رنگِ رُخسارِش

قشنگ ترین رنگی که وِ عُمرم دیدُم رنگِ رخسارِ دودَریه که هَمَش مِنِ خیالُمهِ.

چی آساره دی بیو وِ شووِ تــــــــارُم

اَر نیای تا دمِ صُحو مو خونـــــــدارُم

وقتی که وِ شوقِ ریت هی بیقـــرارُم

وِ زمستونت مو مندیرِ بهــــــــــارُم

اَر بیای مِنِ دِلُم جابِگــــــــــری تو

هر گُلی که بِهترِ موسیت اِیــــــارُم

رنگِ رُخسارِت که یوفتهِ مِن خیـالُم

بهترین رنگِ مِنِ ویــــــــــرم ایارُم

اَر اِویدی گـــــلِ مو وِ دشتِ جونُم

چی نَمِ بارون وِ ری بَرِگ ایبـــــارُم

تا وِکی مندیرِ دیدَنِت بمهنُــــــــــم

بیقرارِت مندُمِ طاقت نَــــــــــــدارُم

روز که رَ ، ما هم که رَ کشید وِسالی

دی بیومِنِ دِلُم گــــــــــــــلِ بَهارُم

آرمونِ ویدَنِـــــــــت مَند ، وِ دلِ مـو

سی همیشه ویرومی ، نیــــــری وِ یادُم

مرداد ماه 1393 – داوود جمشیدیان