میلاد مولل متقین

 

 

 

 

 

شب میـــلاد مولل متقیــــن است

شب جشـن وسرور مومنین است

ملائک مــژده‌ای دارند که امشب

شب غوغاوشادی در زمین است
 

 

 

 

اسفند ماه 1392 --- داوود جمشیدیان

چشم اهوراییت

 

 

 

 

 

چیست در آن چشم اهــوراییت

من شده‌ام محــــو تماشــــاییت

عشــــق تو  دیوانه و مستم نمود

من چــه کنم با دل شیــــداییت
 

 

 

اسفند ماه1392 ـ داوود جمشیدیان

 

 

راه بی پایان

 

 

 

 

 

مرا دردیست که درمــانی ندارد

 

مرا راهیست که پایـــــانی ندارد

 

دل من در میــــان خوبـــــرویان

 

بجز وصــــل تو سامــــانی ندارد

 

 

اسفند ماه1392 --- داوود جمشیدیان

 

 

شوق دیدار تو

 

 

 

 

شوق دیـــدار تو مستم کرده است

نیست بودم لیک هستم کرده است

سالها در حســــرت دیـــــــدار تو

انتظـــارت مست مستم کرده است
 

 

 

اسفند ماه 1392--- داوود جمشیدیان

در فِراقِ تو

 

 

 

 

 

باز امشب در فِراقَت ســوختم

آتشی بر جـــان خود افروختم

باز امشب تا سحـــرگاهی دگر

چشــم بر تاریکی شب دوختم
 

 

 

اسفند ماه 1392 --- داوود جمشیدیان

 

 

عشق تو

 

 

 

 

 

دستهـــــایت بوی باران می‌دهد

بوی گل‌های بهـــــاران می‌دهد

عشق تو سرمست می‌ســازد مرا

جلــــوه‌ای از بی‌قراران می‌دهد
 

 

 

 

اسفند 1392ماه --- داوود جمشیدیان

لاله پرپر

 

 

 

 

 

می‌شود تا بیــکرانها پر کشیـــد

جامی از لعل لبت بر سر کشیــد

 

می‌شــــود در دفتر نقاشــــی ام

 

شکلی از یک لاله پرپر کشیـــد

 

اسفند  ماه1392 --- داوود جمشیدیان

 

 

بهاران

 

 

 

باغبـــانا مژده ای ده کی بهـــاران می‌رسد

آخـــر این عمر زمستان کی بپایان می‌رسد

بلبلان چشم انتظــار دیدن رخســــــار گل

مژده پیروزی حـــق کی به یاران می‌رســد

 

 

   ا

اسفند ماه 1392 --- داوود جمشیدیان

دودَرِ پَل بُریده

مکالمه تلفنی پدر و دوست دختر پسرش

 

 

با گویش و لهجه بختیاری:

 

 

 

دودَرِ پَل بُریده

 

 

 

یِه شُوی دیدُم کُرُم دَنگ ایدِراره

 

 

خَش خار تَنِ دِرِس نُفتِش ایخاره

 

 

وِش گُدُم کُرُم چِتِه چِه سیت بیارُم

 

 

وِم ایگود حالُم خو نی ، مو حال نَدارُم

 

 

گوشینهِ گِرِ وِ دَس هی صُحبت ایکِرد

 

 

مو ندونِستُم که صحبت یا چَت ایکرد

 

 

حرفاشه که گوش دادُم دیدُم که ایگو

 

 

مای لاو و گِرل فِرِندُم ، بیو تو ایچو

 

 

همی طور که هی داشتِن هی حرف ایزیدِن

 

 

سی یکیدور وا حرفا هی غِر ایویدِن

 

 

دو دَره وِ کُر ایگود عشقم کجایی؟

 

 

مو وِ جاکُر ایگودُم تو بی وفایی

 

 

دودَره فَهمی مونُم که حرف ایزیدُم

 

اما فِرگ نیکِرد که مو کوتا نیویدُم

 

 

 

وِ موگو اسکیوزمی ، شما کی باشین؟

 

 

وِش گودُم مُو لُهراسُم برین بِلا شین

 

 

در اِوی گو گرفتم ، بابا تو هستی ؟

 

 

وِش گودُم ای ناقُلا زیدی یِه دَسی

 

 

چه زِ ای کُرُم ایخوای ای پَل بُریده؟

 

سی چه هی زنگ ایزنی موبایل ندیده؟

 

دودَرِه گو من میخوام بش حال بدم ، نازمو ببینه

 

وِش گُدُم حال دی چنهِ؟ ، ناز دی چنهِ؟ ای تی دَریده

 

در اِوی گو میدونی که من کیم؟ من سانی هستم

 

دختری جذاب و دوست داشتنی هستم

 

 

وِش گُدُم سانی کیه؟ جذاب چِنه؟ دَنگ ایدراری؟

 

 

مَیَر تو بی صحاوی؟ صحاو نَداری؟

 

 

و موگو تو میدونی که لاین چیه؟

 

 

یا اینکه جغد شب کیه؟

 

 

میای امشب که با هم بریم تو وی چت؟

چت کنیم با همدیگه تا نیمه شب

 

 

در اِوی گو تو چقد باحال و نازی

 

 

تو باید عشقم بشی ، با من بسازی

 

 

مو گُدُم هونی که تو دینداش ایگردی

 

 

هو مو نیسم وابری مین جاش بگردی

 

 

دیدُم هی وِل نیکُنهِ رودَش دِرازه

 

 

هی سی مُخ زیدَنِ مو نقشه ایسازه

 

 

وِ موگو تو اون نیستی که بات نشستم

 

 

فکر کردم بم حال میدی با تو که هستم

 

 

وِش گُدُم حال دی چِنه؟ مو حال نَدارُم

 

 

که بخوام زِ کارِتو سر بِدِرارُم

 

 

اِنگاری هر چی که بی مو خَو ایدیدُم

 

 

همچو چی وِ عمر خوم هرگز ندیدُم

 

 

 

 

اسفند ماه 1392 – داوود جمشیدیان

 

 

برایِ مادرم

 مادرم یک زن روستایی بود ، از ایل بزرگِ قشقایی ، فرشته ای از نسل فرشتگان ،

  برای مادرم که معنی عشق را فقط در نگاه مهربانانه اش یافتم :

 

 

 

                               {  برای مادرم }

 

 

شکوه عشـــــق را من ، در نوای مــــــادرم دیدم

 

 

وفـــایی را اگر دیـــدم ، وفـــای مـــــــادرم دیدم

 

 

 

نوایی خوشتــــر از صوتش در این دنیـــا ندیدم من

 

 

که اوج مهـــربانی را ، صـــــدای مــــــادرم دیدم

 

اگر  جان  داشت  ارزش  تا  ،  فـدای  او  بسازم   من

 

 

تمـــام هستی خود را ، فــــدای مـــــــادرم دیدم

 

 

 

عجب آرامــــشی دیــدم در این دنیــــای رویــایی !

 

 

که من آرامشــــم را  ،  با لالای مــــــادرم دیدم

 

 

 

اگر در خـــاطرم هر دَم هــوای عشــــق سر می زد

 

 

چه عشقی بود که آن را ، با هوای مــــــادرم دیدم

 

 

 

سرودم شعــــــر زیبایی بپـــاس لطـــف و ایثارش

 

 

که من این شعــر زیبـا را ، عطا  بر مــــــــادرم دیدم

 

 

 

خـــــدایا روح پاکـــــش را به شادیهـــا مزیّن کن

 

 

چــه فضــل و هیبتی من در ، خدای مــــادرم دیدم !

 

                             

 

 

              اسفند ماه1392 – داوود جمشیدیان ( سِتین )

 

 

SHAHRE MAN IIZEH

 

 

      شهرِ من :  ایذه

 

  عجــب آب و هـوایی دارد ایــــذه !

  شمیـــم دلــــربایی دارد ایــــذه

  اگــر جویی صفــات نیـــک آن را

  مــــرام با وفــــایی دارد ایــــذه

  سَر آمــْـد از نگــاه دینـــداریست

  چه مردانِ خــــدایی دارد ایــــذه !!!

  وفـــــای مردُمش در مهـربانیست

  نــــــوای آشنــایی دارد ایــــذه

  سرافراز از شکـــوه و استــواریست

  به مُنگَشتَش صفـایی دارد ایــــذه

  ترنـُـم های بارانش چه زیبـــاست !

  به زیبــــایی نمایی دارد ایــــذه

  صـدای چشمه سارانش بلـند است

  سکـــوت پرصدایی دارد ایـــــذه

  ببــــالد بختــیاری از وجـــودش

  چـه فرهنگ و سرایی دارد ایــــذه !

  ز وصــف شهر خود شعری سرودم

  عجــب شعر و نوایی دارد ایــــذه ! .

 

                               شاعر معاصر :

                                       داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                                    اسفند ماه 1365

 

شهید

 

 

 

 

شهیـــــــــدی از دیـــــار مــــا سفـــر کرد

به وجـــه خالــــــق گـــــیتی نظــــر کــرد

 

بــه مهـــــمانـــی انبــــــــوه شهیــــــــدان

روان شــد از سیــــاهــی‌ها حـــــذر کـــرد

 

بپـــاس دعــــــــــوت معـــــشوق پاکـــش

وفـــــا بر عهـــــد خــود گـــاه سحــر کرد

 

بـــه همــــراه دگــــــر همــــسنگرانـــــش

سلاحــــــش بر ســــــر دشمن تبـر کــــرد

 

به لطـــف حـــــق دل خصـــــم زبــــون را

پریشــــــان خاطــــر و خونیــــن جگر کرد

 

زشــــوق وصــــل دیــــدار خـــــــــدایش

 

سبکــــــبال از دل آتــــــش گـــــــذر کرد

 

روانَش    شاد    مولایم    خمینی

که ایـــــمان را به گیـــــــتی مستقـــــر کرد .

 

اسفند ماه 1366ــــ داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

چشم‌اندازی بر ادبیاتِ مُعاصرِ زاگرس نشینان

در پهندشتِ این دیارِ پر افتخار و در مجاورتِ کوههای پوشیده از برفِ سلسله جبالِ زاگرس، در آنجایی که مردانی باصلابت و زنانی بانجابت ، با استعانت از فرهنگ و آدابی کُهن در سرزمینی سراسر حماسی که نشانگرِاصالتِ دیرینه فرهنگیِ شیفتگانِ این خطهٔ همیشه جاوید است و از دیرباز در برابر تهاجمِ فرهنگیِ بیگانگان مَصون مانده است و این میراثِ کُهن را از نیاکانِ خویش به ارث برده‌اند مردمانی زندگی می‌کنند که به ایلِ بختیاری معروفند.

در راستایِ اشاعهٔ فرهنگِ این مرز و بوم و در میانِ این قومِ سربلند و سرافراز هُنر و ادبیات از دیرباز به عنوانِ دو واژهٔ سمبُلیک موردِ توجه خاص و عام بوده و هُنرمندان این وادی که به حق وارثان بر حق فرهنگِ اصیلِ بختیاری بوده و هستند هر کدام به بهانه‌ها و عناوینِ مختلف پا به عرصه و میدان هُنر گذاشتند.

دیرگاهیست که هر هُنرمندی به نوبه خود و با ارائهٔ آفرینشهای ادبی هر آنچه را که در توان داشته و دارد تقدیمِ طالبان و شیفتگانِ هُنر نموده و می‌نماید. در میان انبوهِ این هُنرمندان متعهد ، شاعران و ونویسندگان نیز بنا بر طبعِ ذاتی و رسالتِ خطیرِ خویش همپای دیگر هُنرمندان با ارائه آفرینش‌هایِ ادبی ، رساترین نغمه‌های پرشور این دیار را خلق کرده، سروده و به سَمع و نظرِ تِشنگانِ شعر و ادب رسانده‌اند.

 در میانِ بِلادی که مردمانِ اصیلِ بختیاری در آنجا ساکنند نام ایذه نیز آشنا و مُعَرفِ حضورِ تمامیِ کسانی است که قومِ بختیاری را به رسمیت شناخته‌اند. در زمینه هُنر و ادبیات  چندانکه از شواهد بر می‌آید ، هستند هُنرمندانی که به دلایلِ مختلف ،گمنام مانده‌اند  و  هم اکنون به فعالیتهای مُستمر در زمینه‌های هُنری ، مُتواضِعانه ، مُخلصانه و بدون هیچ ادعایی در جهت اِعتلای فرهنگِ این مرز و بوم ، در این  شهر هنرنمایی می‌کنند .

 

       با آرزویِ توفیق روز افزون برایِ تمامیِ این هُنرمندانِ گرامی .

 

 

                                                              شاعرِ مُعاصر : داوودِ جمشیدیان - متخلّص به سِتین

 

                                                                                            بهار ۱۳۶۶