قصۀ عشقِ مو

اَیَردیدی که عاشقی وِمعشوقش ایگو:خووِتهِ دیدُم بدون که دُروگُـدِ چون آدمِ عاشق هیچ خَونداره.

دودَرِ خیــالِ مو یووا دیــــــــــاری

اَرنیای ، وا چه کُنُــم وا بیقـــــراری؟

شو و روز هَمش ایـای مِنهِ خیـــالُم

وا خیالِت چه کُنُم گُـــــلِ بختیاری؟

مونه هی ودینِ خوت کشی تو هر دَم

وا با اوتیا قشنــــــــــــگی که تو داری

عـــــــــــاشقِت اویدُم وُ دیوونتُم مو

زیدومـه وِ کــــــــوه مَیرَ خَورَنداری

اَر ایخوای بِوینی که تا کُجهِ رَهـــدُم

سیل بِکُن وِ نوکِ کوهِ آسِمــــــاری

یابیو مِنهِ دِلُــــم بِمَهن همیشـــــــــه

یا خومهِ وَنُم وِلَم وِ آسِمـــــــــاری

قصــۀ عشـــــقِ مونو تو سی همیشه

ایمَهنــــهِ مِن ویر همه وِ یادگــاری

آبان ماه 1393 – داوود جمشیدیان