GOLE LILIROKHE MAN

                  گُلِ لیلی رُخِ من

 

  ای  گُلِ  لیلی رُخِ من ، که این همه  ناز میکنی

  به جرمِ عشق  مرا چنین   غَرقِ  نیاز   میکنی

  می کِشی ام تو درعَطَش،می بری ام توتا جُنون

  بگو به من  که غُنچه لب ،  بهرِ که باز میکنی؟

  در  شبِ  بیقراری ام    ،    دامِ  نیاز   می نَهی

  به ناز و عِشوه ات   مرا   ،  بنده  نواز میکنی

  گَه  به نگاهِ  مَستِ خود  ،   تیرِ غَمَم  تو میزَنی

  گَه به سرایِ عشقِ  من  ،  تاخت و تاز  میکنی

  بانگِ جَرَس  که میزنی  ، خوف  فَواره  می کند

  خَنجَرِ کین  به قلبم  از   اوجِ  و   فراز    میزنی

  داغ و  شَرَر که  می نَهی ،  بر تنِ نیمه جانِ من

  بَذر  کُدورَتَت  به  دل   ،  یک  شبه  یاز  میکنی

  فکرِ من این شده  همه  ،  تا که رِسَم  بسویِ تو

 بر سرِ راهِ   عشقِ  من   ،    راه  به ماز  میکنی

  آمده ام  به تنگ  از  ،   خونِ دلی  که خورده ام

  از دلِ عاشقم  چرا    ،   سَلبِ   جواز  میکنی ؟.

 

  شاعرِ مُعاصر:  داوودِ جمشیدیان ( سِتین)