شاهکاری جدید در ادبیات زاگرس نشینان

زمستان فرا رسید و برف دیار بختیاری را سفید پوش کرد ، در اندرونی سیاه چادرهای ایل بختیاری پژواک صدای نبض قلب هایی عاشق در دل زردکوه  طنین انداز میشود ، بختیار پسر ایل برآنست که  هرچه زودتر معشوقه اش را ببیند و اندکی دورتر و در روستای همجوار آساره ( ستاره ) دختر زیبا روی ایل بیقراری می کند ،  زیبا ترین تراژدی عشق در قالب دلنوشته ای قلم زده میشود و بر دفتر شعرم حک میشود ، قلم من بر این باور است که : عشق هرگز نمی میرد و تا تاریخ پایدار است عشق نیز جاودان خواهد ماند .

 

برفِ عاشقی

 

سرگُذشتی خوام بوگوم زه وارگهِ پاری

عاشقی ،گُل کِرده مِن دلِ بختیاری

زردکوهنهِ برف گِرهد ریش برف اِبارهِ

دُدَری وه مِن او مال  ، دل بیقرارهِ

هی ایا وه ویرِمو خَو نیبَرُم سیش

نونُم که چه وا کُنُم سی دیدن ریش؟

خَووُ قیتِن وم گِرهد ای دُدَر مال

عشقِ هو هی ایکِشُم ایبال و اوبال

چی گُلو وه دینِشُم چی مُشک گُروسهِ

لاشُم سیش گُر ایگِره چی تَش ایسوسُهِ

هرفی که مِن مالشون ایا دیاری

چی گُلی که سوز ایبو وه سوزِماری

خالکِ نُفتِش زَنهِ هی تَش وه جونُم

هرجا که دلِش ایخوا هی ایکِشونُم

عشقِ هو وَس مِن دِلُم درودرُم کِرد

هر دَم هی تاووم ایده دَس وه سَرُم کِرد

کاشکی که سی همیشه  بیا وه بالُم

آرمونی زه مو وُراره  ، تیهِ کالُم

ای دُدَر دی رَه بِوَر وه حالِ زارُم

مَر نَونی کم طاقتُم ، طاقت نَدارُم؟

دل مو چی کاردیمِ تَری ایمَهنهِ

ایجوری نَیَنجِنِش بِل تا بِمَهنهِ

ای خدا کاری بُکُن دی برف نَوارهِ

بَختُمِ تو واز بُکُن وا با ستاره

خوام بِرُم وه مالِ گُل رَهم نا هُوارهِ

دلِ مو سی دیدَنِش طاقت نَدارهِ

بهمن ماه 1393 --- داوود جمشیدیان