نوگُلِ بهاری

  شاداب  چو  نوگُلِ  بهاری  گُلِ  من

  در مَسلخِ عشق ،  بیقراری گُلِ من

  من عاشقم و  غمِ  تو  در دل  دارم

  با من تو بگوغمِ که داری گُلِ من ؟

 

                        آبان ماه ۱۳۹۶ --- داوود جمشیدیان

اوجِ غم

  ای  شبنمِ   موسمِ   بهاری

  از  حالِ   دلم   خبر  نداری

  باقطره نَمَت بشین به برگم

  تا  اوجِ  غم  از دلم دراری

 

             شاعر معاصر : داوود جمشیدیان

                          پاییز ۱۳۹۶

پِسینی زِه خزون

  یِه  پِسینی  وِه  خَزون ،  گُلُم  وِلُم  کِرد

  هر چی غمِ مِن دنیا  بی ، مِنِه  دلُم  کِرد

  رَه زِه تَیم وا رَهدَنِش ، تَش نا وِه لاشُم

  چی انگِشتِ چالِه ای ، سُحد و حُلُم کِرد

 

   آبان ماه ۱۳۹۶ --- داوود جمشیدیان ، متخلص به سِتین

BELAZE

             بِلازه 

 

  وِه بِلازه عاشقی ، یِه تَشی وَس مِنِه دلُم

  دلِ مو کم طاقته ، گُلِن بیارین وِه کِلُم

  روزا هَی وِه شوقِ گُل ، تِی وِه رَهُم تا وِه پِسین

  شَووا هَی آساره اِشمارُم وِ خاطرِ گُلُم

  هر فَی که وِه ویر اِیارُم بُرگایِ کَمونیشِه

  هر کِی بینُم فِرگ کُنه مو لیوِیوم ، یا که خُلُم

  کاشکی که تَی گُل بیدُم ، دَس ایوَندُم کُلماتِ گُل

  وِه تِیام ایدیدُم که مِنِه خیالِ گُل وِلُم

  خالَکِش وِه کِلِ نُفت ، چی اَفتویی بِرچ ایزَنه

  نَونوم که چه وا کُنُم  مو وا اِی دِلِ غافِلُم ؟

  پَلانِ که ایوَنِه وِه رِی مَی نا اِی گُلِ مو

  هَی بَرُم وِه مِنِه اوج ، لَو بَرگِ بیدِ دُنگُلُم

  اِی دِلِ عاشقِ مو چی نونِ تیری نازُکه

  روزگار هرچی غَمِن اِوِردِه نادِه مِن دِلُم

  اَی خدا رَحمی بُکُن وِه حالِ زارِ عاشِقُم

  دلِ مو کوه گِرِهدِه ، سی تِیِه کالِ خُشگلُم .

 

                        شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلص به سِتین

                                                      پاییز ۱۳۹۶                                                       

غُنچْه لبِ نازِ تو

  به رویَم باز کن  آن غُنچْه لب  را

  چو شمعی که شِکافَد قلبِ شب را

  تَب و شَهدِ لبانِ داغت ازچیست ؟

  ندانستم  من  آخَر   این  سبب  را

 

                                   شاعر معاصر : داوود جمشیدیان

                                                  آبان ۱۳۹۶

وِه بَندِه بُرگاِیِ گُل

  هرچی رُم وِه دینِ گُل، گُل وِه مو دیرِه

  دِلُم   عاشق  اَوویدِ ،  تَی گُل وِه گیرِه

  اُویدُم    زونی   بغل    وا   غمِ    دُنیا

  وِه   بَندِه    بُرگِایِ   گُل    دلُم  اسیره

 

   آبان ماه ۱۳۹۶ --- داوود جمشیدیان ، متخلص به سِتین

کاش که می گفتمت

  از   غمِ   دوریِ  تو  ،  ابرِ  بهاری  گریست

  کاش که می گفتمت ، دردِ من از بهرِ چیست

  از سرِ شب  تا  سحر ،  چشم  به راهِ  تو ام

  این دلم عاشق شده ،جز تو به آن راه نیست

 

   آبان ماه ۱۳۹۶ --- داوود جمشیدیان ، متخلص به سِتین

شمعِ مأوایِ عشق

  بیا پُر کن  ز مَی پیمانه ام را

  بِنِه  مَرهَم  دلِ  دیوانه ام  را

  بیا با خود  بیاور  در شبِ تار

  تو شمعِ  روشنیِ  خانه ام  را

 

   آبان ماه ۱۳۹۶ --- داوود جمشیدیان ، متخلص به سِتین

GHAME DEL

            

                غمِ دل

 

  بار دیگر این دلم را غم گرفت

  در فِراقت تا ابد ماتم گرفت

  گونه هایم بهرِ دوریِ رُخَت

  قطره هایی چون نَمِ شبنم گرفت

  سر  که دادم ناله تا عرشِ خدا

  اوجِ پژواکِ صدایم بَم گرفت

  تیرِ فرجامِ غَمت کردم نشان

  قامتِ افتاده ام را خَم گرفت

  از طنین و حادثِ این اتفاق

  داغِ آن را عالم و آدم گرفت

  مانده ام تنها من و این خستهْ دلْ

  آه که مارا دهر دستِ کم گرفت

  اشکِ خون جاری شد اندر دیده ام

  جانم آمد تا به لب ، قلبم گرفت  .

 

                           شاعر معاصر : داوود جمشیدیان

                                        پاییز۱۳۹۶

چشمِ بیمارِ تو

  شدم عاشق ،گرفتار تو گشتم

  چو نَم  راهیِ  گُلزار تو گشتم

  فِتادم  من  به دام ِ آن  نگاهت

  اسیرِ  چشمِ  بیمار  تو  گشتم

 

   آبان ماه ۱۳۹۶ --- داوود جمشیدیان ، متخلص به سِتین

نازِ معشوق

  خوشا آن دل که حیرانی ندارد

  غم  و   سردر گریبانی   ندارد

  به نازیْ گر دهد معشوقه کامی

  دلِ  عاشق    پریشانی   ندارد

 

   آبان ماه ۱۳۹۶ --- داوود جمشیدیان ، متخلص به سِتین

سَوَق

  شَوگارِ  عاشقی  رَه  ،  سَوَق  اِوَی  رسیده

  اَفتَو  وِه  پَسِ  مُنگَشت  ،  کَدِن  بالا کشیده

  گُلِ   مَی نا  بِنوشُم   ،   وا  با   اَفتو  دِریدِه

  چی رنگ و رِی گُل موهیشکی وِه تِی ندیده

 

    آبان ماه ۱۳۹۶ --- داوود جمشیدیان ( سِتین )

 

H8

بهترین قافیهٔ شعرِ من

  تابِ  رُخِ  نازِ تو ، هوش ربود از سرم

  ناز  کنی  با  دلم  ،  نازِ  تو  را میخرم

  ای که شدی  بهترین  قافیهٔ  شعرِ  من

  نامِ تو گُلواژه ایست حَک شده بردفترم

 

                        شاعر معاصر : داوود جمشیدیان

                                           پاییز ۱۳۹۶

گریز از بندِ عشق

  خوشا آندم که ازچشمم پَرَد خوابِ زمستانی

  مرا راهِ گریزی نیست ،ازاین سردر گریبانی

  فتادم  من  به دامِ تو ،  بجُرمِ  عاشقی امشب

  رها کن این دلِ ما را ، از این آشُفتهْ حیرانیْ

 

                                           شاعر معاصر : داوود جمشیدیان

                                                                  پاییز ۱۳۹۶

تابِ رُخِ تو

  از سرِ شب تا سحر ، در تبِ تو سوختم

  بر  دلِ  بیتابِ  خود  ،  آتشی  افروختم

  تابِ  رُخِ  نازِ  تو ،  بُرد  مرا در عَطَش

  بهرِ وِصالِ تو، من ، چشم به رَه دوختم

 

   آبان ماه ۱۳۹۶ --- داوود جمشیدیان ، متخلص به سِتین

چون بحرِ بیکرانه

  خم کرد  قامتم  را   ،   داغِ   غمِ  زمانه

  بردل غمیست اکنون ، چون بحرِبیکرانه

  دروصَفِ تو سرودم، من آخرین غزل را

  تا  جاودان  بماند  ،  آن  شعرِ  عاشقانه

 

   آبان ماه ۱۳۹۶ --- داوود جمشیدیان ، متخلص به سِتین

 

                                   ------------

 

  دلم  کرده امشب  هوایِ  شراب

   شرابی که دل را  بَرَد در سراب

   خُمارم  کند  با  تَبِ  مستی اش

   بیارَد به چشمم دَمی خوابِ ناب

 

                      آبان ماه ۱۳۹۶ ---  داوود جمشیدیان