KHABE NOOSHIN

    

                                       کامِ دل

 

  یک شبی دلبر دلِ ما را ربود

  چترِ آغوشش به رویِ ما گشود

  چون زدم دستی به تابِ زُلفِ او

  از تبِ زُلفش برون شد بویِ عود

  خیره گشتم در میانِ سینه اش

  تُحفه ای دیدم که مثلِ آن نبود

  لب  نهادم  بر  لبانِ  نازُکش

  طَعمی از شَهدِ لبَش برلب نمود

  در گُذر از آزمونِ سختِ عشق

  خالقْ ، ایمانِ مرا می آزمود

  مرحبا! بر شاهکارِ خِلقتَش

  بر هُنرمندیِ نقاشش درود

  ناگهان از خوابِ نوشینِ سحر

  باز شد چَشمانِ مستِ من چه زود!

  دور شد از دیده ام این اتّفاق

  قصهٔ ما را بجز خوابی نبود.

 

                  شاعرِ مُعاصر : داوودِ جمشیدیان مُتِخَلِص به سِتین