می نا سُهر

سی دودَرِ می نا سُهری که وقتی وِرَه ایره تَش وِ دِلُم ایوَنهِ.

می نا سُهرِ دُنگلی تَش وَند وِجونُـم

تیرِ مِرزِنگِ تیاش کِـــــــردِه نشونُم

لو وَلِش چی برگِ بید تیاش خُمارِن

بُرگَلِش هِلالِ مَه مِن آسِمونُــــــــم

عاشِقُم کِرد وَندُمِه وِ آسِمــــــــاری

عــــــــــاشِقُم ، یا لیوِیُم ولا نَدونُـــم

خـــــــالَکی وِنُفت داره خیلی قَشنگهِ

رنگِ زردِ خالکش بــــــــرگِ خَزونُم

وقتی که سَیلُم کُنهِ تَش ایگِـــــــروم مو

چـی اَفتو بِرچ ایزَنهِ وِ آسِمــــــــــــونُم

هَمســـــــــــوکه وِ رَه ایره تَو ایکنُم مو

بی قــــرار و عاشقهِ ابرو کمونُــــــــم

نـــــــــاز کُنهِ ، تاووم ایده ، نیا سراغُم

مو هَمش سی دیدنش دل نگـــــــرونُم

گُل مو مِنهِ گُلا نظیـــــــــــــــر نَداره

نومهِ هو همَش ایـــــــــــــا وِردِ زَوُنُم

دلِ مو نازُکتـــــــــــــــرِ وِ نونِ تیری

دی بیو سی دیدَنُم ای مِهـــــــــــرَوُنُم

دودَرهی جُونُم بِگِـــــــــــر بِدهِ جَواوُم

مو اسیرِ عِشقِــــــــــــتُم دَردِت وِ جونُم

 

خرداد 1393 – داوود جمشیدیان