تُرنهِ گُل

سی هَمودودَری که وقتی تُرنَش اِیاوادِیاری لیوَش ایبوم.

رَهدُمهِ مِنِ خیال وا تُرنهِ گُـــــــــل

از مِجالَ تا دیر مِجال وا تُــــرنهِ گُل

همه دَم همهِ دَمون موواش ایسوسُم

هی ایرم ری وِ زَوال وا تُرنهِ گُــــل

عــــاشِقُم کِرد هوشِنِ بُرد وِ سَرِ مو

بی خیـــــال نَه ، واخیال واتُرنهِ گُل

هر کُجهِ که هی ایــــــرُم اِیاوِ ویرُم

حتی وقتی رُم شِکـــال وا تُرنهِ گُل

از ایچو تا مــالِ گُل وِ شوقِشوم مو

مِنِ کُوه وِ مِنِ مـــــــال وا تُرِنهِ گُل

مَندیرش مَندُم اما نونُم که سی چه؟

روزِ مو کشید وِ ســــال وا تُرنهِ گُل

عــــاشق وگیزُم چی ماری که ایسُرِ

هی ایرم ایبال اوبال وا تُـــــــرنهِ گُل

آرمونِش مَند مِن دلُـــــــم تا وِ قیامت

اُویدُم اِشکندِه بـــــــــــال وا تُرنهِ گُل

اِنگاری همی دوش بی که دیدُمِش مو

قربونِ دوشِ اِیمِجـــــــال وا تُرنهِ گُل

دَس اینادُم گَــــردَنِش وایَک ایرَدیم

زای مال تا وِ او مال واتُرنهِ گُـــــــــل

یادُمِ چه خوش بیدیم وُ هی ایخوندیم

بیتِ خو وِ دی بلال واتُرنهِ گُـــــــــــل

هر چی که رَهِدُم دینش نکِرد اِفـــــاده

  بی قرارِ تیه کال واتُــــــــــــــــرنهِ گُل

مرداد ماه 1393 – داوود جمشیدیان