تی نا عشقِ مو

یه روزی مو عــــــــــــــــاشقِ دُدَری بیدُم

همیشه ، هر دَم ایخواست سیش گُل ایچیدُم

وِ گل بوسونی تا گُــــــــــلِ شقــــــــــایق

هر گُــــــــــــــلِ قشنگی که موهی ایدیدُم

هر دَف که سیم ناز ایکــرد خوحــالی داشتُم

وقتی که نیدیدومِش ایتــــــــــــــــــر کیدُم

دَس اینادُم مِن دَسش وا یَـک ایگَشتیـــــــم

وِ شوقش و هــــــــــــــــر جایی مو ایپریدُم

وقتی که هوتی موبی دنیـــــــــــــــانهِ داشتُم

اِنگــــــــــــاری و عشقی که خواسمُ رسیدُم

ویرُمه یه روزی که وا هم ایگَشـــــــــــــتیم

نَم نَم بارونِ ری پَلِـــــــــــــــــــــش ایدیدُم

سیل ایکردُم مِن تیـــــــــــــــاش اوهی ایمَندُم

عَسکی وازُلفِش مِنِ ویرُم کشیــــــــــــــــــدُم

فِرگ کِردُم که هـــــــــــر چی مِن دنیا موگَشتُم

هَمچـــــــــــــــــــــو هو لیلی رُخی و تی نَدیدُم

روز و شوهی ایرَهدو وایَک بیدیــــــــــــــــم ما

هـــــــــــر چی که خوشی بیدِن موهـــی ایدیدُم

یِه روزی وِ بَخت اقبــــــــــــــــــــــــــــالِ بَدِمو

خَوَری وِ مو رسید بَدجور اشنـــــــــــــــــــــیدُم

دودَرِ عشـــــــــــــــــــــقِ مونـــهِ دادِن وِشی رَ

مَندُمِ خومهِ وِتَک هی آه کشیــــــــــــــــــــدَم

چه کُنُــــــــــــــــــــم که مَندُمِ خومهِ وِ تی نــا

نونُم که سی کی دیه وا گُــــــــــــــــــل بِچینُم

ای خدامونهِ بِکُش مِن مال نَگــــــــــــــــــردُم

یادِگــــــــــــــــــــــــــــارِ عشقُمِ واکَس نبینُم

مرداد ماه 1393 – داوود جمشیدیان