برگِ زرد عاشقی

   برگِ زردی  از درخت افتاده بود

   مژده ی  فصل خزان را  داده بود

   با  خزان  بار  دِگر  عاشق   شدم

   عاشقی  هم   اتفاقی   ساده  بود

 

                  شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                              پاییز 1400

در دامنِ دَهر

   عمریست که خو گرفته ام با غمِ دل

   دل را غم من باشد و  من را غمِ  دل

   انداخت  مرا   زمانه   در  دامن  دَهر

   تا اینکه  مرا  بَرَد  به  هر جا  غمِ دل

 

                    شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                             اسفندماه 1400

وِه دینِت

   اِخوام بِیام وِه دینِت

   هیشکی  نَوا  بِوینِت

   زِه سَرِه شَو  تا سَوَق

   نِشینُم   وِه   کَمینِت

 

            شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                     اسفندماه 1400

فقط عشق

   درد ها را  ، عشق درمان می کند

   هر لبی را ، عشق خندان می کند

   دل بده بر عشق ای نادم ، که عشق

   گبر و  مُرتَد  را  مسلمان  می کند

 

                        شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                                 اسفند ماه 1400

بَرقِ نگاه

   هوش از سرم بُرد ، برقِ نگاهی

   هرگز   ندیدم    اینگونه   ماهی

   هر شب  به خوابم آید رُخی ناز

   با خالِ مِشکین  ،  مویِ سیاهی

 

                 شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                           اسفندماه 1400

جِنَت و ذِلَت

   باغِ  نگاهِ  تو  مرا جِنّت است

  جِنّتی از بویِ خوش و نِکهَت است

   گر  هَوَس  غیرِ تو  روزی کنم

   این هَوَس غیر مرا ذِلت است

 

                     شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                               اسفندماه 1400

پستی

   ای آنکه  دلِ  مرا  شکستی

   رفتی و  به غیر  دل ببستی

   با  تیرِ   جفا  زدی  به  قلبم

   حقّا که دَنی و رَزل و پستی

 

                               شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                                        اسفندماه 1400

لَو بَرگِ بیدی

   تَش نادی مِنِه دلوم ، لَو بَرگِ بیدی

   اِوَیدوم که بینومِت ،دیدوم  نَبیدی

   آهِ  سَردُم   بِگِرِت  ، که   روزِ   آخِر

   بی بَفایی کِردی وُ ، دل زوم بُریدی

             

                                     شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                                              اسفندماه 1400

چُم وُ رِچ

   چُمی وَس وِه مِنِه مال ،رِچ کِردِه دَسام

   خوام بِروم وِه سَیلِ گُل ، رَو نیگِرِه  پام

   عشقِ  گُل گِرِه زِه  تِی  ، خَو  وُ  خیالوم

   اَر نَروم  سَروَقتِ  گُل  ،  دَینِه گُلُم   نام

 

                       شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                                اسفندماه 1400

رِی گُلالِ دنا

   برف اِوَی  وِ رِی دنا  بازم دواره

   یه گُلی مِن مالمون دل بیقراره

   کاشکی گُل چی اَفتووِی بیا دِیاری

   مو دلُم کم طاقته  طاقت نداره

 

                               شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                                         اسفندماه 1400

بیتِ بلال

   بِیَو بِریم وا با یَک ، وِه سَیلِ دشتِ شیمبار

   دسامون مِن دسه یَک ، بِگردیم مِنِه گُلزار

   تو کِل بِزن سی دل مو ،مو هم زَنُم وِه گاله

   وِه  زیرِ  لَو  بِخونیم  بیتِ   بلال  وُ  یار  یار

 

                         شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                                 اسفند ماه 1400

تَشِ تُنگ

   بِیَو بِریم  وِه  کوه  دِنا  ، غُنچه کِلوس  بچینیم

   کوگ و  تُهی  وُ  پازَن  وُ   اَندَشتِ   تَر  بِوینیم

   تو کِل بِزن  سی دلِ مو   ،  تا مَم  زَنُم وِه  گالِه

   دَساموُن مِن دَسِ یَک و  پا تَشِ تُنگ بِشینیم

 

                               شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                                        اسفند ماه 1400

شوقِ پلات

   باز عید اِوَی ، بهار اِوَی ،دِلُم هواته کِرده

   جا  نیگرِه  نازُک دِلُم  ،  هوا  تِیاتِه  کِرده

   آرمونِ دیدنِه رُخِت ، تَش نا وِه لاش و جونُم

   خَو وِه تیام نیا ، تیام  ، شوقِ پَلاتِه کِرده

 

                        شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                                 اسفند ماه 1400

 

دلبرک ِنازِ من

   دلبرکی با دلِ ما  ، عشوه و ناز می کند

   این دلِ عاشق مرا  ،  غرق نیاز می کند

   گه ز کمانِ ابروان ، چهره به اخم  میبرد

   گه به تبسم لبان ، غُنچه به باز می کند

 

                        شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                                 اسفندماه 1400

بادِ وَزان

   چون گذرد صیف خزان می رسد

   موقع   آن   باد   وزان    می رسد

   فصلِ  رَز و  ساغر و  ساقی و مَی

   موسمِ   میوه ی   رَزان   می رسد

 

                     شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                              اسفندماه 1400

غریبِ آشنا

   در مسلخ عشق ، یار ما را نکشید

   زیبای ترین   کار  خدا  را  نکشید

   گفتند که آشناست آن یار غریب

   آن  یار  غریب   آشنا  را   نکشید

 

                       شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                                اسفند ماه 1400

به کام دلبر

   عمریست که فِتاده  ،  این دل به دام دلبر

   تا که دهد از این لب ، شهدی به کام دلبر

   پرواز  کرده  رفته   ،  بر  تارکش  نشسته

   ای کاش  پر نگیرد  ،   این دل  ز بام  دلبر

 

                                   شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                                              اسفند 1400

یک بیتِ ناب

   در وصفِ دختری ناز ، یک بیتِ  ناب گفتم

   گفتم برایت ای عشق ، من از شراب گفتم

   گفتا به من چه گفتی در مصرعی از آن بیت

   گفتم  ز با تو بودن  ، در  وقت خواب گفتم

 

                       شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                                   اسفند 1400

  

دلدادگی

   مرا  با  غم  رها  کردی  و  رفتی

   زدی  پیمان  بسته  را  گسستی

   غلط کردم که دل دادم به عشقت

   ندانستم که پستِ پستِ پستی

 

                  شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                           اسفندماه 1400

خواب

   شبی با یاد تو من خواب رفتم

   در  آغوشت همه  بیتاب رفتم

   نهادم لب بر آن لب های داغت

   به خواب بوسه های ناب رفتم

 

                    شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                               اسفند 1400

تَمکین به عشق

   مُطرب مَزن دگر ساز ، تا یارِمن بخوابد

   چون قُرصِ ماهِ تابان ، بر رویِ من بتابد

   در خوابِ ناز امشب تَمکین کند به عشقم

    از بینِ  جمعِ  عُشاق  ،  تنها  مرا بیابد

 

                                        شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                                                 اسفند ماه 1400

اسیرِ پیمانه

   ترسم  بِرَوی  و  بی تو  دیوانه  شوم

   افتاده به بندِ غم ، در این خانه شوم

   از  داغِ   فِراقِ  رویِ  تو  تا  به  سحر

   روکرده  به مَی  ،  اسیرِ  پیمانه شوم

 

                                شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                                         اسفند ماه 1400

اشکِ فِراق

   از بس پی ات فِتادم ، این طاقتم سر آمد

   اشکِ  فِراقِ  رویَت ،  از چشمِ من بر آمد

   از دستِ  خاطراتَت   ،   بارِ  سفر  ببستم

   تا  به سفر  که رفتم  ،  یادِ تو  کمتر  آمد

 

                           شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                                    اسفند ماه 1400

با دلبر

   یک شب بخواب دیدم،با دلبری نشستم

   لب بر لبش نهادم  ، زُلفش  فِتاده دستم

   تا رُخ  بر او گشودم  ، دل از دلش ربودم

   ناگه ز خواب جَستم ، پِلکی دگر  نبستم

 

                              شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                                      اسفند ماه 1400

مَرهَم

   غَمَت فِتاده  بر دلم  ،  ز دل  جدا  نمیشود

   مَزَن تو مَرهَمی بر آن ، که آن دوا نمیشود

   چو تِشنه مُرغِ خسته ای ، نشسته رویِ بامِ ما

   مَزَن تو سنگ بر سرش ، دگر رها نمیشود

 

                        شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                                  اسفندماه 1400

خین

   زِ اَورِ تِیَلوم ، هَی خین اِیباره

   دلِ کم طاقتُم  ، طاقت نداره

    نداره نا دِیه ،  تاکردِه لاشُم

    که تا داغُمِه  وِه  دُنیا  دراره

 

                             شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                                      اسفندماه 1400

تَبِ داغِ داغ

   چو به یادِ تو  فِتادم ، غم دل سراغم آمد

   گُل حَسرتَم شِکُفت و ، به میانِ باغم آمد

   بسیار گریه کردم  ،  ز فِراقِ  رویِ  ماهت

   ز شرارِ آن فِراقَت  ،  تَبِ  داغِ  داغم  آمد

 

                         شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                                  اسفندماه 1400

ساقیِ ما

   صُبح است و ساقیِ ما  ، یادِ شراب کرده

   یادِ شرابِ ناب و ، یک چُرت خواب کرده

   پُر کرده جامِ  ما را  ،  از آن  شرابِ نابَش

   مستم  نموده  ساقی  ،  بر ما  ثواب کرده

 

                          شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلص به سِتین

                                                   اسفند ماه 1400

به خوابِ من

   کاش امشب دلبری آید به خوابِ من دَمی

   تا  دگر  بر دل  نمانَد  ، غُصه و  آه و  غمی

   انتظارش را کِشم  ، تا اینکه  آید سر رسد

   هَمچو  برگِ تِشنه ای   در  انتظارِ  شبنمی

 

                          شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                                  اسفند ماه 1400

در بَندِ شامگاهان

   ما  را غمیست  بر دل  ،  اَندَر  فِراقِ  یاران

   اشکی روان زدیده ، چون قطره های باران

   چَشم انتظارِ  وَصلیم  ، در  بَندِ  شامگاهان

   تا  بُگذرد  زمستان  ،  از  رَه  رسد  بهاران

 

                         شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                                  اسفند ماه 1400