GOOLE MO

   شاهکاری جدید در ادبیاتِ بختیاریهایِ زاگرُس نشین   :

 

                       گُلِ مو

 

   یَو بِریم زِ مال وِ دَر  ، یِه چی بِگُم سیت

   جا همه دُرگل نیدوم ، یِه تارِه از میت

   چی نِسَه هر شَو اِیای ، وِ مِن خیالوم

   خَو پِلا زَنِه سَرُم  ، مِن خَو کُنُم پیت

   وا اَمشَو چارده شَووِه ، تِیم خَو نداره

   لاشِم اُووِی چی پوسی ، هیچ نیخورُم قیت

   وِریسِن وَنُم کُلمات ، خِفتِش کُنُم نام

    اَر نَیای مِن جوشیره ، تا بِوینُم ریت

   یادِته که وِم گودِی ، تو زِندِه ایمی ؟

   چَن وَخ پیش که تَیم بِیدی ، زیرِ دِرَه تیت

   هرفَی که چی نِسَهی ، یُفتُم وِه دِینِت

   هی گُروسی زِه بَرُم ، مونِه کُنی خیت

   عاشقی تَش بِگِرِه ، دَرمون نَدارِه

   عاشِقُم کِردِه هَمو  تِیایِ رَنگیت

   تا وِه کی پَه دِی اِیای وِه مِن دِلِ مو ؟

   اِویدِه زِه رَه رسیدِه موسمِ شیت  .

 

                                                       شاعر مُعاصر :

                                                             داوود جمشیدیان ، مُتِخَلّص به سِتین