KELAR

   تراژدیِ عشق در گُذر از کِلار ( کِلار نامِ کوهیست در چهارمحال و بختیاری )

 

                            عشقِ کِلاری

 

   اَی    دُدَرِ    خیالُم    ،    زِه     ایلِ   بختیاری

   مو   عاشقِ   تیاتُم   ،    خوتَم   خَوَر   نداری

   تو چی مَه ایگُروسی ،  مو چی نِسه وِه دینِت

   تو  سِتینِ  دِلُمی   ،  اَی  گُلِ   هَفت و  چاری!

   دِلُمه    ایدِراری   ،    جور   آردِ    مِنِه   تاپو

   خین  وِه دِلِ  مو کِردی  ،  پَه کَی اِیای دِیاری؟

   بیو بِریم   وا با  یَک   وِه  دشتِ   سُهرِ  لالی

   پَه  مَندیرِ  چه مَندی ؟ ،  بُکُن  دِی  گِردِواری

   بنیّر وِه رنگِ زَردُم ، چه کِرده  وا مو عشقِت

   اَرس ایریزُم سی بختُم ،  مو چی اَوره بهاری

   سی دِلِت  وا  بِچینُم    ،   هِزار  گُلِ  بوسونی

   وِه دشتِ  سَوزه  شیمبار  ،   یا کوه  آسِماری

   سی   دیدَن    رُخِ  تو   دلِ  مو     کوه   گِرِده

   دَسِت بِنِه  مِن دَسُم  ،  بِریم مِن   وارگه پاری

   دِلُم هوایی اَووید  ،   سی  پَل و  تِی وُ  بُرگات

   لَووامون مِن لَووه یَک ،  مِن  دِلِ  سوزِماری

   خدایا  یا  بیار دِی   ،    اِی گُلِنه  وِه  کِل  مو!

   یا که بُکُش مونه دِی ، مِن اِی شَووه غُواری.

 

         شاعرِ مُعاصر : داوودِ جمشیدیان ( باتَخَلُصِ ادبیِ : ( سِتین )

                                      شهریورماه ۱۳۹۵