مَندیرِ گُل

ایخوام بدُم  وه دَسِت  ،  مو یه گُلِ بهاری

ای  گُلِنهِ  مو   چیدُم   زه   کوهِ  آسِماری

همه دُنیانه گشتُم ، تا که رسیدمهِ  تَیت

دی  ناز نکن  ای  دودَر    زیتر   بیو  دِیاری

بیو وه مِن دلمُ دی  که  مو  طاقت  ندارُم

وا خینِ  دل  گذشتُم   وه   مرزِ   بیقراری

ای گُلِ هفت و چارُم ، دردِت زَنهِ وه جونُم

سَرِت بِنهِ کِر گوشُم بوگو که دوسُم داری

بیَو بریم وا با یَک تا خوش بوویم وو گَردیم

دَسِت بِنِه  مِن دَسُم تا ریم  وه سوزماری

بِل لَو بِنُم  مِن لَووات ، مِن چیلته بِووسُم

تا ای بوس هو بِمَهنهِ ،هَمَش وه یادگاری

ایترسُم که  بمیرُم  ، آرمون وه دل بِمَهنُم

آهِ   دلُم    بِمَهنه    وه  مِنِه   وارگه پاری

پَه دی بیو که مُردُم ،مو وَستُمِه وه زونی

کَدُم  برید ، خَل  اووید ، چی تَرکهٔ  اناری

شَو رَهدو صُحو اوویده ،مو مَندیرِتو مَندُم

بیو وهِ مِن دلُم دی ، پَه سیچه دَنگ دِراری؟

 

 

مرداد ماه ۱۳۹۴ ---  سِتین