مست و خرابِ عشق

  در گُذر  از   خاطرات  ،  نامِ  تو   را  یافتم

  در شبِ  تنهایی ام    ،   آه  که  من  باختم

  اوّلِ  شعرم  که  شد  ،   قافیه ام    بند  شد

  با   دلِ   بیتاب   خود   ،    قافیه ای   بافتم

  مُرغِ دلم  پَر  گرفت  ،  در هَوَسِ  رویِ  تو

  بهرِ  وِصالِ  رُخَت  ،   سویِ  تو  می تاختم

  مَست و خرابم که کرد ،  چشمِ  اَهورایی ات

  جامِ شرابم  شکست  ،  سویِ  تو   انداختم

  خاطرهٔ   عشقِ  تو   ،  داغِ  مرا   تازه  کرد

  کاش که این  شعر را  ، کاش  نمی ساختم .

 

          مرداد ماه ۱۳۹۵--- داوودِ جمشیدیان ، مُتِخَلِص به سِتین