عروس اصفهان

 

 

برای فولادشهر ، شهر لحظه ها و خاطرات ماندگار که هرگز خاطراتش در گذشته ها محونمی شوند.

 

 

حدیث  بیکـــــــــرانی  شهر  فولاد

 

نگینی در جهانی  شهــــــــر فولاد

 

اگر خواهی  که  در وصفت  بگویم

 

عروس اصفهانی شهـــــــــر فولاد

 

دی ماه 1393 – داوود جمشیدیان

غم دلم

 

 

دلُمه غم گِرِدِه  وام ساز نیــــــاره

 

چه کُنُم وا ای دِلُم  طاقت  نداره؟

 

یا برینُم  تی گُلُم ، یا  گُل بیارین

 

اَر نیارین  گُلُـــــمِِه دِلِ  مو زاره

 

دی ماه 1393 – داوود جمشیدیان

 

سرزمین من

مو بختیاریُم وو وِ بختیاری بیدَنُم افتخار ایکنُم،وِ کوچیری وِم یاددادِن که سینه نامردِ نشونه بِگِرُم، نه پشتِ مردِ .

 

 

 

سلام    ای   سرزمین  بختیـــــــــــاری

چه   خو   کِردی   اویدی   وادیــــــاری

تو   از  نسل    بزرگ   آریـــــــــــــایی

همو  نسلی  که    بخت کِرد  واتو  یاری

شکوهِت    لاله هـــــــــــای    واژگونه

غرورِت  زرد کوه   و   آسمـــــــــاری

دیارِت     مهد   مردان  دلیــــــــــــــــرِ

بنـــــــــازُم  عزم   و ایمونی   که داری

سرای   لاله هــــــــــــــــــای   انقلابی

حدیث   بی   مثالِ  روزگــــــــــــــاری

 وِ  عزم  و رزمت،دنیــــــا شوکه اووِی

تو یاد دادی  وِ مـــــــــــردُم  سربداری

ببـــــــــــــــــــــالد رهبر فرزانه  از تو

که دائم مردِ جنگی    بختیــــــــــــــاری

 

دی ماه 1393 – داوود جمشیدیان

شیر های زردِ بختیاری

 

 

شیرهای زرد و رام نشده بختیاری از بیشه زار ایل بزرگ و ولایتمدار بختیاری آماده نبرد با دشمنان

ایران و انقلاب اسلامی و گوش به فرمان رهبر عزیز انقلاب حضرت امام خامنه ای هستند .

  ( جانم  فدای رهبر )       ای رهبر آزاده  ،  آماده ایم ، آماده .

 

 

مو  شیرِ  بختیاری  ،  زِه  دِلِ  کوهِ  زردُ م

      چی  کوهِ سخت ایمَهنُم و محکمی چی بردُ م      

مو عاشق  امـــــــــــــا مُم  مطیع امرِ رهبر

بنیامین و  اوبامان  ، اینُم  مِن جیو ایگــــردُم

مو زِ  همو گپو نُم  از  دِلِ  زرد   کو هـُــــــم

 مو   یا د گارِ   جنگُم  ،  و دشمن   نیگُدَ ردُ م

حدیثِ   دشتِ  سُهرِ  لا له  وا ژگو نـــُــــــم

مو  گو  سردارِ جنگم ، وا  ای  لباس  مردُ م

 شا عر یُم     بسیجی    ز    ایلِِ    بختیا ری

جانباز   انقلابُم   ،  وا  ا ی که  مو  لِو ردُ م

ای  رهبرِ آزاده  ، تفنـــــگ دا رُ م  مِن  دَسُم

فرمان  بده  امـــــــــــــــــاما ، آما ده نبردُ م

 

دی ماه 1393 – داوود جمشیدیان ( مجنون بختیاری )

 

دُنگلِ مال

 

 

تیه  کال   مالـِـــــــــمون  وَس  مِن خیالُم

کــاشکی   چی نِسَه  اُوو بیا   وِِ بـــــــــالُم

هَمَش   هی   وِ   ویرِشُم   وا     بیقراری 

نونم    دی    کی   ایرسُم    وِ  تیه    کالُم ؟

و اتیاش    تَش ایوَنه  وِ  لاشـــّـــم  هــردَم

   تا  وِکی  واغم  دیریش  هی  بنالــــُـــــم؟  

آسمون  دل  مو  مند   بی  ستـــــــــــــاره

مندیر  آساره ای  و  دیر    مجــــــــــــالُم

ای خــدا  په   سیچه   مو   مندمه   تی نا؟

ای  دودر عزیزمه  هی  سیش  اینــــــــالُم

 

دی ماه 1393 – داوود جمشیدیان

گل هم تبار مو

 

 

هر دم  وِ فـــِـــــرگِتُم مو ای گُل  هم تبارُم

نهلی مندیر بِمَهنُم مو هیچ  طاقـــــت ندارُم

هی یای مِنِه  خیالُم  تَش  ایونی وِ جونـــُـم

نونی که مو چندی سیت بیتا و وو بی قرارُم؟

هرفی اِیام وِ دینت چی  مَه  هی ایگـــروسی

بلات کنُم واگـــــــــــردُ م نیای و شووِ  تارُم

پَه تا وِ کی دی واهی مِنِه غـُــوارِِ عشقِت؟

هَمَش هی  وا  بگردُم و هی  دَووم  بیـــــارُم

کاشکی خزونِ عشقِت بِرِ وِ  مِن خیــــــالُم

بیای وِ مِن  دلم دی تو ای  گُلِ بهــــــــارُم

ایخوام که سی دلِ تو، هر چی گـُـلِ قشنگه

بریزُم و سرت وو وِ ری پُهــــــات  بِوارُم

 

دی ماه 1393 – داوود جمشیدیان

ترنه

می نان وَنهِ وِری شون دودَرِ آسمـاری

 

مونهِ وَنهِ همیشه وِ یادِ وارگه پـــــاری

 

تُرنَش که یا دیاری ایوفته  مِن خیـــالُم

 

چی گُل که فاش ایبو ووایاههِ وا دیاری

 

دی ماه 1393 – داوود جمشیدیان

ویر

 

 

سی همو دودَری که هَمش مِنِه ویرو خیالومهِ   .

 

 

دلُم      تنگِ   بیو  دی   وا    دیــــــــــــــاری

مو     دشتِ     تشنیُم   ،  وا ریم       بِواری

و  شوقِ   دیدنت   شـَـــــــــــــــو   خو  ندارُم

ولُم     کِردی   مونهِ    وا بیقــــــــــــــــراری

هَمَش    مندیرِ     ویدنت      ایمَهــــــــــــــنُم

مَیَر   زِ  حـــــــــــــــالِ  مو   خَوَر  نــداری ؟

      بیار     ویرت     همو    روز    مِنِه    بارون    

که دادیم   قولی   و   نــــــادیم    قــــــــراری

ندونــــــم  که زِ  هفتی   یا   وِ     چـــــــــاری

که  چینو  عشــــــقِ   مِن  ویرُم   ایــــــــاری

زِ   دَسُم   نگــــــــــــروس  ای    دودرمــــال

بیو تا  که   بـــــریم  مِن       وارگه    پاری

ایخوام  چی  شونم  ری   برگـــِـت   بشیـــنُم

که  تَم  اُووی  همو  گــــلِ   بُهــــــــــــــاری

ندیدم   چی  تیــــــــــــات  وِ  مِنِه   عمــــرُم

پــــری  روی  مونی   وِ  بختیـــــــــــــــاری .

 

دی ماه 1393 – داوود جمشیدیان

مال کنون ( کوچ ) عاشقانه بختیاری .

 

وقت ، وقتِ کوچ است  و آوای خوش کوچ وسعتِ ایل را در برمیگیرد ، پژواکِ صدای دالوی بختیاری در میان ایل طنین انداز می شود ، آنجایی که بانگ بر می آورد : وقت کوچِ   دی وا بار کنیم سوزو  ( سبز کوه ) مندیرمونه .

 

مال کنونی دی   اِویده    ، منِ مو سم بهـــــاری

و ابار کنیم  بریم  دی  زِمِن   وارگه  پــــــــاری

ایخوایم  بریم  وِ ایــلاق دی  وقتِ  کوچ    اِویده

دوارته وی سراغــُــــــــــــم   ماتم  و  بیقراری

اَیَر برُم وا  با ایل که  اوچو   دی نََمَهنــُـــــــــم

دل مو جا  ایمَهنهِ  مِن  کوهِ  آسِمـــــــــــــــاری

هَمَش پَلا گلی  هی ایا  وِ  مِن  خیــــــــــــــــالُم

چه خوش  بیدم همسو ،       که ایویدن  دیاری

دس  اینادُم  من  دَسِش  دِر ایخــــــردیم  وابایک

ایرِهدُم وِِ سرش موهزار گُلِ   بُهـــــــــــــاری

آهای  گلی بیو  دی  وا     یَک بریم    وِ ایلاق

هَمَش وِ  مِن  دلُم   بووی   آرمونُمهِ  ووراری

 

دی ماه 1393 – داوود جمشیدیان

سبزکوه ( کوه سوزو )

برای سبز کوه بختیاری  ( سرزمین اجدادی ام  ) که سربلند و استوار و تا ابد درهمجواری خورشید و آسمان جاودان خواهد ماند . 

 

سبز کوه  ای  خطه ی  زیبای  من

جای  داری  در دل شیــــدای  من

بیکرانی  در  نگــــــاهم   با  رُخت

ای  رُخت  افتاده  در رویــای  من

با  شکوهی  در نگــــــاه  هر کسی

جاودانی   در  دل  تنهــــــای   من

چهره ات عشق و  غرور من شده

با وجودت  گشته ای  دنیــــای  من

یادگــــــــــار  قوم  و  اجداد   منی

شب نشینی  در  دل  شبــــهای  من

خیمه   زد  نام  تو در جـــان و دلم

نقــــــــــــش  تو  آینه   پیدای   من

افتخــــــار من تویی ای  عشق  من

یادگار من ، بمان بر جــــــــای من

 

 

 

دی ماه 1393 – داوود جمشیدیان

هر شَو مِنهِ خیالُمی

 

تَش بِگِرن ای دوورگَل غیرذق ، مِجالو دیر مِجال هَمَش اِیان مِن ویرِ آدم . آدَمنِه و دِینو مسلمونی در اِیارِن .

 

هر شَو که یای  وِ ویرُم تونهِ صدا کُنُــم هی

 

پَلات که یان  مِن  دَسُم خومهِ  بَلاکنـُــم هی

 

هر دم اِرُم مِنهِ فِــــــرگ وِ  شوقِ  دیدنِ  تو

 

تَش که  وَنی  وِ جونُم  بُنگِ  خدا  کُــــنُم  هی

 

هرفَی  یوفتُم  وِ  دینت زِدَسُم  ایگـــــــروسی

 

نونُم که غیر ذق هی  جووَت  یَلا کُنـــُم  هی

 

یَدَم  ایای  نِهِنگُـــــــــم ، یَدَم  ایبوی  زمو دیر

 

پَلات یاری دیاری ، چه  وا  پَلات  کُنُم  هی؟

 

خالَ   زیرِ  لوواتِ   هی   یاری  مِن  خیالوم

 

وِ شوقِ نشقِ خــــــــالِت سیل وِ لِووا ت کُنُم هی

 

 

دی ماه 1393-داوود جمشیدیان

خَو پلا

 

 

هر شَو وِشوقِ یارُم هی خَو پِلاکُنُـــــــم مو

 

ایرُم  مِنهِ خیـــــــالِش خومهِ بِلاکُنُـــــــم مو

 

تَش ایوُنهِ وِ جونُم  هرفَی خَـــــــووِش ایبینُم

 

هی دَس بَرُم زیر می ناش جووَش یَلاکُنُم مو

دی ماه 1393-داوود جمشیدیان

شوقِ دیدار

 

 

چه خووِ  فصلِ  بُهار بری وِ  شیمبار

 

زخروس خون تا وِ  شَو وِشوقِ دیدار

 

هی بیا  مِنهِ  دلِـــــــــــت بلالِ  مَوری

 

وِتیات هیچ خَو نیــــــــــا ،بِمَهنی  بیدار

دی ماه 1393-داوود جمشیدیان

عاشقِ بُنگِتُم

 

 

ای دا بوگو حلالِت شیری که دادی خَردُم

 

هَمَش وِ ویرتُم دا وِ عِشقِت نیگُــــــدَ ردُم

 

هَنی بُنگِ لالایت هی ایرسه وِ  گوشُـــــم

 

عاشقِ بُنگِتُم مو، وا که دورِت بگــــــــردُم

دی ماه 1393 – داوود جمشیدیان