AVARDGHAHE ESHGH

                  آوردگاهِ عشق

 

  سوختم من از عَطَش ، امشب  تو بارانم بده

  چون   کویرِ  تشنه ام  ،  آبِ   فراوانم   بده

  مست کن حالِ مرا، با جُرعْه مَی از ساغرت

  نِکهتی و  بویِ خوش  ،  از لاله زارانم  بده

  گشته ام  آواره ای  بی خانمان ، اندر پَی ات

  راهِ  و رسمِ  عاشقی  ،  در  شامِ  تارانم  بده

  حال و روزِ این دلم ،  سرد و زمستانی  شده

  در  گُذر   از  انتظارِ   من   ،    بهارانم   بده

  همچو مجنونم بشوقی ،  تا که  آیم  سویِ تو

  جِلوه ای از رویِ خود ، چون  گُلعُذارانم  بده

  من  گِدایِ  درگَهِ  کویِ  تو ام  ،  ای  ماهِ من

  همنشینی    در    جوارِ    شَهسوارانم     بده

   گشته ام اینک مُهیّا ،  تا  زنم دل  را به بَحر

   گویِ  عشق و عاشقی ، در  کارزارانم  بده .

 

                      شاعرِ مُعاصر : داوودِ جمشیدیان ، مُتِخَلِص به سِتین

                                                         نوروزِ ۱۳۹۶