BELAZE

             بِلازه 

 

  وِه بِلازه عاشقی ، یِه تَشی وَس مِنِه دلُم

  دلِ مو کم طاقته ، گُلِن بیارین وِه کِلُم

  روزا هَی وِه شوقِ گُل ، تِی وِه رَهُم تا وِه پِسین

  شَووا هَی آساره اِشمارُم وِ خاطرِ گُلُم

  هر فَی که وِه ویر اِیارُم بُرگایِ کَمونیشِه

  هر کِی بینُم فِرگ کُنه مو لیوِیوم ، یا که خُلُم

  کاشکی که تَی گُل بیدُم ، دَس ایوَندُم کُلماتِ گُل

  وِه تِیام ایدیدُم که مِنِه خیالِ گُل وِلُم

  خالَکِش وِه کِلِ نُفت ، چی اَفتویی بِرچ ایزَنه

  نَونوم که چه وا کُنُم  مو وا اِی دِلِ غافِلُم ؟

  پَلانِ که ایوَنِه وِه رِی مَی نا اِی گُلِ مو

  هَی بَرُم وِه مِنِه اوج ، لَو بَرگِ بیدِ دُنگُلُم

  اِی دِلِ عاشقِ مو چی نونِ تیری نازُکه

  روزگار هرچی غَمِن اِوِردِه نادِه مِن دِلُم

  اَی خدا رَحمی بُکُن وِه حالِ زارِ عاشِقُم

  دلِ مو کوه گِرِهدِه ، سی تِیِه کالِ خُشگلُم .

 

                        شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلص به سِتین

                                                      پاییز ۱۳۹۶