شـــــب آمــد و دوباره، دل بیـقـرار گشته
در حســرتِ نـگاهـی، بر زُلــف یـار گشته
با تــیرِ غــم مــزن تو، آتش به روح و جانم
آن موســمِ خــزانِ، من بی بــــهار گشــته
دل بــیـقرار و حیـــران افـتـاده در پــی تـــو
سر گشته و پریـــشان در شبِ تار گشته
صدبار صبر و طاقت، باخود چو پیشه کردم
شـاکی ز جورت ای یار،این دلِ زار گـشـته
ســاقی بیـا و پُـر کن، این جـام می دوباره
کـیـن دل اســیرِ دستِ ، این روزگار گشته
خواستم که تا بیوفتم، بر برگت ای گُلِ من
دل راهــــی گُلِ تـــو در لالــــه زار گشــتــه
بر خاستم ز خواب و چون دیده بر گشـودم
جسمم بـه جـرم عشقت بر سرِ دار گشته
من ماندم و غمِ دل،در این خزانِ بی عشق
با کــوله باری از درد ،دل غـمگُـسار گشـته.
خرداد ماه 1394___ داوود جمشیدیان ( سِتین )