ، سردر  گریبان تو ام

   تیرِ  غَمت  بر  دل  مَزن  ، آشفته حیران   توام

   یکدم به بزمِ من بیا ، ما را به خوابِ خوش  ببر

   کامی  ز لبهایت  بده ، امشب  که  مهمان  توام

   داغ و شَرَر بر جان مَزن ، از خود گریزانم مکن

  در این سرایِ بی کسی  ، مبهوت و  ویران  توام

   ما  را   بَرَد  تابِ  رُخَت ، تا بیکرانْ  مرزِ جُنون

   ای آنکه  معشوقِ  منی  ،  دایم  به فرمان  توام

   مستم نما با جُرعهْ مَی ، میسوزم اندراین عَطَش

   پُر کن  تو یکدم  ساغرم ، بیتابِ  آن خوان  توام

   افتاده ام  در  پایِ  تو  ،  دل داده ام   بر  کامِ تو

   من مُجرمِ محکومِ عشق ، در بند و زندان  توام .

 

                                                   شاعرِ مُعاصر : داوودِ جمشیدیان

                                                       نوروز ۱۳۹۶

 

 

...

   به پیشواز، بهانه ، میمنت ، و فرا رسیدنِ سالروزِ ولادتِ با سعادتِ اوّلین

     اخترِتابناکِ آسمانِ امامت و ولایت ،  مولایم امام علی ( ع ) :

 عاشقِ مولایم امام علی( ع ) بودن :

          سعادت میخواهد ، لیاقت میخواهد ، افتخار میخواهد.

                                  هر کسی این سعادت را ندارد ، 

                                              فقط ، شیعیانِ واقعی اش

                              

                                                  

 

               شیعیان !

            پیشاپیش عیدتان مُبارک

 

 در وَصفِ مولایم علی ( ع ) ، که دستهایِ پینه بسته اش ، بویِ همان بهشتی

    را میداد که خداوند در قرآنش از آن به بندگانِ صالحش  بشارت میدهد.

 

       مولودِ کعبه

 

  یا علی !  تو هستی و جان منی

  حُجت و   آن شیرِ   یزدان  منی

  عاشقم   بهرِ   وَلایتْ    یا  علی

  قبله گاهِ     اوجِ     ایمان   منی

  می نَهم سر را به خاکت با جَبین

  چون که  تو مولا و سلطان منی

  نیست از اِبلیس این دل راهراس

  اندر این  رَه   تو  نگهبانِ   منی

  عاشقم   سر   در  گریبانم   ولی

  مَرحَمِ      حالِ     پریشان   منی

  گفت جَبریلِ  یَمین  بر بامِ عَرش

  اوّلینِ     همزادِ      قرآن    منی

  این قلم عاجز شده در وصفِ  تو

  بهترین   شعرم  به  دیوان  منی

  تا ابَد  تو عشقِ  داوودی  علی!

  بی بدیلْ  معشوقِ  دوران  منی .

 

                                  شاعرِ مُعاصر : داوودِ جمشیدیان

 

                                                    بهارِ ۱۳۹۶

 

سَوَق ( در گویِشِ بختیاری به معنیِ سپیدهٔ صُبح )

  وا کوچِ ایل و  سَوَق ، گُلُم  زِه  رَه  رسیده

  چی رُخِ حورِ پَریش ، هیشکی وِه تِی ندیده

  پَلاش  بلند و بوورِن ،  تِیاش یِکی  چَنگِن

  لَووا نازُک گُلِ مو ،  ایگوی چی  بَرگِ بیده

 

   فروردین ماه ۱۳۹۶ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

عشق و خیال

  در گُذراز بَحرِ عشق ، مست و خرابت شدم

  گشت دلم عاشق و  ،  رفته به خوابت شدم

  تا که  فِتاد آن  رُخَت ، در  نِگهم  یک دَمی

  رفته و  سرگشته  در ،  عُمقِ سرابت  شدم

 

   فروردین ماه ۱۳۹۶ --- داوود جمشیدیان ، متخلص به سِتین
 

رُخِ ناز تو

  تابِ  رُخِ  نازِ تو ، خواب ز چشمم ربود

  در نظرم جلوه ای  ،  از همه دنیا گشود

  خمیه زدی بر دلم  ، در شبِ  تقدیرِ  من

  جز تو کسی مونسِ ،  این دل تنها  نبود

 

                                شاعر معاصر : داوود جمشیدیان

                                             نوروز ۱۳۹۶

خیال

  شبی  داغِ  فراقِ  تو  ،  فِتاد  اندر  دل و جانم

  ندانستم شدم عاشق  ،   که بس آشفته حیرانم

  رُخت   افتاد   در   یادم   ،  خیالت  کرد  بیتابم

  شدم  دیوانهٔ  عشقت  ،  در  آن  حالِ  پریشانم

 

   فروردین ماه ۱۳۹۶ --- داوود جمشیدیان  ، متخلص به سِتین

 

دلِ دیوانه

  دلِ دیوانه ام امشب  ،  ز هِجر  یار  میسوزد

  نگاهم را  به یادِ  او  ،  به شامِ  تار  میدوزد

   شَوَم مجنون و حیرانش، اگر امشب نیاید او

   زند آتش به دل تا که ، تن و جانم بر افروزد

 

   فروردین ماه ۱۳۹۶ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

از فِراقِ معشوق

  دلا ! امشب چه غم داری ، در این سردر گریبانی ؟

  بگو  ای  همنشینِ  من  ،  که نزدِ من  تو  میمانی

  تنم چون کوره می سوزد ،  ز داغِ عشقِ معشوقی

   که  جانِ من به لب آمد ، در این بن بستِ حیرانی

 

   فروردین ماه ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

بَنگِ کِل

  بَنگِ کِلی  ایاهِه  ،   وِه  ایلِ  هفت و چاری

  دووارتِه  عید اِوَیده  ،  مَیَر  خَوَر  نداری ؟

  زِمِسون رَه گُروسِس، بیاین بِریم وِه قارون

  کِلوسِ  سَوز و  اَندَش  ،  اِویدِن  وا دِیاری

 

   فروردین ماه ۱۳۹۶ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

سَیران

  ای  گُلِ  نازی  که سَیران منی

  در گُذر از عشق ، حیران منی

  جز تو کس جایی ندارد در دلم

  تو  تمامِ   هستی و  جان  منی

 

                      شاعر معاصر : داوود جمشیدیان

از شرارِ عشق

  همه  عُمرم  ،  گرفتار  تو  بودم

  به شوقِ  وصلِ  دیدار  تو  بودم

  تَبِ عشقَت  بجانم  آتش افروخت

  شبی را من  ، که بیمار تو بودم

 

   فروردین ماه ۱۳۹۶ -- داوود جمشیدیان ، متخلص به سِتین

تا سحرگاهِ عشق

  شبی یادی ز رُخسار تو کردم

  نظر  بر چشمِ  بیمار  تو کردم

  فِتادی  در  خیالم   تا  سحرگاه

  عَطَش  بر گاهِ دیدارِ  تو  کردم

 

   فروردین ماه ۱۳۹۶ --- داوود جمشیدیان ، متخلص به سِتین