آسارۀ گاوِ مال

بازَم پسین اُوی ، بازم بیقرار و مَندیرُم وُ هی اینَیهرُم وِ آسمون که بِوینُم

 کی آسارهِ عشقِ مو ایا وادیاری.

مَندیرُم که در بیا ای آسارۀ گـــاوِ مال

تا گلـــــم بیا وِ مال وا آسارۀ گا وِ مال

هر دَم هی سیل ایکُنم وِ آسِمون تا بِدرا

مَندومهِ ، کی ایدِرا ای آسارۀ گاوِ مـال

شوقِ دیدنش وا با ای دودرِ خِیــــال مو

زی سرُم ، پَه کی ایا؟ ای آسارۀ گاوِ مال

عاشقُم هی پیت کُنم وُ هی دِلُم شور ایزَنهِ

رَهدُمِ وِ مِنِ فِرگِ آســـــــــارۀ گاوِ مال

ار بیـــــا بِوینومِش ایدونُم که هو هَم اِیا

گلُینه اِگوم ایا وا آســـــــــــارۀ گاوِ مال

دی وِ زنونی وَسومِ طاقـــــت نَمَندهِ وِ دلُم

آرمونُم کی دی وِرا وا آسارۀ گـــــاوِ مال

عاجز اوودیدم وُ هرچه سیل کنم ایبال اوبال

نَه گُلم وِ دَر اِیا ، نَه آســارۀ گــــــــــاوِ مال

وِ بخت بُدُم مو هی فِــــرگ ایکُنُـم وُ مَندُمهِ

سی چه دی نوا دِرا؟ ، ای آســــارۀ گــاوِ مال

انگاری که اَشنیدُم که همه هی مِن مال اِگون

نَه گُل مو دَرایا ، نَه آسارۀ گـــــــــــــاوِ مال

مَندُمهِ خومهِ وِ تک وا آرمونش مِن دِلُــــــم

که دیهِ هیچ نیدرا ای آســـــــــــارۀ گاوِ مال

حِسرتِ اویدَنِت همیشه مَهنهِ وِ دلُـــــــــــــم

تَرسم که نبینُمِت ای آســـــــــــــارۀ گاوِ مال

مرداد ماه 1393 – داوود جمشیدیان