آرزویِ بزرگِ من

آرزویی بزرگ دارم ،

به بزرگی وسعتِ زمین

و به بزرگیِ تمامیِ لحظاتِ زمان ،

اگر به آن برسم

تمامیِ دنیا را

در دستانِ خود می بینم ،

آرزویم این است که:

زیباترین شاخه گُلِ دنیا را

به دستِ کودکی بدهم

که تنهایی سراسرِ وجودش را

تسخیر کرده ،

می خواهم

با زیباترین گلِ دنیا

تبسُم را

در نگاهِ معصومش

و بر لبانِ نازُک و مهربانش بیابم ،

و با تبسُمِ کودکانه اش

به آرزویِ بزرگم

دست یابم .

تیر ماه 1393 – داوود جمشیدیان