شِکوِه هایی از دلم

شِکوه  دارم   از  دلِ    دیوانه ام

از جفایش عاشقی بی خانه  ام

از عَطَش میسوزم ولب تشنه ام

در  هَوَس   بر  جرعهٔ   پیمانه ام

بیقرار   از   بهرِ   معشوقم  نمود

آن  خُمارِ  عشق  در   میخانه ام

حالِ مارا خوش نباشد  هر  دَمی

تا  ابد  با  عشق  من   بیگانه ام

ناله سر دادم   ز  دستِ جورِ   او

گوشه گیرِ   خُفته  در    ویرانه ام

خواستم  تا  اینکه  نازی را   خَرَم

جای  آن  دادم   همه    بیعانه ام

بردلِ برگِ  فَلَک حَک شد    شبی

قِصهٔ     ناباور     و      افسانه ام

در عجب  ماندم   ز  خویم   تا  ابد

از    طَنینِ    شاخِصِ     رندانه ام 

 

نوروز ۱۳۹۵ --- داوود جمشیدیان مُتِخَلِص به سِتین